9. THE USES OF VIOLENCE by Titos Christodoulou

Violence is endemic in the film industry and on TV – but its uses are inherently political

by Titos Christodoulou 

Henry Fonda acting as a desperado pistolero. He has just intercepted and is robbing a train, somewhere in the wide plains of the Far West. In front of him stands an innocent farmer, trembling with fear. He is wearing braces, to hold his worn out trousers over a torn white shirt. “Do not kill me, please do not kill me”, pleads the shaking farmer. “I have six kids to feed, I have nothing to make it worthwhile for you to kill me!” Fonda appears to have softened on the poor farmer’s pleading. He turns, as if to leave, and then, with an air of disnissiveness, and with no further ado, he shoots the hapless farmer with three (or was it more) bullets. He then blows the smoke off the smoking gun and explains, nonchalantly: “I do not trust men who do not trust their trousers”.

8. ΟΜΗΡΙΚΕΣ ΕΥΦΩΝΙΕΣ του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Λόγος φωνήεις. Όντας, ως λέξις, και φωνή. Δέσιμο του ήχου με τον λόγο ακόμα πιο αδήριτo στα αρχαία ελληνικά όπου, ως γνωστόν, η ανάγνωση του λόγου δεν εννοείτο παρά ως εκφώνησή του, γινόταν πάντα φωνακτά. Κι ακόμη περισσότερο του ποιητικού λόγου, που ανέδιδε και την μουσικότητα της προσωδίας. Μέλος, τραγούδι η ποίηση, με την συνοδεία της κιθάρας η «ιμερόεσσα αοιδή» του έπους, της λύρας (ή του αυλού) η αιολικής προέλευσης λυρική ποίηση, όπου «μέλος», μελική ποίηση, σημαίνει ακριβώς το πάντρεμα στίχου και μουσικής. Στην (δωρικής καταγωγής) χορική ποίηση, μετά την επική ποίηση, από τον 7ο αιώνα και μετά, έχουμε, με την πρόσθεση της όρχησης, το απόλυτο αισθητικό ανάπτυγμα του ποιητικού ρυθμού, με την τριαδική σχέση του λόγου, της μουσικής και της κίνησης.

7. ΟΞΥΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Όλα τα οξύμωρα στην πίστα. Το οξύμωρον. Αρχαίος ο όρος, από την ρητορική θεωρία. Κι αρχαία η πρακτική, με σοφό συχνά παρά σοφιστικό περιεχόμενο, όπως το ρητό «σπεύδε βραδέως»... Πρόκειται για συζεύξεις η συνδυασμούς όρων που αντιφάσκουν και αλληλοαναιρούνται, συχνά παράγοντας στην εμφανή τους νοηματική σύγκρουση και τριβή το φως μας νέας, κρυμμένης, κατανόησης κι αλήθειας. Πιο συχνά πρόκειται για τετριμμένες εκφράσεις που, 

στρογγυλεμένες από την χρήση, έχουν χάσει την οξύτητα της κυριολεξίας και δεν εκπλήσσουν με την άτεχνη αντίφαση των όρων τους. Η «γνήσια απομίμηση», το «κοινό μυστικό», η «κακή υγιεία». Το αμίμητο αγγλικό «doing nothing», όπως και τα μονολεκτικά «ολομόναχος», «μονοκομματισμός», «νεοκλασσικισμός» ή η ακατανόητη... «αναπαλαίωση». Και βέβαια, η επιτομή του τηλεοπτικού οξύμωρου ο τηλεσεξολόγος «Ασκητής».

