Η ΔΑΡΜΕΝΗ ΝΥΦΗ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

H Τουρκία θα καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο ατιμωρητί - Πρεσβεύει άρθρο στο φιλοσοφικό περιοδικό των Τόρηδων Salisbury Review

«H Τουρκία θα καταλάβει ολόκληρη την Κύπρο, γιατί αυτή είναι η φυσική απόληξη αυτών που έχουν προηγηθεί. Η πεντανόστιμη λιχουδιά της Κύπρου μπορεί να φαγωθεί σε μια μπουκιά ή μπουκίτσες μπουκίτσες, πάντα με την δικαιολογία της «προστασίας» των Τουρκοκυπρίων (τα εισαγωγικά στο αρχικό κείμενο) αλλά η δικαιολογία θα γίνει αποδεκτή, όταν έχει συντελεστεί το γεγονός. Τούτο διότι τα τετελεσμένα γεγονότα αφήνονται πάντα απείρακτα, αφού είναι τόσο δύσκολο να αρθούν. Κι αν μια τέτοια ενέργεια της Τουρκίας σηκώσει μια «μυρμηγκιά» (an ant’s nest) από διεθνείς επικρίσεις, η Τουρκία δεν θα ενοχληθεί από τα μυρμήγκια, ειδικά αν έχει επιλέξει για την ενέργειά της μια συγκυρία όταν οι μεγάλες δυνάμεις είναι εμπλεγμένες σε μια ευρύτερα απειλητική κρίση».

«Δαρμένη Νύφη» (battered bride) χαρακτηρίζει στον τίτλο του άρθρο της Penelope Tremayne. To άρθρο, στο θερινό τεύχος του φιλοσοφικού περιοδικού των ΤόρηδωνSalisbury Review (Summer 2007, vol. 25, no. 4) είναι πάντως λιγότερο εξοργιστικό από ό,τι θα ετοιμαζόταν να εννοήσει ο «φτιαγμένος» αναγνώστης. Για κυνισμό περισσότερο θα μπορούσε να ψέξει κανείς την αρθρογράφο, ένα παραιτημένο κυνισμό που ωστόσο θα έπρεπε να μας ανησυχεί ως φυσικό κι αυτό απότοκο της γενικής κόπωσης από ένα πρόβλημα που επιμένει να υπάρχει, αφού, όπως διαβλέπει η αρθρογράφος, όλοι έχουν βολευτεί με κάτι από την υφιστάμενη κατάσταση και δεν φαίνεται στον ορίζοντα κάποιος δρόμος διαφυγής από το αδιέξοδο, δηλαδή, ο γενναίος ή φωτισμένος ηγέτης που θα ανελάμβανε τα ρίσκα για μια τελική διευθέτηση που μόνη αυτή θα απέτρεπε από την πραγμάτωση της πιο πάνω οδυνηρής προφητείας.

Δίκοπο το μαχαίρι της αρθρογράφου και διόλου στομωμένο, ούτε και η ίδια μπορεί εύκολα να αποστομωθεί αφού βλέπει τα πράγματα από μια απόσταση, χρονική σίγουρα, αλλά και ισομερούς «αντικειμενικότητας» που θέλει να φωτίζει κυρίως τα άδικα κάθε πλευράς παρά τα δίκηα της.

«Ό,τι και αν έχει φέρει η εισβολή στους Τούρκους, σίγουρα δεν έχει φέρει ασφάλεια στους Τουρκοκυπρίους», αποφαίνεται χαρακτηριστικά η Penelope Tremayne. Και τούτο τόσο με την έννοια της «σκληρής» ρεαλιστικής ασφάλειας, αφού η Ελλάδα δεν πρόκειται ποτέ να απειλήσει την Κύπρο από την απόσταση και το μικρό της μέγεθος, ούτε και οι Ελληνοκύπριοι πρόκειται να επιτεθούν πέραν της πράσινης γραμμής, η οποία «δεν είναι εκεί για να προστατέψει τους Τουρκοκυπρίους» αλλά για να ορίσει την γραμμή της εκεχειρίας όπου η Τουρκία σταμάτησε την προέλασή της». Διότι, αφορίζει αποφασιστικά η αρθρογράφος, «δεν υπάρχει και ούτε υπήρξε ποτέ πραγματικός κίνδυνος επίθεσης από την Ελλάδα ή τους Ελληνοκυπρίους» (δεδομένης της στρατηγικής υστέρησης των Ελλήνων έναντι της ισχυράς εκ του πλησιέστερον Τουρκίας.

