Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Στις 5 Ιουλίου έγραψα το πρώτο άρθρο για το θέμα με τον ενοχλητικό τίτλο «Πουλήστε το Μέγαρο και σώστε τα ΕΑΣ». Μαζί με κάτι σχόλια για κάτι καναλοδάνεια, ενοχλήθηκαν σφόδρα μερικοί μερικοί, αλλά δεν πειράζει. Το ξίδι είναι ωραίο στις φακές, στα παντζάρια και κάνει καλό και στους μπατιρημένους συγκροτηματαρχαίους, όταν ζοχαδιάζονται, ανακαλύπτοντας ότι δεν είναι όλοι γιουσουφάκια τους. Τι προσφέρουν τα παρασιτικά μαγαζιά τους στην εθνική οικονομία; Ούτε μια κάννη ούτε μια σφαίρα, μια σωβρακοφανέλα δεν μπορούν να παράγουν. Ούτε ένα κιλό ελιές θρούμπες, βρε αδερφέ.
Ακολούθησαν κι άλλα, ολόκληρη εκστρατεία, στη «δημοκρατία» μας και στο Antinews. Επίσης, σε κάθε ευκαιρία τηλεοπτικής ή ραδιοφωνικής παρέμβασης έριχνα μια «πιστολιά» προς ενίσχυση των εργαζομένων και της διοίκησης, με στόχο τη διάσωση και την εξυγίανση των Ελληνικών Αμυντικών Συστημάτων, εκφράζοντας την απόλυτη πεποίθησή μου ότι στο τέλος η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά θα επιτύχει τα δέοντα. Μερικοί φίλοι, μιλώντας για εμμονή, μου έκαναν πλάκα μήπως σκέφτομαι να βάλω υποψήφιος στο Αίγιο ή στα πέριξ του Υμηττού ή μήπως θα εγκαταλείψω τη μαχομένη δικηγορία για να ντιλάρω ελληνικά όπλα και πυρομαχικά.
Ο λόγος όμως ήταν απλός: το καθήκον απέναντι στους ανθρώπους της τάξης μου, της τάξης του πατέρα και της μάνας μου, τους αληθινούς δημιουργούς της χώρας, τους εργαζομένους που παράγουν κάτι χειροπιαστό και δεν πουλάνε πεπιεσμένο αέρα και φούμαρα. Ακόμη μεγαλύτερο καθήκον όμως απέναντι στην ανάγκη λύσης για το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας, την επί 30 χρόνια καταστροφή της παραγωγικής βάσης της χώρας. Η ανασυγκρότησή της είναι το μεγαλύτερο στοίχημα. Αν δεν το κερδίσουμε, τότε, όσα χρήματα κι αν μας τα δώσουν, ακόμη κι αν μας χαρίσουν όλα όσα χρωστάμε σήμερα, σε λίγα χρόνια θα ξαναβρεθούμε στην ίδια δυσμενή θέση. Θα επανέλθω, με επίκεντρο το θέμα της θρυλικής ΠΙΤΣΟΣ και της SIEMENS, εντός των ημερών…
Τότε, στην αρχή, κάποιο τμήμα του οικονομικού επιτελείου αμφιταλαντευόταν. Θα έλεγα ότι δεν πίστευε στην υπόθεση. Θεωρούσαν τα ΕΑΣ νεκρά, χαμένη παρτίδα. Μερικοί δε ημεδαποί φερέλπιδες γιαπηδοκάγκουρες, για να παραφράσω τον λεξιπλάστη Βύρωνα, εξέφραζαν φωναχτά την απαισιοδοξία τους, σπάζοντας το ηθικό των εργαζομένων, κι αυτό έκανε να ηχήσει στ’ αυτιά μου το εγερτήριο σάλπισμα.
Η κατάσταση όμως άλλαξε κι άλλαξε άνωθεν, διότι είναι φανερό ότι η κορυφή της κυβέρνησης εξαρχής πίστεψε στην υπόθεση. Διότι όσα άρθρα και να γράφαμε, ακόμη κι αν λιώναμε στα μικρόφωνα και στις κάμερες, την τελική λύση τη δίνει μόνο η πραγματική πολιτική στα κέντρα των αποφάσεων.