6. ΚΛΑΠΑ ΚΛΑΠ, Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΗΓΕΤΗΣ του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Κλαπ κλαπ. Κλάπα–κλαπ. Κλαπ. ΄Ορθιοι οι εκατοντάδες σύνεδροι του ΚΚΣΕ, του κομμουνιστικού κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, χειροκροτούν τον ηγέτη πατερούλη τους, τον επονομαζόμενο «Κόμπα ο Τρομερός» (Koba the Dread). Ο Ιωσήφ Στάλιν. Σε διατεταγμένη υπηρεσία το χειροκρότημα, πυκνό, με σφιγμένο ενθουσιασμό, συνεχίζει χωρίς ίχνος κόπωσης, αυτο-ενισχυόμενο, αυτο-επιβεβαιούμενο, σαν ραγδαία βροχή που δεν λέει να σταματήσει, σαν τις οπλές του ιππικού που ξεχύνεται ασυγκράτητο στην στέπα  καταπατώντας το χορτάρι και τα λουλούδια, συνθλίβοντας τους ανθρώπους...

Ένα χειροκρότημα που θα συνεχίσει μανιακά στην αιωνιότητα. Γιατί κανείς δεν τολμά να ακουστεί ότι έχει κουραστεί, ότι διανοείται να είναι ο πρώτος που θα διακόψει τον ύμνο στον Ηγέτη. Ένα ηγέτη που χειροκροτεί κι αυτός τον εαυτό Του, σαν διευθυντής ορχήστρας που οδηγεί τα όργανα του θαυμασμού Του.

5.ΤΟ ΕΝΝΟΜΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΣΥΝΝΟΜΟΝ - Οδοντικά ενθήματα και δημοκρατικά ενθυμήματα του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

«Είμαι υπέρ της τήρησης του νόμου». Σε πρώτη ανάγνωση, δήλωση α-νόητη, στερούμενη νοήματος. Διότι αν θεωρήσουμε, με τον Φιλόσοφο, νοηματικές προτάσεις, δηλωτικές κάποιου εμπειρικού νοήματος, αυτές των οποίων και η αντίθετες θα είχε νόημα να λεχθούν, η πρόταση αυτή, στο πραγματιστικό της επίπεδο, είναι α-νόητη, «sin-loss» (Βίτγκενστάιν). Όσο αδι-ανόητο είναι να ισχυρισθεί κανείς το αντίθετο, «δεν είμαι υπέρ της τήρησης του νόμου». Εφάμιλλη λοιπόν σε νοηματικότητα η πρόταση αυτή με εκείνες τις απύθμενες ερωτήσεις των τηλεοπτικών αθλητικογράφων στους προπονητές των ομάδων μετά τον αγώνα: «είστε απογοητευμένος που έχασε η ομάδα σας;».

4. ΑΙΤΙΕΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΩΤΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ του Τίτου Χριστοδούλου

  “I would tell audiences that we were facing not a bubble but a froth – lots of small, local bubbles that never grew to a scale that could threaten the health of the overall economy.” Alan Greenspan, The Age of Turbulence.

Πολλές και κατά συρροή, ή κατά συνδρομή, οι αιτίες της πιστωτικής κρίσης. Φιλόσοφοι της λογικής της επιστημονικής εξήγησης θα σας έλεγαν ότι έχουμε εδώ μια κλασσική περίπτωση υπερκαθορισμού του αιτιατού από ένα σύνολο αιτιών εκάστη των οποίων προβάλλει ως επαρκής αν και όχι ως αναγκαία συνθήκη για την εμφάνιση του αιτιατού: causal over-determination. Θεωρητικοί φιλόσοφοι θα υπεδείκνυαν εξ άλλου εδώ την κλασσική σύγκρουση στην κοινωνιολογία ανάμεσα στην «δομή» και την «πράξη» (agency and structure) στην εξήγηση κοινωνικών φαινομένων, εδώ της πολιτικής οικονομίας. Πρόκειται κι εδώ για μια συρροή ή συνάντηση των αιτιών. Πολλές, αμέτρητες προσωπικές ενέργειες δράσεις ή αβλεψίες κι αποδράσεις από την σωφροσύνη, οικονομικών παραγόντων, τραπεζιτών, πολιτικών και ιδιωτών, έφεραν την δομική ανάφλεξη του συστήματος που, αν αναλύεται με όρους συστημικού ρίσκου και δομικής κρίσης, συνιστά όχι λιγότερο και ευκαιρία ατομικού αναστοχασμού και αυτοκριτικής για τις ακρότητες μιας προσωπικής παραφροσύνης.

3. ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΚΡΙΣΕΩΝ ΚΡΙΣΙΣ του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Οξυδερκές όσο κι αν είναι, ένα κείμενο που επιχειρεί να ελέγξει «ιδεολογικές» αναγνώσεις της πιστωτικής κρίσης μέσα από την αντίπαλη ιδεολογία, κινδυνεύει να αυτοπαγιδευτεί σε ένα οξύμωρον. Αναφερόμαστε στην ολοσέλιδη «πολεμική» ανάλυση του Πρόδρομου Προδρόμου, που δημοσιεύθηκε στην Κυριακάτικη Σημερινή.

Ο πολιτικός αρθρογράφος του «ελέγχει» τις αριστερές «ιδεολογικές» ερμηνείες της πιστωτικής κρίσης που, προφανώς, αν έχουν στο ελάχιστο βάθος μελετήσει τον Μαρξ, δεν θα δυσκολευθούν να την αποδώσουν στις εγγενείς, δομικές κρίσεις του καπιταλισμού, όπως είναι η κρίση της υπερσυσσώρευσης (overaccumulation ) και της «αξιοποίησης» (valorisation) του κεφαλαίου.

2. ΑΚΟΜΑ ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ, ΑΓΙΕ ΑΜΒΡΟΣΙΕ…(Η ανθρώπινη γεωγραφία του Κυπριακού) του Τίτου Χριστοδούλου.

του Τίτου Χριστοδούλου.

Είμαστε πρόσφυγες.  Ποιος μας γύρισε έτσι, να ’χουμε πάντα, να το μπορούμε πάντα να κρατούμε μέσα μας και έξω, στων άλλων την αδιαφορία και την φωνάζουμε παράταιρη δική μας και πεισματική, την στάση της παντοτινής επιστροφής.  Αυτοί που όντας εδώ και άθελα με τη ζωή κινώντας προς τα εμπρός, μετέωροι να μοιάζουμε αναχωρητές το πίσω ανακαλώντας που τον χρόνο μας έχει σταματήσει.  Εκείνους μοιάζοντας που πριν η τελευταία στροφή για πάντα από τα μάτια κρύψει την κοιλάδα του χωριού, σε στέρηση παντοτινή στέκονται, και την κοιτούν το βλέμμα που διαρκεί, και ζώντας από τότε τη ζωή μας, πάντα παίρνοντας άδεια από αυτή για να γυρνούμε στο ίδιο πάντα βλέμμα τούτο που διαρκεί.

1. Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΙ Η ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗ "ΛΥΣΗ" ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Η προωθούμενη λύση του Κυπριακού διακηρύσσεται από την ηγεσία μας ότι απαιτείται να διασφαλίζει τα ανθρώπινα δικαιώματα όλων των Κυπρίων, με τον συνοδό πάντα προσδιορισμό «Ελληνοκυπρίων, Τουρκοκυπρίων, Μαρωνιτών, Αρμενίων και Λατίνων».

Η πρακτική, ωστόσο, της συνεταιρικής δημοκρατίας «power sharing», εν προκειμένω «consociationalism», η οποία και αποτελεί ουσιαστικό στοιχείο στην συζητούμενη πολιτειακή ρύθμιση ή «λύση» του Κυπριακού, σε πλείστες πρόνοιες της δεν είναι συμβατή με την διεθνή νομοθεσία όσον αφορά την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πέραν των δυσκολιών για την μεγίστη «καλή θέληση» που απαιτεί από τους εταίρους η καθημερινή τριβή των επίπονων διαπραγματεύσεων και συνεχών συμβιβασμών για να λειτουργήσει, επιβάλλει και τούτο τον επαχθή συμβιβασμό.