του Τίτου Χριστοδούλου
Κλαπ κλαπ. Κλάπα–κλαπ. Κλαπ. ΄Ορθιοι οι εκατοντάδες σύνεδροι του ΚΚΣΕ, του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, χειροκροτούν τον ηγέτη πατερούλη τους, τον επονομαζόμενο «Κόμπα ο Τρομερός» (Koba the Dread). Ο Ιωσήφ Στάλιν. Σε διατεταγμένη υπηρεσία το χειροκρότημα, πυκνό, με σφιγμένο ενθουσιασμό, συνεχίζει χωρίς ίχνος κόπωσης, αυτο-ενισχυόμενο, αυτο-επιβεβαιούμενο, σαν ραγδαία βροχή που δεν λέει να σταματήσει, σαν τις οπλές του ιππικού που ξεχύνεται ασυγκράτητο στην στέπα καταπατώντας το χορτάρι και τα λουλούδια, συνθλίβοντας τους ανθρώπους...
Ένα χειροκρότημα που θα συνεχίσει μανιακά στην αιωνιότητα. Γιατί κανείς δεν τολμά να ακουστεί ότι έχει κουραστεί, ότι διανοείται να είναι ο πρώτος που θα διακόψει τον ύμνο στον Ηγέτη. Ένα ηγέτη που χειροκροτεί κι αυτός τον εαυτό Του, σαν διευθυντής ορχήστρας που οδηγεί τα όργανα του θαυμασμού Του.
