ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΔΕΛΦΑΚΙΑ ΜΑΣ... του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Summa porcorum. Εγχοιρίδιον πολιτικής. Φάε κουμπάρε, για τα γουρούνια τό ‘χουμε! Και βεβαίως ο κουμπάρος θα φάει, σπολάτη σας, Γι΄αυτό άλλωστε έχει στραφεί στην πωλητική. Οι έξυπνοι άλλωστε ανήκουν στην “mensa”, παναπεί, ξεσκονείστε τα σοκολατινικά σας, το τραπέζι.

Η τράπεζα είναι εκεί που διενεργείται η πωλητική. Άλλοι το λένε «τράπεζα των διαπραγματεύσεων», άλλοι το λένε τράπεζα «των συνομιλιών», άλλοι… στρογγυλή τράπεζα. Για την κεντρική χρήση της πωλητικής τραπέζης δεν ομιλεί κανείς. Δεν μιλούν, άλλωστε, με γεμάτο στόμα. Το «τραπέζι δεν μιλάει», που λένε οι ποκαδόροι.

Η σιγή των αμνών. Δηλούν παντάπασιν οι πωλητικοί ως συλλήβδην (οι ασύλληπτοι) στην τάξη των αμνοεριφίων. Ποσώς. Συ είπας. Η τάξις των… αρτιοδακτύλων. Επί τω μέλιτι. Αρτιοδάκτυλοι. Συνομοταξία και των χοίρων. Και μη χοιρότερον. Το κακό συναπάντημα. Το χρήμα πολλοί εμίσησαν. Δηλούν όμως όλοι πιστοί στην… «επιταγή» του καθήκοντος. Πρωτοκλασσάτοι. Άλφα τράπεζα πίστεως, πρώτο τραπέζι κάλτσα. Πρωτο-κλατσάτοι.

Οι δελφίνοι της πωλητικής. Εκ του «δελφύς» ο δελφίνος. Η κοιλία. Porcus piscus. Γουρούνι της θαλάσσης. Ο δέλφαξ. Το γουρουνόπουλο. Και τα αδελφάκια. ‘Α’ και ‘δελφύς’: ομομήτριος. Αδέλφια μας, αλήτες… γουρούνια. Πνεύμα αλήτικο, χαλίτικο. Φάε μπάρμπα, για τα γουρούνια τό ‘χουμε.

‘Ω, τα δελφάκια μας. Τα συνεταιράκια μας. Φάγανε κι αυτά. Και θα φάνε. Τό ‘λεγε κι ο Γ.Γ. (και ξανά Γ.) στις παροικιακές ακελαίες τραπεζώσεις. Πήγαινε η πλέμπαγια ακεληδόν. Και καλωσόριζε, στάνταρντ πρακτική, κομματική γραμμή, τους «Τουρκοκυπρίους αδελφούς», του (δι)Κοινοτικού τραπεζώματος. Οι αδελφοί δελφίνοι. «Α» το προσθετικόν και «δελφύς», η μήτρα. Ομομήτριοι, ναι, αλλά ποιός είναι ο πατέρας;

Το βέβαιον είναι ότι οι ηγέτες μας είναι μοναδικοί. Αναντικατάστατοι, ό,τι κι αν λέει για το νεκροταφείο του ο Κλεμανσώ. Σάχλες. Όταν οι δελφίνοι ηγέτες μας γεννήθηκαν, έσπασαν την «δελφύα». Αδελφάτο των δελφάκων. Το «α» το στερητικό. Ενικού αριθμού, που θα έλεγεν η Κική Δημουλά. Ένας και δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει τέτοιος άλλος, υμνεί in excelsiis κι η Ανδρούλα η Μελωδός. Ένας, συνεχής κι αδιαίρετος, απερίσπαστος. Unus. Moνοειδής κι (ευτυχώς) ανεπανάληπτος. Όπως θα είναι και η Κύπρος μετά την Ομοσπονδία. Μία κι αδιαίρετη, επανενωμένη, με μία προσωπικότητα, διεθνώς. Δύο εντός. Ένα και στο χέρι. Δύο και καρτέρει. Εμείς και τα δελφάκια μας. Και λίγο από τον πατέρα τους. Έτσι, για σιγουριά κι ασφάλεια. Tesecurity.

