Γράφει ο
Τίτος Χριστοδούλου:
Κοινή εμπειρία, εξ αρχής το θέτομεν, είναι (αν όχι και κοινωνικό ...«κεκτημένο») η γενική ατιμωρησία που διατρέχει σύμπαντα τον κοινωνικό χώρο, από τους πολιτικούς που δείχνουν εκπάγλως να θεωρούν την κατάληψη της εξουσίας σαν... πειρατικό ρεσάλτο σε πολύφερνη καραβέλλα, από τον Κουτσόγιωργα και τον Τζοχατζόπουλο (κ.α., κ.α....) μέχρι τα «ακριβά» ταξιδάκια του Σπηλιωτόπουλου για ψώνια στο Λονδίνο και τις έκπαγλες των πωλητικών εν Κύπρο επαύλεις. Με ονόματα, ναι, γνωστά, ασύγγνωστα αλλά και... ατιμώρητα, αφού η κοινωνία παρακολουθεί τους Νομοθέτες να ψηφίζουν «σύννομον» απαλλαγή τους, ναι, των ιδίων, από τις συνέπειες του νόμου, αποκαλώντας μάλιστα το νομοσχέδιο «Νόμον περί Ευθύνης» των Υπουργών. Ευθύνεται αυτό; Ναι, αλλά εν μέρει, κι εν πάση περιπτώσει, το είπαμε, η «ευθύνη είναι σχετική έννοια».
