του Τίτου Χριστοδούλου
«Θ’ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά, και την ζωή κοιτώντας, ήρεμα θα γελάσεις». Από τον αυτόχειρα ποιητή της Πρεβέζης. Στο απόλυτο του απονενοημένου της ζωής, η κωμικότητά της. Η απογύμνωση από νοηματοδοτικό περιεχόμενο, τόσο τραγική στο γεγονός της, είναι και τόσο κωμική στον συμπερασμό της παραίτησης που υποβάλλει. «Με δένδρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς». Χωρίς τα δαφνόφυλλα - προσχήματα του βίου. Παραίτηση που μπορεί να είναι όμως, καθαρτικά, και κατάφαση στο ψιλό γεγονός της ζωής. Η ζωή, αίφνης, χωρίς τα περιττά κιλά της. Πάνω σε ένα δαφνόφυλλο, ένα μόνο, παρατηρεί στην «υπαρξιακή» 9η Ελεγεία του Duino κι ο Rilke αυτό το ψιλό γεγονός της ύπαρξης: «κι εμείς οι πιο εκλείποντες, [σαν το φύλλο] μόνο μια φορά, για λίγο, μια φορά, και ποτέ ξανά, αλλά αυτό, να έχεις υπάρξει μια φορά, μπορεί πια ποτέ να ακυρωθεί;»
