Η ζωή μου σαν αστραπή περνά μπροστά στα μάτια μου. Αλλ’ αυτό συμβαίνει, κανονικά, όταν κανείς πνίγεται, όχι όταν κάθεται στο γραφείο του. Εκτός κι αν, εδώ, μπροστά στο χαρτί, να ανακαλύπτω ότι ‘I am not waiving, but drowning’. Όπως, γενικά, και συνολικά, αυτός ο τόπος. Από γεννησιμιού μας, στα χρόνια της Ζυρίχης.
Όταν, δηλαδή, ο τόπος αυτός ενόμισεν ότι γεννιέται (ότι του επέτρεπαν να γεννηθεί) ως κράτος. Και πληρώνουμε, έκτοτε, το ΄νόμισμά’ του αυτό.
Βέβαια, έβγαλαν πολλά… νομίσματα όσοι ενόμισαν τον «νόμο» τούτου του δυσοίωνου, οιονεί κυρίαρχου κράτους. Οι άνθρωποι του νόμου, όχι λιγότερο, «άντε τζαι καλός δικηόρος» όντας η μία και πιο βαρύτιμη φιλοδοξία, κυρίως για όσους το «άνθρωπος του νόμου» (κι ας λέει ο θείος Θωμάς για το φυσικό δίκαιο) δεν σημαίνει και «νόμος του ανθρώπου».
