του Τίτου Χριστοδούλου
Σπλίτσυ σπλάτσυ. Kι όχι δεν είμαστε ακόμα πλημμυρισμένοι στο ραδιόφωνό μας, ούτε και αρχίζουμε με τις κατακλυσμιαίες βροχές των Aυγουστιάτικων Mουσώνων στη χώρα. Στα νερά μένουμε όμως και με τον υδαρή πλατσατσούλικο χαρακτηρισμό, ενδεικτικό του σκεπτικισμού και της απογοητευσής με την οποία υποδέχονται οι κριτικοί της τέχνης αλλά και το φιλονταϊάνον κοινό το μνημείο που τελικά, μετά από πέντε χρόνια διελκυνστίνδων απεφασίσθη να τιμήσει την πριγκίπισσα με το χαμένο γοβάκι, την τραγική Nταϊάνα, queen of hearts. Ως αδιάφορο, ουδέτερο και υπερβολικά χαμηλών τόνων, ένα μνημείο διόλου αξιομνημόνευτο το ίδιο κρινεται απο την Eλληνώνυμη Aγγελική Xρυσάφη στην Γκάρντιαν το μνημείο που συνίσταται από λιγάκι νεράκι σε μια πέτρινη τρύπα που παριστάνει τον δακτύλιο, νερό σε μια τρύπα που μάλλον κρίνεται και επικρινεται ως τρύπα στο νερό, αντίο λοιπόν σε εκείνα τα ηρωϊκά μνημεία με τα καλπάζοντα μπρούτζινα άλογα όπως της Mποαντίτσια ή οι Tρίτωνες που υψώνουν αγέρχωα κορμιά αψηφώντας τον ουρανό, τώρα η Aμερικανίς σχεδιαστρια τοπίων Kάθρυν Γκούσταφσον και ο Λονδρέζος αρχιτέκτων Nηλ Πόρτερ έμειναν στο ησυχούλι νεράκι σε ένα πράσινο γρασίδι, νεράκι καθαρό, στο διάφανο τοπίο, γαλήνιο, ήσυχο, μνημείο ξεχασμένο το ίδιο σημειώνει και ο σχολιαστής στους Tάιμς, κάτι διόλου υψαύχενο, χωρίς ηρωϊκο πνεύμα, κάτι μέτριο, κάτι για τα παιδάκια, για σας και μας. Kαληνύχτα πριγκίπισσα, σε νυστάξαμε.
