36. Ο ΛΑΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΠΙΣΤΩΣΗ… του Φαήλου Κρανιδιώτη

Προσθήκη λεζάντας

Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Πως γυρίζουν πίσω οι ψηφοφόροι στη ΝΔ; Μην το πάμε γύρω – γύρω και χαραμίζεται εσείς χρόνο κι εμείς μελάνι και χαρτί. Πάντως δεν θα γυρίσουν γοητευμένοι από το χαμόγελο τύπου «κολινός» του τάδε γόνου, που έχει επιτύχει σε 45 χρόνια ανέμελου βίου να έχει πάει σε 12.000 πάρτι, και στη Μύκονο και στην Αράχωβα, με ενδιάμεσες στάσεις για ανάπαυση στο Κολωνάκι. Δεν θα γυρίσουν, γιατί θα τους κοιτάξει με νόημα από την «Ανατροπή», η Χ υποψήφια με την διακριτική διπλή σειρά από πέρλες στον ελαφίσιο λαιμό της, ούτε γιατί θα τους υποσχεθούμε το Ζάππειο νούμερο 12, όπου ο Σταλόνε νικάει τον Βόλφ Λούγκρεν ή μήπως αυτό ήταν στο «Ρόκυ» V;

Ο λαός είναι πλέον κατάστημα όπου ο κιμάς κόπτεται μόνον παρουσία του πελάτου και στον τοίχο, εκτός από τον κλασσικό πίνακα με την κλίμακα της ζωής του ανδρός και της γυναικός, υπάρχει και το κλασσικότερο «ο πωλών της μετρητοίς κι ο πωλών επί πιστώσει». Όποιος λοιπόν θα μπει να ψωνίσει ψήφους, πρέπει να πληρώσει παγκουί με πράξεις, να τα μετρήσει τα τάλαρα (εκ του γερμανικού taler, έτσι;) και να βροντάνε στον πάγκο, κι ο λαός θα δαγκώσει δειγματοληπτικώς μερικά, για να δει μην του πασάρουμε τίποτε μουσαντένια από την Βουλγαρία, όπου διαπρέπουν οι κιβδηλοποιοί και οι παραχαράκτες. Και, σημειωτέον, ο εν λόγω καταστηματάρχης, πλην της ψήφου του, έχει και στυλιάρι κάτω απ’ τον πάγκο.

Τα γράφω αυτά, διότι μερικοί νομίζουν πως ο λαός θα κάτσει να περιμένει, ώσπου να βρέξει μαύρο χιόνι και ν’ αποκατασταθεί η Μακρυπούλια. Το ’χω γράψει ουκ ολίγες φορές. Δώσε στον Έλληνα σκοπό που θα τον πιστέψει, δώσε του και το παράδειγμα της ηγεσίας και μπορεί να πάει ως την Κόκκινη Μηλιά με τα πόδια, το Μάνλιχερ και την ξιφολόγχη. Πήγε κάποτε. Και τον γυρίσανε πίσω καθημαγμένο οι τότε ντιντήδες, που καμμία δικαστική απόφαση δεν πρόκειται να τους δικαιώσει στην Ιστορία.

Και για να έρθω στο δια ταύτα, δεν μιλώ για παροχές με το φτυάρι, για παλινόστηση της νοοτροπίας της πασοκάρας και της ανακυκλωμένης αριστεράς, που ξεχαρβάλωσαν το σύμπαν κράτος και κοινωνικοποίησαν τη διαφθορά, μπολιάζοντας και τους ημετέρους σε αυτά, μετατρέποντας την Δεξιά σε ελαφρολαϊκή κι ενοχική.

