ΨΗΦΙΔΑ Νο 3: Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΓΥΦΤΑΚΗΣ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ, του Πολύδωρα Δάκογλου

Γράφει ο Πολύδωρος Δάκογλου

Ψηφίδες από την ιστορία του Κινήματος

3: Ο ΑΝΑΚΡΙΤΗΣ ΓΥΦΤΑΚΗΣ ΕΙΣΒΑΛΕΙ ΣΤΑ ΓΡΑΦΕΙΑ

Όταν με φώναξε ο διευθυντής της εταιρείας στην οποία εργαζόμουν για να με ρωτήσει «τι πάρε δώσε έχεις με τι Δικαιοσύνη και σε ζητάει ο ανακριτής Γυφτάκης» ήταν 5 το απόγευμα και έπρεπε να βρίσκομαι στο γραφείο του ανακριτή στις 6.30 μμ. 

Ήταν μια πρόκληση που την περίμενα από καιρό. Από τότε που το σύστημα της μεταπολίτευσης ξεκίνησε την προσπάθεια σπίλωσης και τρομοκρατίας κατά των Εθνικιστών. Μας είχε πάρει μπάλα ο φόβος των κοινοβουλευτικών για μια πιθανή ανασύνταξη των φιλικών προς τους στρατιωτικούς πολιτικών κινήσεων και οι ανακριτές έψαχναν να βρουν ή να δημιουργήσουν ομάδες νεοταξιτών τρομοκρατών.

Ο Γυφτάκης δεν με κούρασε με πολλές ερωτήσεις. Με ρώτησε που είναι τα γραφεία του ΠΑΚ και μου ζήτησε να τον οδηγήσω εκεί για να τα ερευνήσει. Η πολυμελής ομάδα δικαστικών και αστυνομικών πέρασαν το κατώφλι του ισογείου της οδού Λομβάρδου περίπου στις 7.30 μμ. Σκόρπισαν παντού και άρχισαν να ψάχνουν. Τους έκανε εντύπωση η αίθουσα ομιλιών όπου υπήρχαν βαριές κουρτίνες σε μπορντώ χρώμα με χρυσούς δικέφαλους αετούς. Έψαχναν για σβάστικες, αναγεννόμενους Φοίνικες της 21ης Απριλίου και στέμματα αλλά … δεν τους κάναμε το χατίρι.

Ο χώρος όπου γινόταν η εκπαίδευση ήταν λιτός. «Αυτό το μεγάλο τραπέζι γιατί είναι εδώ» ρώτησε. «Για να συνεδριάζει το Δ.Σ. του Σωματείου» του απάντησα. Στην απαίτηση να του δείξω το βιβλίο μελών, το καταστατικό και το βιβλίο ταμείου, τον οδήγησα στο γραφειάκι του χωλ. Τα βρήκε όλα σε ένα συρτάρι και τα κατέσχεσε. Το είχαμε προβλέψει και έτσι τα 21 ονόματα που βρήκε ήταν τα ιδρυτικά μέλη που είχαν ήδη εκτεθεί σε δημοσιότητα. Όλοι αποφασισμένοι και με ετοιμότητα να αντιμετωπίσουν τους διάφορους Γυφτάκηδες του Αβέρωφ. (Η ανοησία του να κρατάμε βιβλίο εισερχομένων, δεν ίσχυε σε μας).

«Τα όπλα που τα έχετε» ρώτησε ένας ασφαλίτης που συνέχεια παρίστανε τον ξύπνιο. «Εδώ», του απάντησα δείχνοντας το μυαλό μου. Εκνευρίσθηκε. Ξεψάχνισαν τα πάντα επί τρεις ώρες. Κουζίνα, αποθήκη, μέχρι και την πίσω αυλή. Ο επάνω όροφος, (όπου ήταν το γραφείο μου και τα γραφεία 

των Διευθύνσεων του Κινήματος), είχε κεντρική είσοδο από την οδό Βραΐλα και φαινόταν ακατοίκητος, γι’ αυτό και δεν προκάλεσε το ενδιαφέρον τους. Ούτε το σύρμα της ενδοσυνεννόησης το πρόσεξαν και έτσι γλυτώσαμε από μια άσκοπη αρνητική δημοσιότητα και δικαστικές περιπέτειες. (Τα στελέχη του Κινήματος, που είχαν εξουσιοδότηση για να χρησιμοποιούν τον δεύτερο όροφο, έπρεπε να κατέβουν από την κουζίνα στην πίσω αυλή και να βρουν στο πλάι ενός πλυσταριού μια πορτούλα που άνοιγε με κλειδί και οδηγούσε στο εσωτερικό της εισόδου, και από εκεί στην σκάλα για τον «ανεξάρτητο» δεύτερο όροφο).

Για τους βρωμόμυαλους, εκ περισσού, αναφέρω ότι, στον επάνω όροφο δεν υπήρχε τίποτε περίεργο ή παράνομο. Υπήρχαν τα σχέδια των εκπαιδευτικών κύκλων, η βιβλιοθήκη του Κινήματος, η ταινιοθήκη και η φωτοθήκη των εκδηλώσεών μας, το αρχείο των μελών και ένα εκπληκτικό αρχείο με αποδελτιωμένες όλες τις καθημερινές εφημερίδες 2 ετών. 

Υπήρχε βέβαια και ο πολύγραφος καθώς και καμιά δεκαριά Ελληνικές σημαίες. Δηλαδή, άφθονη τροφή για την φαντασία των συστημικών δημοσιογράφων.

Η προσπάθεια εμπλοκής, των νεαρών εθνικιστών του Κινήματος, σε διάφορα συκοφαντικά σχέδια που το σύστημα είχε καταστρώσει απέτυχε. Το είχαμε προβλέψει και είχαμε λάβει τα αναγκαία μέτρα προφύλαξης. Έτσι, το μόνο που έμεινε ήταν ένα «εμείς θα τα ξαναπούμε» και ένα φακέλωμα 

των 21 με την ένδειξη Εθνικιστές.

Στην πρώτη αναμέτρηση με το σύστημα, το Κίνημα είχε βγει χωρίς απώλειες και, από εκεί και πέρα, έκανε τις περισσότερες από τις εκδηλώσεις του χωρίς συνωμοτισμό μια και οι εκπρόσωποί του Καραμανλισμού δεν είχαν καταλάβει πως αυτό που τους δείχναμε δεν ήτανε χαμόγελο αλλά …δόντια έτοιμα για να δαγκώσουν.