του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη.Η πολιτική δεν τέλειωσε επειδή έκτακτες συνθήκες μάς έχουν χώσει στην άχαρη διαχείριση. Οι ιδέες της Κεντροδεξιάς, της μεγάλης λαϊκής, πατριωτικής και φιλελεύθερης παράταξης, είναι αλεξίσφαιρες και διαχρονικές. Η παράταξη μπορεί να διασπάται προσωρινά, μπορεί τα λάθη της συγκυρίας και οι αντιλαϊκές πολιτικές ανάγκης να δυσαρεστούν κομμάτια του κόσμου μας. Όμως αυτός ο κόσμος είναι πάντα εκεί, με κοινές αξίες και προσδοκίες, στο βάθος ενιαίος ψυχικά και ιδεολογικά, ό,τι κι αν ψήφισε συγκυριακά ή από οργή.
Την ονοματίζω λαϊκή πατριωτική Κεντροδεξιά ή Δεξιά, και κάθε λέξη κάποιους ενοχλεί. Η μειοψηφική ενοχική «Δεξιά» Κολωνακίου και Αραχώβης, αυτή που αισθάνεται πάντοτε την υποχρέωση να απευθύνεται στην Αριστερά ξεκινώντας με το «Τιμούμε την Αριστερά για τους αγώνες της…», ενοχλείται και από το «λαϊκή» και από το «πατριωτική». Τι κι αν όλη η αληθινή αστική τάξη της χώρας δεν γεμίζει ούτε δέκα λεωφορεία; Θεωρούν πως είναι «μπας κλας» ένας τέτοιος αυτοπροσδιορισμός, πως αυτοί είναι μια αριστοκρατία που κάνει τη χάρη στον λαό να τον κυβερνά.
