Γράφει η Νατάσα Γεωργανάκη:
Μου μίλησε απόψε η μοναξιά σου. Κραυγή από τα βάθη του νου.... Την έννοια μου είπες, δεν έχει κανείς, ούτε δικός ή ξένος κι έσκισες της σιωπής τα πέπλα χίλια κομμάτια...!
Μα πως, σου είπα, είναι οι φίλοι σου εκεί, σκιές μες τα σκοτάδια και ζωγραφιές, από το νου σου καμωμένες μόνο... Δεν έχω θεό, μου αντιγύρισες, σε κάποιο ψέμα να πιστέψω...!
Δεν είναι αλήθεια κάποιος θα νοιάζεται και για σένα, αρκεί το χρόνο σου μονάχα να μοιράζεσαι... Χρόνο κενό, χρόνο νεκρό, χρόνο αποχωρισμού της μέρας που ποτέ δεν έζησες...! Καν΄ τον χρόνο ξεκούρασης, περισυλλογής κι απολογισμού των λαθών που έκανες, Μάθε και δέξου την αλήθεια... δεν είσαι άλλος... δεν μπορεί να είσαι άλλος...!
Νοιώθω, μου είπες ότι εγώ, πάντα ήμουν ο ξένος, μέσα στα τόσα όνειρα εγώ ήμουν ο μόνος, που δεν ήταν εκεί όταν χτιζόντουσαν οι σχέσεις. Κοντοζυγώνοντας λοιπόν, στα χίλια αισθήματα εγώ ήμουν ο πόνος, που ροβολούσε στην ψυχή το φθόνο μόνο, το μίσος και την κακία...!
Μα πως, σου είπα, είναι οι φίλοι σου εκεί, σκιές μες τα σκοτάδια και ζωγραφιές, από το νου σου καμωμένες μόνο... Δεν έχω θεό, μου αντιγύρισες, σε κάποιο ψέμα να πιστέψω...!
Δεν είναι αλήθεια κάποιος θα νοιάζεται και για σένα, αρκεί το χρόνο σου μονάχα να μοιράζεσαι... Χρόνο κενό, χρόνο νεκρό, χρόνο αποχωρισμού της μέρας που ποτέ δεν έζησες...! Καν΄ τον χρόνο ξεκούρασης, περισυλλογής κι απολογισμού των λαθών που έκανες, Μάθε και δέξου την αλήθεια... δεν είσαι άλλος... δεν μπορεί να είσαι άλλος...!
Νοιώθω, μου είπες ότι εγώ, πάντα ήμουν ο ξένος, μέσα στα τόσα όνειρα εγώ ήμουν ο μόνος, που δεν ήταν εκεί όταν χτιζόντουσαν οι σχέσεις. Κοντοζυγώνοντας λοιπόν, στα χίλια αισθήματα εγώ ήμουν ο πόνος, που ροβολούσε στην ψυχή το φθόνο μόνο, το μίσος και την κακία...!
Μοναξιά είναι, σου είπα, η σχέση που έχεις κι απορείς, γιατί να νιώθεις μόνος... Ο ένας είσαι εσύ κι ο άλλος ο κανένας, σπίτι αδειανό και μια αγκαλιά κενή, καρδιά μισή κι άδειο μυαλό για να σκεφτείς, πως η αγάπη σου δεν ζει στο παρδαλό το πλήθος που πονηρά κάθε βραδυά το μάτι του σου κλίνει...!
Κάνε κάτι, φύγε από κει, στο ήλιο χαμογέλα...! Καλή η νυχτιά, πλανεύτρα, μα έλα που σε γέλασε τα νιάτα σου σου πήρε... Στη σιωπή σου όταν βυθίζεσαι την μοναξιά ταΐζεις, με χίλια δυο εδέσματα, λόγια κενά, πτερόεντα, χαμένα στη λησμονιά του τώρα...!
Κλάψε αν χρειαστεί, λυτρωτικά ο πόνος στο μάγουλό σου θα χαθεί... Τραγούδα αν θέλεις πες, πικρά της λησμονιάς τραγούδια...! Μα πάρε την απόφαση και όρισε την μέρα. Τον πόλεμο που έχασες τον έσκιαζε φοβέρα... κι εσύ δεν ήσουν ικανός, δεν ήσουν παλικάρι... τα όπλα σου ήταν κάλπικα κι ο αρχηγός σου ένα ρεμάλι...!
Δεν μ΄άκουσες. Στην μοναξιά σου χάθηκες μια νύχτα σαν τις άλλες... Κλαίω για σένα που απορείς γιατί να είσαι μόνος... Μα τώρα, ξέρω ότι εσύ επέλεξες στη μοναξιά σου να πεθάνεις, όταν το αποφάσισες ψυχρά τα πάντα να σκοτώνεις!...
Δεν μ΄άκουσες. Στην μοναξιά σου χάθηκες μια νύχτα σαν τις άλλες... Κλαίω για σένα που απορείς γιατί να είσαι μόνος... Μα τώρα, ξέρω ότι εσύ επέλεξες στη μοναξιά σου να πεθάνεις, όταν το αποφάσισες ψυχρά τα πάντα να σκοτώνεις!...
Προσπαθώ να ακουμπησω στο μυαλό σου να βρώ το κινητρο που σε κανει να εκφράζεσε εντεχνα για τις πολές μορφές μοναξιάς. Κάνεις αυτοκριτική ;, στελενεις καποιο μηνημα, σε εναν η περισότερους αποδέκτες;, η αφηνεις τον καθένα να καταλαβει οτι θέλει;. Και εμένα με απασχολεί σοβαρά η μοναξιά, θελω να δω τι μπορω να αποκομίσω απο αυτό που διαβασα, εκτός αν δεν μπορω τελικά να το καταλάβω. agovotsos@yahoo.com
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπάρχουν τόσες πλανεμένες ψυχές γύρω μας... όσες κι οι μοναξιές που νομίζεις ότι περιγράφω... Η μοναξιά είναι μία και θλιβερή γι αυτόν που την βιώνει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίτε μείνει σ΄αυτή είτε βγει από κει κάποιος θα είναι το θύμα... Αν μείνει θύμα θα είναι ο εαυτός, αν φύγει θύμα του θα είναι η μοναξιά του...
Πρέπει ωστόσο να διαλέξει...