11.ΛΑΜΠΕΡΟ ΣΚΟΤΑΔΙ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ!... της Νατάσας Γεωργανάκη

Αυτός ο άγριος πόλεμος των σωμάτων μας μέσα σε κείνο το δωμάτιο, που έλαμπε σκοτεινό μες τα μάτια σου, θα ήθελα να μπορούσε να φέρει την ειρήνη ...

Στα υγρά από πόθο χείλια διάβασα την καταδίκη .... Ναι αυτό το πάθος δεν θα κρατούσε για πάντα ... Ήταν πολύ πολύτιμο για να είναι πολύ και για πάντα ...!

Και τα έδωσα ΟΛΑ!... Έτσι σαν μελλοθάνατος που δεν νοιάζεται για το αύριο... Που δεν έχει σημασία το χθες του... Μόνο μια πύρινη αγκαλιά, τα δυο κορμιά, να χάνονται στην άβυσσο των αισθήσεων ...!

ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΠΡΟΕΔΡΕ ΠΑΝΟ, ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ; του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:

Στο τέλος ο πρόεδρος Πάνος θα μείνει μόνος του και θα διαγράψει τον Καμμένο, γιατί στραβοκοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη ή απλά θα ζοχαδιαστεί και θα αυτοδιαιρεθεί, όπως μαθαίναμε μικροί για τις αμοιβάδες, αν δεν κάνω λάθος. Γιατί μόνο αυτό έμεινε να γίνει, να μαλώσει και με τον εαυτό του.

Οι ΑΝ.ΕΛ. βράζουν κόλλυβα. Αντίο, Γλαρέντζα. Δεν το λέω χαιρέκακα. Παρά τις επιθέσεις που δέχτηκα κατά καιρούς, έχω καλούς φίλους εκεί. Αλλοι έχουν φύγει, άλλοι είναι με τη βαλίτσα δίπλα στην πόρτα. Διαπιστωτικά το λέω. Οση φασαρία κι αν κάνουν, όσες υστερικές κραυγές κι αν ακουστούν ακόμη από μερικούς για κρεμάλες, προδότες, νενέκους κ.λπ., η ουσία δεν αλλάζει. Οι ΑΝ.ΕΛ. εξεμέτρησαν το ζην.

Πίκρα κι απογοήτευση βάσης και στελεχών τους προκάλεσαν πολιτική αλωπεκίαση. Μαδάνε από βουλευτές, στελέχη, ψηφοφόρους. Ως τις επόμενες εθνικές εκλογές θα έχουν βγει μπιελάρ, που λέγαμε μικροί, τουτέστιν BLR (Beyond Local Repair) στη στρατιωτική γλώσσα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Πώς αφομοίωσαν τα αλάνια μας τις αγγλικούρες, ε;

ΕΛΛΗΝΑ, ΜΑΓΚΑ, ΣΕΡΝΙΚΕ...! του Βασίλη Κεσσάριου

Γράφει ο Βασίλης Κεσσάριος:

Μεγάλη επέτειος η σημερινή! 

Οι τουρκομόγγολοι σκοτώσανε στο ξύλο έναν ανήμπορο Έλληνα και έναν μάγκα που πήγε να κατεβάσει την τουρκική σημαία επειδή έτσι το ένιωθε. Εδώ είμαστε και τα θυμόμαστε όλα καθίκια. 

Έιμαστε Έλληνες, μάγκες και ωραίοι! 

Σας τα κρατάμε και θα σας ξεσκίσουμε. Κανείς δεν βάζει χέρι στην Πατρίδα. Αγαπάμε την χώρα που μας αγαπάει. Για το κράτος χεστήκαμε. Εδώ περνάμε καλά και εδώ γελάμε και αγαπάμε και αγαπιόμαστε. 

ΜΗΝ ΠΝΙΓΟΥΜΕ ΣΤΟΝ ΑΙΓΙΑΛΟ. του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:

Μερικοί θεωρούν ιερή πολιτική υποχρέωσή τους να υποστηρίζουν a priori οποιαδήποτε ιδιωτικοποίηση. Κατανοώ ότι στη σύγχρονη οικονομία τα σκουριασμένα γρανάζια μπορούν κινηθούν, να παραχθεί πλούτος και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας μόνο αν μπει στο «παιχνίδι» το ιδιωτικό επιχειρηματικό δαιμόνιο που επιδιώκει κέρδη, επέκταση. 

Αυτό όμως δεν ισχύει παντού και για τα πάντα. Ο κόσμος γύρω μας, της φύσης συμπεριλαμβανομένης, ή μάλλον κυρίως αυτής, δεν είναι λάφυρο, ούτε αγελάδα για άρμεγμα μέχρι να βγάλει αίμα αντί για γάλα. Υπάρχουν και πράγματα που, αν τα παραζορίσεις, θα χαλάσουνε, η εκμετάλλευσή τους με μεγαλύτερη ένταση μπορεί να καταλήξει στην καταστροφή τους.

