DE IMPOSTORIBUS. του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Συνέπεσεν ή και συνέπαιξεν η ταυτοχρονία, η άνευ αιτιότητος συμπτωματικότης, μεταφυσικώς γνωστή παρά τω ψυχολόγω του βάθους Karl Jung ως «synchronicity», ώστε εις δύο χωριστάς περιπτώσεις, εν ταυτή τη ημέρα , δύο ομηγύρεις παροίκων να με ερωτήσουν τί δηλοί η λέξις «impostor»: ο ψευδεπίγραφος, κίβδηλος, ψεύτικος, κάλπικος, νόθος, θεατρίνος, προσποιητής, τσαρλατάνος, υποκριτής, απατεών, παραμυθάς, πλάνος, τενεκές, προφασίας ή επιφασίας ή κοινώς.. φάντης.

Προφανώς ζουν, εσκέφθην, εις την παροικίαν μας, όπου και όλως ενδημεί το είδος, η ευδοκίμησις του οποίου και τόσον κερδαίνει από την εν ευδία κοίμησιν των υπολοίπων. Απού έν έσιει ντροπήν, ο κόσμος ούλος εν δικός του, λέγει θυμοσόφως νοήσας ο «λάς αναιδής», πέτρινος λαός μας, βιαζόμενος να πράξει ομοίως, τον κίνδυνον ούτω διατρέχων να συλληφθεί ως επιφαινόμενος ιμπόστωρ, δις κάλπικος παράς. Λαμβάνω λοιπόν το θάρρος της φιλοξένου προαιρέσεως σας, δια να καταθέσω την επί παντός «ιμπόστορος» άποψιν του εθνικού της ευτελείας μας ποιητού, Γεωργίου Σουρή.

Η φύση μας τρελάθηκε

της έστριψαν οι βίδες.

Μπήκαν στους κήπους τα θεριά

και βγήκαν έξω στη στεριά

οι γόπες και οι μαρίδες.

Βγάζουν φτερά κι υψώνονται 

ως τ' άστρα οι γαιδάροι,

γεννούν αυγά οι πετεινοί

και κελαηδούν οι γλάροι!

Της προβατίνας τα μαλλιά

πωλούνται για μετάξια

και τα μερμήγκια τα μωρά,

γίνανε άλογα μ' ουρά

και σέρνουνε τ' αμάξια...

Το «επρόδωσαν την αρετήν / κι ήλθαν οι έσχατοι πρώτοι», είναι στίχος άλλου ποιητού, και όχι προσποιητού αυτού, του πεισιθανάτου της Πρεβέζης, Κωνσταντίνου Καρυωτάκη. Πλέον απηλπισμένος ούτος από τον τριγύρω ζόφον των «τα φαιά φορούντων» (αλλά παρδαλά εμφορούντων) ιμποστόρων, κλαυσιγελών με τις «Ελεγείες και Σάτιρές» του για τα φρούδα «προσχήματα του βίου» μας, αυτοχειριασθείς τέλος εις την Πρέβεζαν κατέθεσεν την αλήθειάν του εις μίαν τελευτιαίαν «κάρυνην θήκη». Όπου, τόσον συχνά, τυπικώς θα έλεγέν τις, καταλήγουν οικτρώς εκπεφλουδισμένοι όσοι μεταφέρουν εντός των μίαν αλήθειαν που ο κόσμος τούτος ο μικρός δεν τηνε χωρεί. Κι ουδέ ποτέ την συγχωρεί. Έρριψεν το όπλον κι έπεσεν πρηνής, όταν άκουσεν ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν ακούνε;

Μετά τιμής

Τίτος Χριστοδούλου