Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:
Συνέπεσεν ή και συνέπαιξεν η ταυτοχρονία, η άνευ αιτιότητος συμπτωματικότης, μεταφυσικώς γνωστή παρά τω ψυχολόγω του βάθους Karl Jung ως «synchronicity», ώστε εις δύο χωριστάς περιπτώσεις, εν ταυτή τη ημέρα , δύο ομηγύρεις παροίκων να με ερωτήσουν τί δηλοί η λέξις «impostor»: ο ψευδεπίγραφος, κίβδηλος, ψεύτικος, κάλπικος, νόθος, θεατρίνος, προσποιητής, τσαρλατάνος, υποκριτής, απατεών, παραμυθάς, πλάνος, τενεκές, προφασίας ή επιφασίας ή κοινώς.. φάντης.
Προφανώς ζουν, εσκέφθην, εις την παροικίαν μας, όπου και όλως ενδημεί το είδος, η ευδοκίμησις του οποίου και τόσον κερδαίνει από την εν ευδία κοίμησιν των υπολοίπων. Απού έν έσιει ντροπήν, ο κόσμος ούλος εν δικός του, λέγει θυμοσόφως νοήσας ο «λάς αναιδής», πέτρινος λαός μας, βιαζόμενος να πράξει ομοίως, τον κίνδυνον ούτω διατρέχων να συλληφθεί ως επιφαινόμενος ιμπόστωρ, δις κάλπικος παράς. Λαμβάνω λοιπόν το θάρρος της φιλοξένου προαιρέσεως σας, δια να καταθέσω την επί παντός «ιμπόστορος» άποψιν του εθνικού της ευτελείας μας ποιητού, Γεωργίου Σουρή.
