Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Δεν υπάρχουν τέλεια συστήματα, τέλειες κομπίνες. Οι φυλακές είναι γεμάτες από πονηρούς. Απαξ και το ξέρει πάνω από ένας, μια ωραία ημέρα το εξυπνοπούλι θα βρεθεί .στην ουρά για πατάτες μπλουμ, μαζί με τον Μπάμπη τον Σουγιά και τον Αμπντουλχαλήμ τον διακινητή, που θα του κάνει και ματάκια με νόημα. Εκεί, στο γκιζντάνι, που 'λεγε κι ο φοβερός Βέγγος, όπου διδάσκεται «παπάς» και βροντάνε τα «κόκαλα», τουτέστιν τα ζάρια, για να περάσει η ώρα, μαζί με ατελείωτες ώρες ενατένισης, κατσαριδοδρομίες κι άλλα ευγενή αθλήματα στο εύκρατο κλίμα της γειτονιάς μου, στον Κορυδαλλό.
Μα πού νομίζατε ότι πήγαν τα λεφτά; Οτι τα 'φαγε ο γλεντζές του ΙΚΑ, ο κυρ Μήτσος, στα τίλια και στον καφέ με ζαχαρίνη όταν έπαιρνε τη σύνταξη; Ναι, με ένα μέρος των δανεικών έγινε κοινωνική πολιτική, ήτοι μοιράζανε κάνα κόκαλο στην πλέμπα, για να τους χειροκροτάει, να περνάει αξιοπρεπώς και να αποσπούν την πολύτιμη ψήφο της. Πάνω στην υφαρπαγή της στηρίζεται όλο το λαμπρό μεταπολιτευτικό οικοδόμημα της Δημοκρατίας των Κολλητών, της σκυλάδικης τουρκομπαρόκ φεουδαρχίας των μεσαζόντων, μπετατζήδων, εκδοτών και των πολιτικών υπαλλήλων τους. Αυτοί ήταν οι μυημένοι που έφαγαν τα ψαχνά και τα γλυκάδια, πετώντας τον κατιμά στους κομπάρσους, τον λαό, τίποτα συμβασιούχους και ανθυποϋπεργολάβους ή παρατρεχάμενους.
