Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Τότε ο εχθρός ήταν συγκεκριμένος. Ηταν ορατός κι ερχόταν από συγκεκριμένη κατεύθυνση. Ξεχώριζε από τη στολή του, την άλλη, σαν τραγουδιστή, γλώσσα του, τα αστεία φτερά των βερσαλιέρων του. Οπως ξεχώριζαν κι οι άλλοι που ήρθαν να τους σώσουν από τα χέρια μας. Οι ξανθοί, με την τευτονική αυστηρότητα και τη γλώσσα όπου και το «σ’ αγαπώ» ακούγεται σαν εισαγγελική παραγγελία. Αυτοί που θαύμαζαν τους αρχαίους Ελληνες και, για να τους τιμήσουν, ήρθαν να σκοτώσουν τους νέους.
Πάντα έτσι ήταν. Τους βλέπαμε. Οι βιγλάτορες κι οι ανιχνευτές μας αγνάντευαν τη σκόνη από τ’ άλογα και την πορεία των στρατιωτών τους. Παίρναμε τα όπλα στο κάλεσμα των αρχηγών μας και πιάναμε τα περάσματα, ανεβαίναμε στα τείχη ή στο κατάστρωμα των πλοίων μας ή βγαίναμε παραταγμένοι στον κάμπο, κοιτώντας στο μάτι τον εχθρό, αδημονώντας για τη δρομαία έφοδο. Ημασταν εμείς από δω κι αυτοί από κει.