Κι αυτή η αληθινή πολιτική λειτούργησε με ξεκάθαρο σχέδιο. Οι Κασσάνδρες σιώπησαν. Τον Στουρνάρα τον έχω πάρει παραμάζωμα ουκ ολίγες φορές, όμως εδώ οφείλω να πω ότι έκανε αυτό που έπρεπε. Για καιρό επίσης ο Αντώνης Οικονόμου, ο γ. γραμματέας του υπουργείου Εθνικής Αμυνας, όταν άλλοι ήθελαν να πετάξουν την πετσέτα στο καναβάτσο ή λοιδορούσαν απαισιόδοξοι τη σκληρή ελληνική θέση, κράτησε γερά. Δεν μπορώ επίσης να μην αναφερθώ στη στήριξη που έδωσαν ο ΥΠΕΘΑ, ο Δημήτρης Αβραμόπουλος, και η αναπληρώτρια υπουργός του, η Φώφη Γεννηματά. Θα έλεγα, για όλους εμάς, που η συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ μάς προκαλεί επιεικώς εκνευρισμό, ότι ήταν μια καλή στιγμή αυτής της συνεργασίας. Τίποτε όμως απ' όλα αυτά δεν θα είχε επιτευχθεί εάν δεν υπήρχε η σταθερή βούληση του πρωθυπουργού. Σήμερα θα κλαίγαμε πάνω στα ερείπια και εκατοντάδες οικογένειες θα ήταν στον δρόμο, ενώ ένας στρατηγικός τομέας, για μια σοβαρή οικονομία, θα ήταν ήδη κουφάρι. Κι όπως μαθαίνω, καθοριστικός και αποτελεσματικός ως την τελευταία στιγμή ήταν ο ρόλος του Σταύρου Παπασταύρου. Αξιέπαινος κι αυτός. Χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, εκτέλεσε επιτυχώς την αποστολή.
Χαίρομαι τόσο γι’ αυτή τη νίκη, που νιώθω την ανάγκη να πω μπράβο σε τόσους ανθρώπους, από τον πρωθυπουργό, τους συνεργάτες του, την ηγεσία των ΥΠΕΘΑ και ΥΠΟΙΚ ως την διοίκηση της εταιρίας και τους εργαζομένους, διότι πάνω απ’ όλα σώθηκαν θέσεις εργασίας, οικογένειες. Η αγωνία που περνούσαν με τις συνεχείς κινδυνολογικές «διαρροές» και «αναλύσεις» αυτών που επένδυαν στην ήττα και τώρα απέμειναν σαν απογοητευμένοι ψωραλέοι γύπες στο κλαρί ήταν μεγάλη. Επί μήνες μιλούσα με αρμοδίους αλλά και απλούς εργαζομένους, παρακολουθώντας από πολιτικό ενδιαφέρον την πορεία της υπόθεσης. Δεν ρώτησα ποτέ κανέναν τι ψηφίζει, πού ανήκει. Δεκάρα δεν έδινα κι ούτε δίνω γι’ αυτό. Τα αληθινά προβλήματα δεν έχουν «χρώμα».
Δεν τέλειωσαν όλα. Δεν πήραμε την Πόλη. Αντίπαλός μας είναι πλέον μόνον ο κακός μας εαυτός.
Τώρα όλα αρχίζουν. Διοίκηση κι εργαζόμενοι θα έχουν την ευκαιρία να αποδείξουν τις αληθινές δυνατότητες της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Οταν η εταιρεα θα επιτυγχάνει τη μια παραγγελία μετά την άλλη, όταν κερδοφόρα και κραταιή θα δημιουργήσει κι άλλες θέσεις εργασίας για να μπορεί να υλοποιήσει τις παραγγελίες, τότε τα σημερινά χαμόγελα ανακούφισης θα μπορούν να γίνουν δίκαιοι πανηγυρισμοί. Και θα γίνουν! Εδώ θα είμαστε…
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!