του Ηλία Κόττα
Γητεψανε τ' αυτια
των χωρικων
με τις προσωπικες τους ιστοριες.
Τους φιλεψαν
ψωμι,κρασι και στρωμα.
Κανενας δεν μνημονευσε
τον Δαντη.
Κανενας σεβασμος
δεν τονε γνοιαστηκε προγονο.
Ουτε μια αναγνωριση,
ουτε ενα δακρυ.
---------
Ξημερωθηκανε
με το χαμογελο του διακριμενου.
Οι φιλοξενοι,στο πρωτο φως,
διαλεξανε
τα τοπικα συνδρομα.
Ο θιασος,ξαναγινε μπουλουκι.