΄Ολοι θα φάμε. Του αλλάντος οπτωμένου. Την πέσαμε όλοι. Πριν τελειώσουν τα χρόνια τα αλάνικα… Στα χοιρινά λουκάνικα. Στην ομοσπονδία, λέει η θεωρία, υπάρχει περισσότερος δημόσιος έλεγχος της εκτελεστικής εξουσίας. Περισσότερος νόμος στην νομή της. Δηλαδή στις διανομές. Οι συνιστώντες προσέχουν τις κοινές συνιστώσες, τις ακριβείς συνισταμένες. Προέχει το ενοχικόν δίκαιον. Ένοχοι ανεκτοί μόνον οι συνένοχοι. Οι δικοινοτικοί θα πρέπει να τρώνε από δι-κοινού. Πιο… στέρεο. Τσιμεντωμένα, το υποσχεθήκαμε.

Ομοτράπεζοι πλέον. Commensales. Compagno di mensa. Στην Άλφα Τράπεζα πίστεως. Πρώτο τραπέζι πίστα. Λίγο αλλαγμένη, βεβαίως, η πίστα (ήδη μας την έχουν αλλάξει, ποσώς). Θέλει κάποιο «largesse» η συνοίκηση. Ειδικά στην «δελφύν» μεριά. Να χωράνε οι δέλφακες. Και η «βουκέλλα», η μεγαλοφραντζόλα των Ομοτράπεζων, των Βουκελλαρίων (ε, βυζαντινές δόξες, να πλαγιοκοπούμε το στρωμένο παιγνίδι). Εκ του λατινικού «bucca», κυπριακού εν χρήσει «βούκκα»: μεγάλη βούκκα φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.

Στο κοινό τραπέζι λοιπόν τα δελφάκια μας. Σύντροφοι συντρώγοντες. Στην ίδια Στρογγυλή Τράπεζα παρακαθήμενοι. Και στην ίδια Ελεεινή Μορφή συμμορφούμενοι. Μεγάλη βούκκα φάε, μεγάλο λόγο μην πεις.

Αλλά θα τον πουν. Πωλητικοί είναι. Κάτι θα πωλήσουν, σαυτόν πωλούντες. Κι είπαμε. Αν το Πανεπιστήμιο Κύπρου εφεύρει (αν ποτέ εφεύρισκε κάτι, πέραν της νέας κατά καιρούς και κατά παραγγελιάν ιστορίας μας), αν λοιπόν εφεύρει μια μηχανή χρόνου που επιτρέπει στους πωλητικούς να ξείπουν αυτά που κατά καιρούς μας λένε και μεγαλεπήβολα υπόσχονται, ο Πρόεδρος και η Βουλή θα του έδιναν κονδύλιο για χρηματοδότηση της έρευνας.

Αλλά η μεγάλη βούκκα θα μένει. Στα στάνταρντ της πωλητικής. Δικοινοτική και ομοτράπεζη. Φάε κουμπάρε, για τα γουρούνια τό ΄χουμε. Όλος ο τόπος πήγε στα γουρούνια. Λεγεών.

Αλλά τα δελφάκια δεν τρώγονται από τα αδελφάκια. Είναι χαράμ το γουρουνόπουλο. Έται θα είναι «επανενωμένο» το δικοινοτικό τραπέζι. Αρτιοδάκτυλα μεν, όπως όλοι πολιτικοί, οπτά την σούβλα, όπως όλοι οι Κυπραίοι, αλλά…. Αυτά ποδά τζιαι τζιείναι ποτζιεί. Τα χαλάλ τζιαι τα χαράμ χώρια.

Κολλά σε κείνο το χαράμι η επανένωση…

Titus Londiniensis εξ άγγλε Τέρας
Δια το πιστόν, Τίτος Χριστοδούλου