Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:H Aνοχή είναι αρετή. Αλλά πόσο ενάρετος ο Οίκος της; Πόση Ανοχή δέχονται όσοι θέλουν να την.. επιβάλουν, χωρίς διακρίσεις, και το κυριώτερο, χωρίς για την ιδίαν κρίσεις; Κι αν όχι η Ανοχή, τότε τί, ώ ταγοί της συνταγής; Θυμίζει τους θιασώτες εκείνους της μέταλ μουσικής, που αγαπώντας την χωρίς όρια, την φωνάζουν και την ακούν σε τόση ένταση, ώστε τελικά κουφαίνονται και δεν μπορούν να την ακούσουν.
