του Τίτου Χριστοδούλου
Λόγος φωνήεις. Όντας, ως λέξις, και φωνή. Δέσιμο του ήχου με τον λόγο ακόμα πιο αδήριτo στα αρχαία ελληνικά όπου, ως γνωστόν, η ανάγνωση του λόγου δεν εννοείτο παρά ως εκφώνησή του, γινόταν πάντα φωνακτά. Κι ακόμη περισσότερο του ποιητικού λόγου, που ανέδιδε και την μουσικότητα της προσωδίας. Μέλος, τραγούδι η ποίηση, με την συνοδεία της κιθάρας η «ιμερόεσσα αοιδή» του έπους, της λύρας (ή του αυλού) η αιολικής προέλευσης λυρική ποίηση, όπου «μέλος», μελική ποίηση, σημαίνει ακριβώς το πάντρεμα στίχου και μουσικής. Στην (δωρικής καταγωγής) χορική ποίηση, μετά την επική ποίηση, από τον 7ο αιώνα και μετά, έχουμε, με την πρόσθεση της όρχησης, το απόλυτο αισθητικό ανάπτυγμα του ποιητικού ρυθμού, με την τριαδική σχέση του λόγου, της μουσικής και της κίνησης.
