ΚΟΥΡΕΙΟΝ "Η ΤΡΙΧΟΤΟΜΗΣΙΣ"

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

«Εισίν και τρίχες». Είιχε μαλλιάσει η γλώσσα του να προειδοποιεί για τους «εκκαιδέκατους» (δεκαεξαετείς) ο των ατρίχων ερώμενος της Παλατινής Ανθολογίας. Τριχή και χιλιοτριχή, τρεις και χίλιες τρεις φορές, στην καθαρεύοσα (καταλαβαινόταν τότε) ή την μαλλιαρή, προειδοποιήθηκαν και οι ευτριχείς Κύπριοι ότι αν και κλείνει η ψαλίδα από την Ευρώπη, έχει τους σκοπούς του το εκ κατασκευής όργανον της τριχοτόμησης. Κι εκείνη η περίεργη, θυμάστε πώς μας ανατρίχιαζαν οι μυστικές τριχιές της, του Ελσίνκι τότε η αλογοουρά.

Περί τριχών πάντα ο λόγος. Στους χαλεπούς του Ελληνισμού καιρούς, το μπλαμπλαδόρον έθνος μας ξαναθυμάται των λογισμών του τις τρίχες. Το έθνος που τον λόγον ανέδειξεν ως πολιτισμόν του, κι έκφρασή του πολιτική της πειθούς τον ναόν, την δημοκρατία. «Ουκ έστιν πειθούς ιερόν άλλον πλην λόγος» που υμνούσε την εγκαθίδρυση της αθηναϊκής δημοκρατίας ο Αισχύλος. 

Από την ακμή στην επί συρού ακμή, έφθασεν όμως ο συρός της pax romana. Και ξεχάσαμε τον αληθή λόγον του λόγου και πωλούσαμε, ως πεινασμένοι Γραικύλοι, (Graeculus esuriens), την επιδεικτική αερολογία, show speech. Δηλαδή όλα για το «show». Κι ανέβαιναν πηδηκτικά οι επιδεικτικοί ρήτορές μας ατον ουρανό για τα ρωμαϊκά αφεντικά με την κομψή τους, για το «show», γλώσσα.

«Τριχός εγκώμιον» σκαρφιζόταν ο Δίων ο Χρυστόστομος, όνομα και πράμα. στους καιρούς του Βεσπασιανού και του υιού αυτού Τίτου. Και θυμόταν πώς οι Σπαρτιάτες, κτένιζαν οι «άφοοι του θεού» κομήτες την μακράν τους κόμην πριν την μεγάλη και τελευταία τους μάχη ενάντια στις άπειρες σαν τις τρίχες της «μελανοκόμας» κεφαλής των χιλιάδες του Μεγάλου Βασιλέα. Όταν το «μολών λαβέ» εσήμαινε ένα χωρίς δισταγμό «έλα πάρτα» (ελάτε ντε, ξέρετε ποιά) και όχι, όπως εικοσιπέντε αιώνες αργότερα, «πάρτα όλα», φτιάσε μας και επιτροπές για τους τρόπους της παράδοσης, με τους «ειδικούς» του Μεγάλου Βασιλέως, μπας και χάσει η Βενετιά βελόνι.

«Φαλάκρας εγκώμιον», ανταπαντούσε ο Συνέσιος, Επίσκοπος Κυρήνης, εξηγώντας πώς σαν τα ουράνια σώματα, φτιάνουν οι φαλάκρες μας, θάλεγεν και Σαββόπουλος, καινούριους γαλαξίες. Τώρα, χριστιανός δεν πολυήταν, οι λόγοι του ήθελαν πιο πολλούς θεούς, αλλά μια τέτοια θεσάρα για να λατρεύεις μόνο ένα θεό, αντί για δώδεκα και βάλε Ελλήνων και Ρωμαίων, του φάνηκε τιμή ευκαιρίας το πούλημα. Κι έγινεν ο Συνέσιος «λινοπάμπακος» των χριστιανών. Κι έδιναν κι έπαιρναν, κυρίως έπαιρναν, οι τρίχες. Κι έδινε το μπλα μπλα για το «show» λεφτά και θέσεις. Γιατί, κυρίως αυτό, τους έκανε «αρεστούς στους ξένους», τα αφεντικά. Η γλώσσα κόκκαλα τσακίζει.

Νάτοι πάλι οι καιροί της τρίχας. Και να μας, σαν τα πρόβατα βελάζοντες και χασκογελάζοντες και πάλι στον παρπέρη,. «Πέρη, Πέρη, πόσο σ’ αγαπώ Πέρη». Το τσεκούρι, άμα πέσει μια φορά, θα ξαναπέσει. Δυό τομές τουλάχιστον θέλει η τριχοτόμησις γωνίας, το απέδειξεν ο Ευκλείδης, το απήτησεν από το κωλοχανείoν μας και ο «τρίχες Γιάννη, τρίχα πάντα», ο παλιός καλός μας Hanney.

Νά ‘μαστε λοιπόν στον παρπέρη. Σαν Βουδιστές, κεκαρμένοι με το κάρμα μας. Και σαν τα κουράδια, πώς «τους όιας ο Κρης ενενόει», που λέει και ο Βυζάντιος στην Βαβυλωνία του. Εξηγώντας της γλώσσας τις πονηριές, όταν τότε πιο ελεύθερος στην Επανάσταση ο Κύπριος της φουστανέλλας (ά ρε καιροί της φουστανέλλας και του μύστακος), άκουγε «κουράδια» και καταλάβαινε ακριβώς αυτό, «το σκωρ ενενόει». Το «σκωρ», γενική του «σκατός», γενικώς. Οι «σκωραμίδες», τα καθίκια εμείς.

Κι έλεγε, δεν μας χέζετε οι κουρείς και κάθε Κούρος. Κάθε κουρείο σας την τριχοτόμησι έχει για δουλειά. Και του σηκωνότανε η τρίχα κάγκελο, και προτίμαγε τα μυαλά στα κάγκελα, παρά τα κάγκελα στα μυαλά. 

Τίτος Χριστοδούλου