Γράφει ο
Τίτος Χριστοδούλου:
Μυστήριο ο θάνατος, κι είναι ίσως η μυστηριακή του αυτή φύση, ή και το αξιακό νόημα που δίνει στην ζωή η συνάντηση με τα όριά της, που έδωσε παραδοσιακά μια ποιητική χροιά στην σκέψη του θανάτου. Σε πολλές κουλτούρες δόξα περιβάλλει τον θάνατο, είτε γλυκαίνοντάς τον, είτε δίνοντάς του μυθικές, ή μυθιστορηματικές διαστάσεις, τυλιγμένο στην αχλύ του μαρτυρίου, του εγκλήματος, της εκδίκησης, της ηθελημένης φυγής ή αυτοκτονίας, του πολέμου, της ‘κλοπής μιας ώρας δόξας’, ‘όπως στον Όμηρο, ώστε να νικηθεί με την μνήμη και την υστεροφημία το «ένδοξο» τέλος, "και εσσομένοισι πυθέσθαι'.