Υπάρχουν δύο λογικές. Η λογική των ρήξεων, της «πολεμικής» πολιτικής, που τουλάχιστον εμένα μου πάει γάντι, ταιριάζει και με τον μαυροματέικο χαρακτήρα μου και η λογική «να τα έχουμε καλά με όλους», για να αποφύγουμε τον πολυμέτωπο αγώνα. Λένε οι σώφρονες, και ακούω με προσοχή, «μα, δεν μπορούμε να τα βάλουμε την ίδια στιγμή με τους μπετατζήδες, τους προμηθευτές, τους εκδότες, τους καναλάρχες, τους τραπεζίτες, τη Μέρκελ, το ΔΝΤ, την Ε.Ε., να παλέψουμε με τον τυχοδιωκτισμό του ΣΥΡΙΖΑ / Βίλα Αμαλία, να διώξουμε τους λαθραίους και την ανεργία και να φέρουμε και την ανάπτυξη, παχιά κι αφράτη σαν Ολλανδέζα χωριατοπούλα».
Θα έλεγα όμως ότι ένας δεκατισμός θα βοηθούσε. Τι είναι; Οι φρατέλοι στη μάχη του Καπορέτο τον Οκτώβριο του 1917, τηρώντας της γνήσιες νεοϊταλικές παραδόσεις που θα έκαναν τους αρχαίους Ρωμαίους παντζάρια από την ντροπή, την κοπάνησαν κατά τάγματα μπροστά στον εχθρό! Ολόκληρες μονάδες έκαναν κατοστάρι στην αντίθετη κατεύθυνση. Η ήττα ήταν συντριπτική και, για να μη γίνει χειρότερη, η διοίκηση προέβη σε ένα αρχαίο πειθαρχικό μέτρο. Εβαλε μονάδες που φυγομάχησαν στη γραμμή, έβγαλε έξω από την παράταξη τον δέκατο, εικοστό, τριακοστό κ.λπ. και τους ντουφέκισε μπροστά στους άλλους! Ε, οι φρατέλοι μετά πολέμησαν λίγο πιο σθεναρά τους γερμαναράδες.