Η 29η Νοεμβρίου του 2009 ήρθε σαν κύμα που θα σάρωνε την οικογενειοκρατία, τις επί δεκαετίες ανιστόρητες και γελοίες ενοχές της παράταξης, κυρίως όμως φέροντας την υπόσχεση για επαναϊδεολογικοποίηση του κόμματος, των διαδικασιών, της ίδιας της πολιτικής. Γι’ αυτό σάρωσε τότε ο Αντώνης Σαμαράς. Γιατί ήμασταν συγκρουσιακοί, βαθιά πολιτικοί. Και συνέχισε έτσι και η παράταξη, με το ΟΧΙ στο Μνημόνιο, ανέβαινε σιγά –σιγά δημοσκοπικά, κερδίζοντας μέρα τη μέρα ψήφους κι από τα δεξιά κι από τα αριστερά. Διότι έκπληκτοι όλοι, δεν μπορούσαν να χωνέψουν πως κύριος πόλος μιας σοβαρής κι όχι δημαγωγικής αντίστασης σε αυτό που μας έσερνε ο τουρίστας από τη Μινεσότα, ήταν ένας αστός πολιτικός.

Είχαμε απέναντι μας τους πάντες. Τους εκδότες, τους τραπεζίτες, τους μπετατζήδες, τους νταραβεριτζήδες των «καλών οικογενειών», την σύμπασα διαπλοκή κι όλους τους γραβατωμένους «σοφούς». Και φυσικά τους ξένους.

Τα ΜΜΕ της διαπλοκής μας λοιδορούσαν καθημερινά. Οι τραπεζίτες, οργανικά στοιχεία του συστήματος παρακμής και λεηλασίας, εκβίαζαν μυξοκλαίγοντας τον Νοέμβριο του 2011, πως αν πάει η χώρα σε εκλογές, οι τράπεζες τους δεν θα βγάλουν την προεκλογική περίοδο, θα κατέβαζαν ρολά. Οι ξένοι το ίδιο. Ο κίνδυνος, δεδομένων των τεράστιων ακόμη ελλειμμάτων του κράτους, για μια πιθανή κατάρρευση, αν μας έκλειναν την στρόφιγγα η ξένοι, θεωρήθηκε υπαρκτός κι επικείμενος κι έγινε η επώδυνη στροφή.

Δεν ξέρω αν θα μάθουμε ποτέ τι θα έκαναν στ’ αλήθεια οι ξένοι, αν η ΝΔ κι ο Αντώνης Σαμαράς επέμενε στο όχι, όπως θα ήθελα, και αντιπρότεινε ένα ηπιότερο πρόγραμμα προσαρμογής, με μεταρρυθμίσεις αλλά αναπτυξιακά χαρακτηριστικά και επαναδιαπραγμάτευση του ίδιου του χρέους. Δεν θα μάθουμε αν θα πέφταμε στο γκρεμό ή θα έκαναν πίσω, φέρνοντας την παράταξη σε ποσοστά μεγαλύτερα από του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1974.

Επιλέχθηκε ο δρόμος του συμβιβασμού, της αιματηρής συνέχειας του ίδιου δρόμου, του ίδιου τρόπου, γιατί απλά δεν είχαμε τότε πρωτογενές πλεόνασμα, ώστε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες τους κράτους. Κρεμόμασταν ακόμη από να μην πω που. Κι έτσι φτάσαμε στο 19%, μετά στο 29% και στον υποχρεωτικό εναγκαλισμό με τα λείψανα του ΠΑΣΟΚ.

Σήμερα το οικονομικό επιτελείο λέει πως οι θυσίες του λαού, όσο άδικες, άνισες και χωρίς παράδειγμα ηγεσίας κι αν ήταν, οδήγησαν σε πρωτογενές πλεόνασμα.

Χρειάζεται λοιπόν μια στροφή αλλά μετά σταθερά κι όλο ευθεία. Λαϊκά και πατριωτικά. Μόνο με πράξεις. Τοις μετρητοίς. Να απαιτήσουμε την αλλαγή των λαθών, τον αναπτυξιακό χαρακτήρα μέσα από μια νέα «συνταγή». Όχι για να γυρίσουμε εκεί που ήμασταν. Αλλά για να πάμε βήμα – βήμα εκεί που πρέπει, χωρίς να οδηγούμε την κοινωνία σε επιλογές απελπισίας, οργής και τιμωρίας.

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης

(Δημοσιεύεται στη “Δημοκρατία”)