ΠΕΡΙ ΑΜΩΜΩΝ ΣΥΛΛΗΨΕΩΝ - Η ΜΙΑ ΤΙΜΙΑ ΠΑΡΟΙΚΙΑ ΜΑΣ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Απορία ψάλτου βηξ. Και ξαναβήξ, και ξεροβήξ. Πώς αλλέως να απαντήσω στην ερώτηση Βρετανού ερευνητού περί τα κοινωνικά της παροικίας μας που με ηύρε, Κύριος οίδεν πώς (διότι φαίνεται να με ευρίσκουν πάντα οι απέξω και να με ξεχνούν παντάπασιν οι από μέσα) και με συνεντευξιάσθη για τα περί την παροικία μας, εν όψει ταινίας που θα εγυρίζετο οσονούπω περί την χλωρή παστάδα του Green Lanes.

Eξαίρετος και σφαρικός και αντισφαιρικός με τας εμβριθείς και ενίοτε αιχμηράς ερωτήσεις του ο νεαρός ερευνητής έφθασεν και στην ερώτηση, ξηροβηκτικήν ομολογούμεν, για το «έγκλημα ως κοινωνικό πρόβλημα στην παροικία μας». Υπάρχει, σε ποιο βαθμό και πώς αυτό αντιμετωπίζεται από τους λοιπούς, αθώους ημάς και την ποσώς αθωοτέρα και τιμιωτέρα των χερουβείμ ηγεσία της κοινότητος.

Γκαχ, γκουχ! Έγκλημα; Στην παροικία μας; Γκούχου, γκούχου, γκούχου γκαχ! Μα ομιλούμε δια την ιδίαν παροικίαν κύριε; Την λευκή μας, την πάλλευκον και αμόλυντον, την υπεράνω πάσης υποψίας, την πρότυπον και παράδειγμα και μονδέλον αξιομίμητον και αμίμητον, την φημίζουσα και διαφημίζουσα και από αέρος* τα «τίμια παιδιά της», αερολογούσα ακριβώς τα περί τιμιότητος - γκούχου γκουχ – επιγλωττίς λανθάνουσα νεράκι θέλει – ένα ποτηράκι νερό παρακαλώ – είναι δυνατόν Sir, υπέρ δεκαπενταετίαν δημοσιογράφος στην έντυπον και αερόβιον δημοσιογραφίαν της παροικίας, δεν θα είχα μάθει, δεν θα είχα προσέξει, δεν θα είχα μυρισθεί κάτι; Δεν θα είχα ψαχνισθεί το παραμικρόν;

Διότι βεβαίως η παροικία μας είναι τιμία. Μία και τιμία. Τιμιωτέρα της γυναίκας του καίσαρα. Nα, ανεβείτε στο βουναλάκι αυτό στο χαλί, να δείτε μακρίτερα. Τιμιότης όπου φτάνει το μάτι. Προπαντός τιμιότης. Honnie soit qui mal y pense, ντροπή σε όποιον σκεφθεί το πονηρόν, όπως λένε «αλά γαλλικά» και τα βρετανικά μας διαβατήρια. Διαβατήρια όχι πάντα διαβατάρικα και της Κυπρίας, ποσώς όμως ουχί κοπρίας, παροικίας.

Δεν εννόησα διατί ο συνομιλητής μου φαινόταν να δυσπιστεί τόσο στην τοσαύτη τιμιότητα που τόσον πειστικά του ανέλυα. Τον παρέπεμψα σε δεκαετίες εγγράφου Τύπου και έτη (και έτι, φευ) εναέριας δημοσιογραφίας μας. Ας βρει κάτι αν μπορεί. Το ελάχιστον πλημμέλημμα, έργω, λόγω ή διανοία. Διότι, του υπέδειξα καταλυτικώς, και καταληκτικώς απέδειξα, αν συνέβαινε ποτέ τι το παραμικρόν έγκλημα (τί λέγω, αδικηματάκι, ατοπημάτιον, πλημμέλημμα εκούσιον ή ακούσιον,). σας ομιλώ ως δημοσιογράφος κύριε, δεν θα το είχαμε θάψει, σόρρυ, θα «τον» είχαμε θάψει, αυτός στο χώμα κι εμείς επιφυλακή. Η παροικιακή μας δημοσιογραφία όλα τα... καλύπτει κύριε, δεν αφήνει τίποτα στον ακάλυπτο. Τύπος ευκάλυπτος, υψηλός και ευθυτενής και άτεγκτος κι αλύγιστος ως ο απορροφητικός τω όντι ευκάλυπτος, όθεν παράγεται ως γνωστόν και η πάλλευκος «carta caccata», πάσαν εκκαθαρίζουσα στο «μέρος» ακαθαρσίαν. Χάρτινο το φεγγαράκι.;

