Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Γνωστό και παλιό το πρόβλημα. Ο αποϊδελογικοποιημένος πολιτικαντισμός, οι προσωπικές ατζέντες και η χαζοφλώρικη «πολιτική» με διαρροές, υπονοούμενα και πισώπλατες μαχαιριές. Χωρίς ίχνος συντροφικότητας, συναγωνιστικού πνεύματος. Συνήθως σε αγαστή συνεργασία με δημοσιογραφούντες μισθοφόρους επιχειρηματιών. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το πόση συκοφαντία παρεπιδημεί στους πολιτικούς διαδρόμους.
Στον καιρό των παχέων αγελάδων του ράλλυ του Χρηματιστηρίου, των διακοποδανείων και γαμοδανείων, που ταΐζαμε με τα δανεικά που πληρώνουμε τώρα, είχε και λίγο πλάκα ή απλά δεν δίναμε και πολύ σημασία. Το σκηνικό ήταν λίγο ή πολύ έτσι διακομματικώς. Δεν έκανε εντύπωση. Πάνω σε μια κρίσιμη στιγμή, πεταγόταν κάποιος ή κάποια, να πετάξει μια σπουδαιοφανή μπαλαφάρα, υπονομεύοντας με βρώμικο μάτι την ίδια του την παράταξη. Συνήθως οι ηττημένοι των εσωκομματικών κι οι μικρές μειοψηφίες, που παρεπιδημούν στα περισσότερα κόμματα, όταν υπάρχει μια δύσκολη στιγμή, τραβάνε μια διαφοροποίηση για τη διαφοροποίηση.
