78. ΤΙΣ ΔΗΜΟΣΚΟΠΗΣΕΙΣ ΤΙΣ ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ, ΟΧΙ ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΟ... του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:

Άρχισαν πάλι συζητήσεις για στροφή στον «μεσαίο χώρο», καθ’ ότι λένε οι δημοσκοπήσεις, η ΧΑ αντέχει, όταν δεν έχει κι ανοδική τάση, και δύσκολα οι τσαντισμένοι ψηφοφόροι της θα επανακάμψουν στη ΝΔ. Άρα λοιπόν να τους …εγκαταλείψουμε για να απευθυνθούμε στην κρίσιμη μετακινούμενη μάζα των μετριοπαθών, που θέλουν αποτελεσματικότητα, σοβαρότητα κλπ.

Γιατί, ρε παλικάρια, οι υπόλοιποι τι θέλουν; Αναποτελεσματικότητα και καραγκιοζιλίκι; Ποιος το λέει αυτό; Ο …Λούλης;

Το σύνηθες επιχείρημα είναι πως έτσι ο Καραμανλής θριάμβευσε το 2004.

Λυπάμαι που θα σας το χαλάσω αλλά ο Καραμανλής το 2004 δεν κέρδισε γιατί με την θεωρία του «μεσαίου χώρου» και το χάιδεμα στην αριστερά τιθάσευσε ορδές μαρξιστών που γοητεύτηκαν κι άφησαν το όπλο να πέσει απ’ το «παρά πόδα» και ψήφισαν ΝΔ. Και ντανταϊστής να δήλωνε ή οπαδός του Αμπιμαέλ Γκουσμάν, πάλι θα σάρωνε, γιατί όλοι οι άνεμοι φύσαγαν τα πανιά του, γιατί είναι κι έδειχνε τίμιος άνθρωπος και τελικά όντως προσπάθησε να κάνει κάτι, βλ. βασικός μέτοχος, αγωγός, Βουκουρέστι, αλλά και γιατί οι Έλληνες δεν είναι αυτό που νομίζουν οι νταραβερτζήδες δημοσκόποι και λοιποί σιτιζόμενοι στα κομματικά ταμεία.

Να το ξαναπούμε, η πραγματική πολιτική επιστήμη είναι η Ιστορία. Η κανονική, όχι αυτή της Ρεπούση, του Βερέμη και λοιπών συγγενών. Όποιος λοιπόν γνωρίζει Ιστορία και έχει πάρει μια μυρωδιά από τον λαϊκό πολιτισμό και την διαχρονική ψυχοσύνθεση του Έλληνα, ξέρει ότι ο Έλληνας, δεξιός ή αριστερός, είναι κατά βάσει τρία πράγματα: πατριώτης, Χριστιανός Ορθόδοξος και νοικοκύρης.

