Ο νους μου ταξιδεύει σ΄εκείνους τους χρόνους... σ΄εκείνες τις ώρες... Στοιχειώνει στη φράση: ....Εχθρέ, γιατί δεν ρώτησες ποιον πας να κατακτήσεις;...
Και κλαίω! Κλαίω μέσα μου τη γενειά που τον πόλεμο δεν γνώρισε, που κάηκε εύκολα πιστεύοντας στα δώρα αυτών που γύρισαν από τα ξένα "έξυπνοι", πτυχιούχοι, πολυταξιδεμένοι... Σπούδαζαν λέει κι αντί για δώρα τιμής κόμισαν στη μάνα πατρίδα καθρεφτάκια και χάντρες. κόλπα και κρυμμένες φωτιές σε συμφωνίες. Μ΄αυτές τις φωτιές πυρπόλησαν τις ψυχές μας, τα όνειρα, το μέλλον. Στη χώρα του περήφανου ΟΧΙ εγκατέστησαν την μιζέρια, την έκαναν άντρο υποδούλωσης της ελευθερίας ξεχνώντας ότι εδώ γεννήθηκε η δημοκρατία.
