Προϋπόθεση του ανθρώπινου γέλιου είναι, πάνω από όλα, η αυτοσυνειδησία και αναγνώριση της κατάστασής μας... Δικαίωμα και αλήθεια στην σάτιρα δίνει το δάκρυ... Κι η δια του αυτοσαρκασμού συμμετοχή στην διακωμωδούμενη «ανθρώπινη κατάσταση», που ο σαρκασμός οικτίρει και δια του γέλωτος θρηνεί. Finita é la Comedia. Incipit tragoedia. Eκεί, στο γέλιο της παραιτημένης απαξίας, ριζώνει η αλήθεια της τραγωδίας μας.
Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:
Το «αστείο» τότε ομοιάζει σε τούτο με τον «έρωτα» . Είναι μια εξαιρετικά ραφιναρισμένη δραστηριότητα, ο άνθρωπος στο καλύτερο της κοινωνικής του συμπεριφοράς, για να εξυπηρετηθεί μια ωμή ζωϊκή ανάγκη. Πόσες εκφάνσεις του ανώτερου πολιτισμού μας, λογοτεχνία, ζωγραφική, μουσική, θέατρο, το ίδιο το αστείο στις πιο επιδεικτικά «λεπτές» μορφές του, σκοπό έχουν να εξυπηρετήσυν την ανάγκη του έρωτα, ανάγκη κατώτερη ανατομικά, που ο φιλόσοφος αυτοκράτωρ, ο Μάρκος Αυρήλιος, ώρισε ότι ικανοποιείται με την «εντερίου παράτριψιν και, μετά τινος σπασμού, μυξαρίου έκκρισιν». Και θα έλειπαν, δεν θα είχαν καν λόγο υπάρξεως, αν πολλαπλασιαζόμασταν σαν τα φυτά δι’ επικονιάσεως; (Είναι πιτυρίδα αυτό ή μπερμπαντεύεις πάλι, πονηρούλη;)