Γι’ αυτό άλλωστε σε όλες τις δημοσκοπήσεις, με σοβιετικά αλλά αληθινά ποσοστά, που καλύπτουν σχεδόν το σύνολο του πολιτικού φάσματος, πλην των γνωστών ακραίων βαρεμένων μειοψηφιών, εμπιστεύονται τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία, την Εκκλησία και γίνονται φιδές τα νεύρα των φουλαράτων αριστερών αναλυτών των μπετατζίδικων συγκροτημάτων. Παρά το ότι τα καθεστωτικά μέσα και η αυτόμολη ψευτοδιανόηση βρίθουν από «ιαχωβάδες» ζηλωτές της αποδόμησης, ο Έλληνας εξακολουθεί να αγαπάει και να εμπιστεύεται τον Στρατό του και τ’ άλλα ΄Οπλα, τον αστυφύλακα και την εκκλησία του! Γκρινιάζει, εξοργίζεται για τα σκάνδαλα στην άμυνα ή κάτι κοιλαράδων διεφθαρμένων παπάδων, που βγαίνουν ενίοτε στην φόρα, αλλά στο βάθος δεν χάνει την ψυχή του, δεν αίρει την εμπιστοσύνη του. Πάντα προσβλέπει με εμπιστοσύνη στον λαϊκότερο θεσμό, τις Ένοπλες Δυνάμεις, στελεχωμένο με λαϊκούς ανθρώπους και τα ίδια τα παιδιά του, και στην εκκλησία του, εκεί που πάει να προσευχηθεί και ν’ ανάψει ένα κεράκι, όταν αρρωσταίνει το παιδί του ή η μάνα του, όταν η ζωή τον δοκιμάζει και τον ζορίζει. Και φυσικά, πάνω απ’ όλα, αγαπάει και φροντίζει την γυναίκα του, τα παιδιά του, τους γονείς του, φροντίζει το λιοστάσι και το περιβόλι του, το πατρικό του στο χωριό. Δεξιός, αληθινός κεντρώος ή αριστερός, είναι νοικοκύρης, «συντηρητικός»! Κι αν κάποιοι ενοχλούνται και χλευάζουν τον όρο, να το ξαναπώ: ο Έλληνας είναι νοικοκύρης. Κι αυτοί, οι νοικοκυραίοι, κάποτε άφησαν το αλέτρι, το εμπόριο και άλλες ειρηνικές ασχολίες και με το καριοφίλι και το γιαταγάνι θεμελίωσαν την ελευθερία μας.

Κι όποτε ηχούσε κι ηχεί η σάλπιγγα του χρέους, πάντα οι νοικοκυραίοι, που αγαπούν την Πατρίδα, τον Στρατό της, την φαμίλια τους, έκαναν το σταυρό του και μπαίνανε στους κινδύνους. Και σήμερα, που περνάμε από τα Καυδιανά Δίκρανα, η αλληλεγγύη της οικογένειας διασώζει τον κοινωνικό ιστό. Στ’ αδέρφια και τους γονείς βρίσκει καταφύγιο ο άνεργος. Ευτυχώς, ακόμη δεν κλείνουμε ραντεβού με τον πατέρα μας για γεύμα και δεν τα πληρώνουμε μισά – μισά, ούτε ζητάμε από τα παιδιά μας να πληρώνουν νοίκι από τα 18 στο πατρικό τους.

Όποιος λοιπόν το κατανοήσει αυτό, σε ποιους απευθυνόμαστε, τότε ξέρει πως δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε αυτούς που υπάρχουν, τους αληθινούς Έλληνες, πατριώτες και νοικοκυραίους, για κάτι που δεν υπάρχει.

Ο Έλληνας όμως είναι και κάτι άλλο. Καχύποπτος. Έχει καεί η γούνα του από τα «θα» και το «αγάντα». Πλην όμως, δεξιοί, αληθινοί κεντρώοι κι αριστεροί, αν δουν μια φορά συνέπεια κι έργα θα είναι καχύποπτοι, την δεύτερη φορά θα σε ακούσουν δύσπιστοι αλλά με προσοχή και την τρίτη θα σε πάρουν στους ώμους και θα σε ακολουθήσουν ως την Άγκυρα, τον Ινδό ποταμό ή απλά την έξοδο από την παρακμή. Το ‘χουν ξανακάνει, όποτε διοικήθηκαν διά του παραδείγματος και πίστεψαν στον Σκοπό.

Έτσι λοιπόν μια πολιτική μαζικών απελάσεων των παρανόμων μεταναστών που δεν δικαιούνται άσυλο, με συντριβή της εγκληματικότητας και γρήγορη διεκπεραίωση των αληθινών αιτήσεων πολιτικού ασύλου, θα κερδίσει την ευαρέσκεια μιας συντριπτικής πλειοψηφίας που θα διαπερνά όλο το πολιτικό φάσμα. Θα δυσαρεστηθούν οι χλιδάτοι εκατομμυριούχοι Συριζαίοι και κάτι επαγγελματίες «αντιρατσιστές», που κάνουν πολιτικό τουρισμό στις λαϊκές γειτονιές αλλά θα χειροκροτήσουν οι αληθινοί άνθρωποι, αυτοί που ζουν το πρόβλημα.

