51. ΟΙ ΛΑΟΙ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΙ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑΣ ΦΟΥΣΚΑΣ ΧΡΕΟΥΣ του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Αν παρακολουθήσει κάποιος την διαχρονική εξέλιξη του παγκόσμιου δημόσιου χρέους, όπως αυτό παρουσιάζεται στην ιστοσελίδα του Economist, θα παρατηρήσει ότι για την τελευταία δωδεκαετία και ειδικότερα από το έτος 2001 μέχρι και το έτος 2013, το παγκόσμιο χρέος θα αυξηθεί περίπου κατά 200%!!!. Ήδη είναι... κοντά σ’ αυτό το ποσοστό. Συγκεκριμένα, ενώ το έτος 2001 ήταν 15,7 τρισεκατομμύρια δολάρια, το επόμενος έτος 2013 θα φτάσει στα 49,7 τρισεκατομμύρια δολάρια. Δηλαδή αύξηση περίπου 200%. 

Όπως γνωρίζουμε όλοι η παγκόσμια παραγωγή δεν σημείωσε φυσικά αντίστοιχη αύξηση στο ίδιο χρονικό διάστημα. Αυτό αποδεικνύει ότι έχουμε μια τεράστια φούσκα παγκόσμιου δημόσιου χρέους, το οποίο πολύ σύντομα θα κληθούν να καλύψουν οι λαοί με την εξαθλίωσή τους ή με το αίμα τους σε κάποιον παγκόσμιο πόλεμο. Μέσα σ’ αυτό το χρέος δεν περιλαμβάνεται και το χρέος των ιδιωτών προς τις τράπεζες. Για να καταφανούν τα μεγέθη, αρκεί κανείς να δει το συνολικό χρέος (δημόσιο και ιδιωτικό) μόνο για τις ΗΠΑ το οποίο φτάνει τα 58 τρισεκατομμύρια δολάρια. 

Αυτή η τεράστια φούσκα χρέους οφείλεται φυσικά στην πλήρη απελευθέρωση των ιδιωτικών τραπεζών να παράγουν χρήμα μέσω των δανείων που χορηγούν με μόνο μια λογιστική εγγραφή, καθιστώντας κράτη και ανθρώπους αιχμάλωτους των τόκων. 

Το μόνο αντίδοτο που έχουν πλέον οι λαοί για να αντιμετωπίσουν αυτόν τον οικονομικό Αρμαγεδδώνα, είναι να πάψουν οι χρηματαγορές να ελέγχουν πλέον τις κυβερνήσεις των κρατών και, μέσω του κρατικού καταναγκασμού, τους αντίστοιχους λαούς. Oι λύσεις να είναι λύσεις με όρους κοινωνίας και όχι κεφαλαίου, όχι δηλαδή με τους εκβιαστικούς όρους αυτών που δημιούργησαν την παγκόσμια κρίση, και τις συνέπειές της σε τόσα ευάλωτα στις ροές των διεθνών κεφαλαίων κράτη. 

Δεν θα έρθει έξοδος από την ύφεση με μέτρα λιτότητας, αλλά θα προκύπτει ανελέητο κεφαλοκλείδωμα στους όρους της κρίσης. Δηλαδή, ανεξέλεγκτα ανατροφοδοτική εσωτερική υποτίμηση για την οποία τίποτε δεν λέγεται στα τιθασευμένα ΜΜΕ και τους ‘ειδικούς διανοούμενους’ που πωλούν εύκολη ειδημοσύνη, αναμασώντας τις τετριμμένες συνταγές καθυπόταξης των οικονομιών μας. Δεν θα έρθει έξοδος από την κρίση με ομοιοπαθητικές συνταγές κυκλικής διαχείρισης, δηλαδή έντασης, των συνεπειών της. 

Χρειάζεται έξυπνη κι ευέλικτη μακροοικονομική διαχείριση της κρίσης, που να αποβλέπει στην απάμβλυνση των υφεσιακών συνεπειών που προωθούν οι απαιτήσεις του Μνημονίου. Οι ‘ειδικοί’ πρέπει να συσκεφθούν αν μπορούν να υπάρξουν δημοσιονομικά ουδέτερα αναπτυξιακά μέτρα, αν μπορούν να αναζητηθούν περιθώρια αντικυκλικής πολιτικής, στοχευμένες περικοπές με συγκριτικά μικρότερες επιπτώσεις στην κυκλοφορία χρήματος (velocity) και μελετημένες πολιτικές απόσπασης επενδυτικών κεφαλαίων από τα επενδυτικά ταμεία, όπως και πιο μεθοδευμένη προσπάθεια δανεισμού των τραπεζών για τις ζημιές τους από το κούρεμα των ελληνικών ομολόγων, στις οποίες παραδοθήκαμε άνευ αντιστάσεων. 

Βλέπουμε αντ’ αυτών μια παθητικότητα των πολιτικών μας στις έξωθεν εντολές και συνταγές της καταστροφής της κοινωνίας μας, τις οποίες κι ονομάσαμε ‘σωτήριες’, έναν πολιτικο-οικονομικό ντετερμινισμό που, στο κάτω κάτω, απονομιμοποιεί την πολιτική ηγεσία και την πολιτική εν γένει στα μάτια των πολιτών. Κι αυτό μπορεί να έχει συνέπειες που να προσδώσουν στην οικονομική κρίση τον χαρακτήρα πολιτικής κρίσης που να αντανακλά μια γενική κοινωνική αποσάθρωση. 

Τίτος Χριστοδούλου