Αστείον είναι το παραγεμισμένο βραστό καλαμαράκι. Ή, με την… ίδια έννοια, αστείον είναι ο τρόπος του άστεως. Περισσότερο από «πολιτικό» το αστείο είναι «πολίτικο». Και πολιτισμένο.
Όσο το βραστό καλαμαράκι, που ο Αθήναιος στους Δειπνοσοφιστές του αποκαλεί «αστείον»: «Αστείον εστιν τευθίς ωνθυλευμένη» (Δειπνοσοφισταί, Ζ 293.41). Ένα κόσμιον πιάτο, για τους ειδήμονες, τους γευσιγνώστες, τους κοσμικούς. Τους ανθρώπους που ορίζουν τους κοινωνικούς κανόνες και γνωρίζουν να τους ακολουθούν με «gusto», τουλάχιστον δημόσια. Σφραγίζοντας κοινωνικά το «δόκιμο», ξέρουν να «δοκιμάζουν» τα νέα πιάτα όπως και την πρωτοτυπία του αστείου.