Ψηφοφόρους κάθε προέλευσης και συναίνεση θα φέρει μια αληθινή πολιτική «μια επένδυση, ένα αρμόδιο γραφείο». Πούντη οέο; Που θα διαψεύσει το «γιατί να μην υπάρχει Άγιος Βασίλης, εδώ υπάρχει Υπουργός Ανάπτυξης»; Αυτή η πολιτική, αντί να παλεύουμε ακόμη με την τιθάσευση της όρεξης της διαπλοκής και την εξόντωση της γραφειοκρατίας, θα κέρδιζε τους πάντες.

Μια δικαστική καταιγίδα σε βάρος των λεηλατών της χώρας τα τελευταία 20 χρόνια, όση κι η παραγραφή των κακουργημάτων, είναι εφικτή. Το κακούργημα του «ξεπλύματος» σου επιτρέπει να μπαγλαρώσεις αυτούς, που την σκαπούλαραν μέσω της παραγραφής του κατάπτυστου βενιζέλειου νόμου περί ευθύνης υπουργών. Κορυδαλλός και δήμευση. Τότε να δείτε πως ομοθυμαδόν ο δεξιός, μεσαίος, αριστερός, πάνω – κάτω και μπρος –πίσω χώρος, θα στηρίξει μονομπλόκ την κυβέρνηση που θα το κάνει.

Και φυσικά, αφού με τόσο αίμα και εργασία νυχθημερόν του Σαμαρά, φτάνουμε στο τέλος, να βγούμε ολοταχώς απ’ αυτό το φράγκικο νταβαντζιλίκι, που εξοργίζει την φιλοτιμία, την αμετάφραστη αρετή και κύριο χαρακτηριστικό του Έλληνα.

Αν θέλουμε οι ψηφοφόροι να εγκαταλείψουν την ΧΑ να άρουμε τους λόγους της οργής τους, όχι να τους εγκαταλείψουμε ή να μασκαρευτούμε ως κάτι άλλο και να απευθυνθούμε σ’ ένα νεφέλωμα.

Η πιο μετριοπαθής πολιτική είναι αυτή που επιβάλλει η κοινή λογική, το εθνικό συμφέρον και ο σεβασμός στον χαρακτήρα και την αξιοπρέπεια του λαού μας. Μια τέτοια πολιτική, αποδεδειγμένη κατ’ επανάληψη στους πολίτες με πράξεις, με κατάργηση όλων των βουλευτικών προνομίων, τιμωρία της διαφθοράς και έξοδο, επιτέλους, από το Μνημόνιο, μια πολιτική που τραβήξει την πρίζα στην ημιθανή διαπλοκή, θα απλοποιήσει διαδικασίες και θα διευκολύνει αληθινές επενδύσεις, θα πείσει και θα συσπειρώσει κάτω από τις σημαίες της Νέας Δημοκρατίας, δεξιούς, προσωρινούς χρυσαυγίτες, πρώην ΠΑΣΟΚ, αριστερούς, ψηλούς, κοντούς, οπαδούς της Καλαμαριάς και του Εορδαϊκού κι όποιον, ανεξαρτήτως πεποιθήσεων, είναι πατριώτης, νοικοκύρης και βλέπει πράξεις, πράξεις, πράξεις.

Ένας φίλος, ο Αντώνης Α., αριστερός, με πατέρα με «τουρνέ» στα ξερονήσια, μου είπε: «Τελικά ρε, όντως για όλα φταίει η Δεξιά. Θέλουμε να σας ψηφίσουμε και δεν μας αφήνετε. Όταν έπρεπε να ήσασταν επιεικείς κυνηγούσατε τους απλούς ανθρώπους. Τώρα που θα έπρεπε να ήσασταν αυστηροί κι ανελέητοι με αυτούς που ξέσκισαν την χώρα, ακόμη και δικούς μας, παίζετε τις κουμπάρες»….

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης