Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Όταν μιλώ για Δεξιά, συμπεριλαμβάνω σε αυτήν όσους πιστεύουν στην εθνική ιδέα και τη δημοκρατία, για μένα αλληλένδετα και το ένα προαπαιτούμενο του άλλου. Και η Δεξιά συμπεριλαμβάνει και το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας. Λαϊκοί και Φιλελεύθεροι, ΕΡΕ και Ενωση Κέντρου ταυτίζονταν στο κοινωνικό καθεστώς και μόνο «διαχειριστικές» διαφορές είχαν. Να μπούμε στον Α΄ Π.Π. ή να μην μπούμε; Πού σταματά η εξουσία του ανώτατου άρχοντα; Κι αν αναρωτηθούμε ποιοι ήταν πιο αδιάλλακτοι στην αντιπαλότητα τους στην Αριστερά, θα έλεγα ότι το Κέντρο παίρνει τα εύσημα. Ποιος ήταν πιο αντικομμουνιστής και εθνικά σκεπτόμενος από τον πρωθυπουργό, που το 1944 τολμούσε να κουνάει το δάχτυλο από το μπαλκόνι σε πλήθος ένοπλων κομμουνιστών, αυτόν που κράτησε γερά στον άγριο Δεκέμβρη κι έστειλε αργότερα μεραρχία στην Κύπρο; Η μεγάλη Δεξιά είναι Κεντροδεξιά γιατί περιλαμβάνει και το Κέντρο, όλους όσοι πιστεύουν στο αστικό κοινωνικό καθεστώς και στην ιδέα του έθνους.