ΑΓΩΝΕΣ ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΟΙ. Η ΕΥΦΗΜΩΣ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΔΩΝ ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Η φωνή σπαρακτική, αυθόρμητη, ξέσπασμα ασυγκράτητο. Ο λόγος μεστός, καίριος, άμεσα πειστικός. Μια συσσωρευμένη ιστορία βίας και περιφρόνησης της αδυσώπητης αλήθειας των γεγονότων, βρίσκει τον πιο άμεσο έλεγχό της. Στα θύματα της σωπασμένης ιστορίας. 

Δεν μιλούν, εδώ, οι κρατούντες της πολιτικής, αλλά, ακράτητοι πια, οι ελάχιστοι πολίτες. Άμεσα, ανέρωτα, «αδια-μόρφωτα», τα πρόσωπα χωρίς τους εκπροσώπους. Το προσωπικό είναι πια το πολιτικό, κι η ιστορία συναντά τις προσωπικές ιστορίες αυτών που συνθλίβει το πέρασμά της. Λιώνουν, ματώνουν, αλλά έτσι γράφεται, στο οδόστρωμα, η ιστορία.

10. ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΣΑΣ, ΡΕ ΡΕΜΑΛΙΑ; της Νατάσας Γεωργανάκη

Γράφει η Νατάσα Γεωργανάκη:

Με χρέος 127% του ΑΕΠ μας έβαλαν στο ΔΝΤ και στην προσπάθειά τους να μας σώσουν έφτασαν το χρέος στο.... 265% του ΑΕΠ...!

Με χρέος 127% του ΑΕΠ δεν μας δάνειζαν οι αγορές γιατί έκριναν ότι ήταν αδύνατον να τα επιστρέψουμε...! Με χρέος 265% του ΑΕΠ μας δανείζουν οι αγορές κι έχουμε λέει και πρωτογενές πλεόνασμα μαζί με 6 000 αυτοκτονίες αλλά μην δίνετε σημασία...!

Σαράντα χρόνια λέει περνούσαμε καλά με δανεικά που πρέπει να γυρίσουμε πίσω και που πάντως δεν ξεπέρασαν κατά πολύ το 100% του ΑΕΠ και που αν τα λογαριάσεις επέστρεψαν στους ίδιους τους δανειστές μέσα από τις μίζες που έπαιρναν τα εδώ τσιράκια τους.... Εγώ πάντως δεν θυμάμαι να πέρασα καλά αφού αναγκαζόμουν να δεχθώ μισθό "λιτότητας" κι έκανα υπομονή περιμένοντας καλύτερες μέρες...

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ "ΛΟΓΟΥ" (ΗΡΑΚΛΕΙΤΟΣ) ΑΠΟ ΤΗ ΛΑΤΙΝΙΚΗ "RATIO" του Αθανάσιου Μιχαλόπουλου

Γράφει ο Αθανάσιος Μιχαλόπουλος:

Η  λατινική  Ratio

Η  λατινική  λέξη  που  αντιστοιχεί  στην  ελληνική λέξη  "λόγος"  είναι  η"ratio", στα  γαλλικά  raison, στα  γερμανικά  vernunft (από  το ρήμα  λέγω  με τη διπλή σημασία  μιλώ  και μαζεύω, αρχικά σήμαινε λογαριασμός). Από  την πρώτη στιγμή  της παρουσίας της  στη  λατινική  γλώσσα  η λέξη  ratio  σήμαινε κάτι  πολύ συγκεκριμένο, την  ιδιαίτερη  ικανότητα του νου  να κάνει  συλλογισμούς  υπολογιστικούς, να βάζει τάξη στα νοήματα. Η  υποβαθμισμένη  και κλειστή  αξιολογικά  σημασία  που κομίζει  η εν λόγω λατινική  λέξη (ratio) αντικατοπτρίζεται  πολύ παραστατικά  και  στον τρόπο  που προσλαμβάνουν οι δυτικοί  τη  "δημοκρατία". Η  "δημοκρατία"  εξαντλείται  στην  αντιπροσώπευση. Οι αποφάσεις  παίρνονται  από  τους λίγους. Εκλείπει  η  Πόλις.

ΜΙΑ ΡΙΠΗ. ΣΑΡΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΜΕΤΑ... του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Η ιστορία μιας σύγκρουσης γράφεται, τόσο συχνά, σαν σύγκρουση με την Ιστορία. Αλλά, η αναμέτρηση με την ιστορική αλήθεια είναι μια προσωπική ευθύνη, αγωνιστική, όσο αγωνιώσα, κι αν είναι μια τόσο βεβαρημένη με τις τραγικές της συνέπειες, μνήμη και αλήθεια...