Πρόκειται για την «μαλακή» ασφάλεια τους (soft ή societal security) όπως θα την ώριζε ο Βuzan και η Σχολή της Κοπεγχάγης, δια όσους έχουν μελετήσει και τα φιλοσοφικά των Διεθνών Σχέσεων, ή τον άλογο φόβο της εξαφάνισης δια της αφομοίωσης της κοινωνικο-οικονομικώς υστερούσης κοινότητος (irrational fear of extinction of the backward community) που θα έλεγεν ο David Horowitz (πάλιν δια όσους έχουν διαβάσει κάτι τις παραπάνω από διεθνείς σχέσεις). Οι φόβοι των Τουρκοκυπρίων, θέτει ευθαρσώς η αρθρογράφος, αφορούσαν τον κίνδυνο να ειλωτοποίησής τους, από την πολυπληθέστερη και πιο ακμαία κοινωνικοοικονομικκά ελληνοκυπριακή κοινότητα.

Αλλά, αυτό το μέλλον είναι ό,τι ακριβώς τους έχει φέρει η Τουρκική εισβολή, θέτει η Penelope Tremayne. Διότι οι Τουρκοκύπριοι, από του 1974 και εντεύθεν, βλέπουν τα σπίτια και την γή στον βορρά να πηγαίνουν στους Τούρκους έποικους και όχι στους ιδίους και βλέπουν επίσης τους Ελληνοκυπρίους νοτίως της πράσινης γραμμής να ζουν πολύ καλύτερα από αυτούς. Οι Τουρκοκύπριοι είναι ήδη είλωτες εν σχέσει προς την Τουρκική κατοχή, εξηγεί η αρθρογράφος, και θα είναι περισσότερο αν προχωρήσει η οικονομική απορρόφηση προς την Τουρκική ενδοχώρα, αφού ήδη ο βορράς είναι μια επαρχία της Τουρκίας που διοικείται από αυτήν.

Έχει όμως και τους παραινετικούς της λόγους η Penelope Tremayne. Οι όροι της λύσης είναι όροι κατάλυσης της εθνικιστικής λύσσης. Για να το συνοψίσουμε έτσι. Δηλαδή η προσπάθεια δημιουργίας των όρων μιας Κυπριακής εθνικής ενότητας, μιας «national constituency» για να το θέσουμε εμείς με πολιτικούς όρους. Διότι η αρθρογάφος δεν φαίνεται να πιστεύει στην συνταγή της συνεταιριστικής δημοκρατίας, διαιρετικής ως είναι εξ αρχής. Πιστεύει στη φιλελεύθερη λύση της ισότητας των ατόμων πολιτών έξω από την πολιτιστική ή άλλη ταυτότητά των, identity blind και value free, που θα το έλεγαν οι φιλόσοφοι της σχολής αυτής. Ώστε η όποια ταυτότητα ή αξίες να είναι οι ενωτικές αξίες του πολίτη ενός Κυπριακού κράτους. Αλλά είπαμε, κατά την αρθρογράφο, χρειάζονται εκείνοι οι θαρραλέοι και οραματικοί ηγέτες που «πάντα έλειψαν από την Κύπρο».

Κι εδώ μπαίνουν οι αιχμές της κατά του Μακαρίου που «πρόδωσε φίλους και συνεργάτες» για χάριν της προσωπικής δύναμης, καθιστάμενος ένας «ημίθεος» στον τόπο του. Κι είχε οργανώσει και την ΕΟΚΑ, κάθε άλλο από οργάνωση ηρώων, μάλλον δολοφόνων που δολοφονούσαν εκ του σκότους (και όχι με ανοικτό πόλεμο όπως οι Κρητικοί τους Τούρκους) και δολοφονούσαν περισσότερον ιδικούς των παρά Άγγλους.

Αλλά βέβαια δεν μπορεί παρά να έχει και τα δικά της μπαγκάζια, luggage, μια Βρετανίς αρθρογράφος, στο περιοδικό πάντα των Τόρηδων. Η δε πλήρης απουσία αναφοράς στον «τρομοκράτη» του ΟΧΙ πρόεδρο Παπαδόπουλο, ίσως να μην είναι και τυχαία. Είναι και εκείνος ίσως της ιδεολογίας της Λύσης και όχι της λύσης.

Απλά, προσπαθώντας και εμείς, και από εδώ, όπως και πολλοί από τους συντρόφους του με τους οποίους συνωμίλησα, να καταλάβουμε το διατρημερές σκεπτικό του συντρόφου Δημήτρη.

Τίτος Χριστοδούλου