ΔΑΚΡΥΒΡΕΚΤΗ ΠΟΙΗΣΗ... του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Τὴν ποίησιν ἅπασαν καὶ νομίζω καὶ ὀνομάζω λόγον ἔχοντα μέτρον· ἧς τοὺς ἀκούοντας εἰσῆλθε καὶ φρίκη περίφοβος καὶ ἔλεος πολύδακρυς καὶ πόθος φιλοπενθής…

Δακρύβρεκτη ποίηση; «Oυράνια σφαίρα, κύπελλο απο πλατίνα,
ακίνητε χορέ μιας παγωμένης ανεμώνης»

Στίχοι του μεγάλου Χιλιανού ποιητού Πάμπλο Νερούντα, του ποιητού του Κάντο Χενεράλ. Ποίηση δακρύβρεκτη σίγουρα, αλλά όχι ύμνος σε μια γυναίκα, από αυτούς με τις μεταφορές του poeta, il metafore, που αντέγραφε ο ταχυδρομάκος, il postino, για να ρίξει την καλή του στην θαυμάσια ομώνυμη ταινία.

Αλλά για ένα κρεμμύδι, ένα κρόμμυον, το κοινό αλλά σίγουρα δακρύβρεκτο με τον τρόπο του κρεμμύδι, θάνατος κι οι νοικοκυρές που κλαινε καθως να καθαρίζουνε κρεμμύδια, θρηνών κρομμύως κι ο Καρυωτάκης…

Ωδή στο κρεμμύδι απο τον Πάμπλιο Νερούντα. Κι όχι μόνο γι’ αυτό, αλλά και για την ‘οπλισμένη αγκινάρα’, και την ‘ευγενική μεγαλοπρέπεεια της ντομάτας’ απο τον Χιλιανό ποιητή με την δική του ποιητική γεύση για τα, ταπεινά μόνο στις ρηχές ευαισθησίες μας, ζαρζαβατικά.

Αισθητικά και τα επιχειρήματα μανάβη απο τον Derbyshire που επιχειρεί να πείσει ένα χωρίς ποιητικές ή εκποιητικές ευαισθησίες δημαρχείο να του επιτραπεί να εκθέτει την μαναβική πραμάτεια του στο πεζοδρόμιο έξω απο το φθαρτοπωλέιο του,. Επιχειρήματα που μοιράζεται κι η σύνταξη των Times, προσθέτοντας ότι αναμφίβολα η Ελένη της Τροίας στα λαχανικά της χώρας δεν μπορεί παρά να είναι η μελιτζάνα, για την οποία και μόνο θα μπορούσε να είχε γράψεi o Shakespeare του στίχους του σονέτου του αρ. 99:

‘Η μαβιά περηφάνεια, που κατοικεί σαν χρώμα στα μάγουλα μου”.

Ποίηση για τα λαχανικά πολλά παραδείγματα από την οποία μας δίνονται κι απο την αρχαία οψαρτυκή στον Αθήναιο, και τους Δειπνοσοφιστές του.

Βασιλεύς χωρίς όμοιον το ευγενές κρόμμυον, συμφωνούμε κι εμείς κλείνοντας με τον… χιλιανό ποέτα. Το δάκρυ ασταμάτητα ας κυλάει.