Ήταν μια ριπή, εκείνο το πρωινό της 15ης Ιουλίου, του '74. Mόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα πίσω μου, καθώς ποδηλατούσα προς το σπίτι, προς την Κληματαριά, έξω από το Προεδρικό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένας ορυμαγδός οπλοπολυβόλων κι εκρήξεων. Εκείνη η ριπή, που έσχισε τον χρόνο της ζωής στα δυο, όπως έμελλε να σκίσει τον ιστορικό του τόπου χρόνο, τον ίδιο τον τόπο, ανέκκλητα στα δυο...

Η ΜΕΓΑΛΗ ΛΗΣΤΕΙΑ Ή, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΡΕΣΑΛΤΟ. του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΟΠΟΙ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΛΕΠΤΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΟΙ ΑΙΤΊΕΣ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΧΡΕΟΚΡΑΤΊΑΣ. ΚΙ ΟΜΟΙΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΉΔΗ ΗΜΙΚΑΤΕΧΟΜΕΝΗ ΧΩΡΑ ΠΟΛΎ, ΜΑ ΠΟΛΥ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ, ΤΗΝ ΧΏΡΑ ΤΗΣ ΛΗΣΤΡΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΤΗΣ ΔΡΟΜΟΛΑΞΙΑΣ, ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ, ΤΗΣ ΔΔΟ. ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΙΤΙΑΚΗ ΣΕΙΡΑ...

Οι μισοί Κύπριοι λέγονται «Ανδρέας». Η Ελληνική Ιστορία θα καταγράφει έναν «Ανδρέα», ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ κι εισηγητή των κλεπτοκρατικών τρόπων του Μεγάλου Ρεσάλτο που τον έφερε στην εξουσία το 1981. Αν, την επαύριο της ‘Μεγάλης Νίκης του Λαού», τον Οκτώβριο του 1981 όλα, μα όλα, τα «αγωνιστικά» στελέχη της ΠΑΣΠ, της φοιτητικής οργάνωσης του ΠΑΣΟΚ που θυμόμαστε στο Πανεπιστήμιο είχαν διορισθεί σε εκπάγλους θέσεις του Δημοσίου, αυτό ήταν μονάχα ένα μικρό δείγμα της μεγάλης κλεπτοκρατίας που, καθιερώνοντας τους τρόπους της στο σύνολο της πολιτικής ζωής με «αξιόπιστες» βλέψεις στην εξουσία, θα έφερνε την μεγάλη καταστροφή της Χρεοκρατίας με τους ίδιους τους πολιτικούς που συνέζησαν αν δεν συνήργησαν με την Κλεπτοκρατίανα χρεώνουν τους πολλούς για να…εξαγοράζουν και πάλι τον δικό τους πολιτικό χρόνο… στην εξουσία.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ & ΕΙΡΩΝΕΙΑ, ή ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΟ ΤΗΣ ΜΟΝΑ ΛΙΖΑ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Στο κενό ανάμεσα στο φαινόμενο και την πραγματικότητα, βιοτέχνες της οφθαλμαπάτης και μεταποιητές των νοημάτων, νεροκουβαλητές της πολιτικής ειρωνείας, είρωνες των ειρώνων: οι δημοσιογράφοι.

Είναι το χαμόγελο της Μόνα Λίζα η παράσταση μιας γυναίκας που χαμογελά ειρωνικά, ή η ειρωνική απεικόνιση μιας γυναίκας που χαμογελά ανόητα, χωρίς συναίσθηση των πραγμάτων; 

Απλοϊκότητα ή ανόητη ικανοποίηση; Σκόπιμος εμπαιγμός ή ασυναίσθητη ειρωνεία; Τι γνωρίζει ο πλέον σοφός των ανθρώπων Σωκράτης που ουδέν λέγει ότι γνωρίζει;

ΠΡΟΣΩΠΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ Του Αθανάσιου Μιχαλόπουλου

Γράφει ο Αθανάσιος Μιχαλόπουλος:

Στην ελληνική αντίληψη της πολιτικής δεν συναντάμε το δίπολο "άτομο-κοινωνία", αλλά το δίπολο "πρόσωπο-κοινότητα". Στην πρώτη περίπτωση, στη νεωτερική δυτική παράδοση, η σχέση ατόμου-κοινωνίας είναι απρόσωπη και αφηρημένη, κυριαρχείται από συστήματα που μεσολαβούν σε κάθε πτυχή αυτής της σχέσης.

Στην ελληνική αντίληψη της πολιτικής η σχέση προσώπου-κοινότητας είναι συγκεκριμένη και αδιαμεσολάβητη, χωρίς να παρεμβάλλονται συστήματα που να αλλοιώνουν την λειτουργική καθολικότητά της. Αυτό που είναι άξιο αναφοράς στη νεωτερική παράδοση είναι το γεγονός ότι το "άτομο", ο ιδιώτης (idiot=ηλίθιος), ακόμα και αποκομμένο από την κοινωνία, προσλαμβάνεται ως "άνθρωπος".