Το ώρισεν άλλωστε και η φιλόσοφος (Mary Douglas), «ακαθαρσία είναι η ύλη σε λάθος μέρος». Και στην παροικία μας μόνο εμείς οι γράφοντες φανήκαμε σε «λάθος μέρος». Κι ορθώς έχουμε, ήγουν, κατηγορηθεί, από τον τα πάντα καθαρίζοντα ηγέτη της εδώ αιρέσεως των Καθαρών, ότι γράφουμε στην, ανά χείρας σου αναγνώστα, εφημερίδα των... «ακαθαρσιών». Νίψον ανομήματα μη μόνον ριάλια.

Λευκοί και άσπιλοι λοιπόν. Καθόλα Αλβίνοι. Σχεδόν Καλβίνοι. Λεύκιοι λευκασμένοι, κι όχι μόνο από τα χρόνια. Τιμώντες εις την ξένη και την Λευκοθέα Λευκωσία πατρίδα, την «άσπρη πέτρα ξέξασπρη» του τόπου μας. Και ο λήρος της τόση λευκότη, φως το χέρι, φως το πόδι, κι ήσαν όλα γύρω φως, τόσον με συνεπήρε που απήγγειλα παρηφρασμένο εκ του παραχρήμα στον θαμπωμένο συνομιλητή μου το, προ των «sun tan» μούζουρων τουριστών, αφιερωμένον στην λευκώλενον συμπατριώτιδα Κύπριδα γυμνασιακόν στιχάριον:

Ήταν λευκόν, λευκότατον το γάλα το προβάτων,

Μα περισσότερον λευκός και υπερέχων όλως

Είναι της παροικίας ο λευκός και πλουμισμένος .....ος

Με εννόησεν ευκόλως ο μείραξ δημοσιογράφος. Επείσθη ο άπιστος. Πέρα για πέρα. Εννόησε πως όλοι στην παροικίαν μας περπατούμε με τον σταυρό στο χέρι. Μερικοί μάλιστα, φανατικοί της τιμιότητος, παραπατούμε και με τον σταυρό στον ώμο. Διότι όλοι είμαστε καλοί. Οι κακοί είναι στην φυλακή. Κι αν συμπέσει να είναι εκεί και κανένας δικός μας, θα πρόκειται περί αμώμου συλλήψεως. Διότι οι Κύπριοι, Σερ, δεν είναι ποτέ θύται. Μόνο θύματα. Αθώα θύματα. Άλλοι πάντα είναι οι θύται. Κυρίως άγαμοι.

Οπωσδήποτε με πίστεψε ο απιστών συνομιλητής μου. Η ταινία δεν θα γυριστεί στο (τουρκοποιημένο άλλωστε, και αυτό) Green Lanes. Αλλά στο έτι λευκότερον και αμολυντότερον White Heart Lanes. Και θα διαφημίζει και αυτή τα «τίμια παιδιά» της παροικίας μας.

Titus Londiniensis – εξ ΄Αγγλε Τέρας

Δια το πιστόν, Τίτος Χριστοδούλου

*Αναφορά στην επί έτη εκνευρίζουσα, από του κοινοτικού ραδιοφώνου LGR, διαφήμιση γνωστού κτηματομεσίτη που προέβαλλεν, στην πελατεία του των Ακελαίων κυρίως ραντιέρηδων, ως «unique selling point» την φερόμενη «τιμιότητά» του. Προεκλήθη και δικαστικώς για την διαφήμιση αυτή που περιλάμβανε και Κυπριώτικα σκετσάκια με αναφορά, δια φωνής Γιώργου Ζένιου, στους ανταγωνιστές κτηματομεσίτες ως «ξέρω ίντα κλέφτης είσαι». Τελικά φαίνεται να πήγε με το ρεύμα, διότι κατέβασε την εν (Κυπρίω) λόγω διαφήμιση.