ΟΧΥΡΩΜΕΝΟΙ Ή ΑΧΥΡΩΜΕΝΟΙ...;του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

“Στο εξωτερικό μας συγχαίρουν και εντός αντιδρούν”, απορεί ο υπερυπούργος Κυβερνητικός εκπρόσωπος. Αλλά δεν προχωρεί και δεν ενδιαφέρεται να απορήσει γιατί τα εξωτερικά αυτά συγχαρίκια, για τα οποία και μόνον ενδιαφέρεται και κοπιάζει, περιλαμβάνουν και τα δηλωμένα συγχαρητήρια του Ερντογάν, όπως και του Αμερικανού πλανητάρχη, που πρωτίστως και μόνον ενδιαφέρεται για την ηγεμονικών συμφερόντων γεωπολιτική διευθέτηση της ταραγμένης, πετρελαιοφόρου, λεκάνης της Ανατολικής Μεσογείου.

“Με τους Τούρκους ή θα είστε οχυρωμένοι, ή αχυρωμένοι”, θα έλεγε το γδαρμένο και παραγεμισμένο άχυρα κουφάρι του Βραγαδίνου, ανεμίζοντας τις ιστορικές αλήθειες του για την τουρκική μπέσα, από τα τείχη της Αμμοχώστου, μετά την ‘λύση’, την έντιμη συμφωνία με τους πολιορκητές της πόλης Οθωμανούς. Kαι θα προέλεγε την Ιμβροποίηση της Κύπρου, στην οποία διανοίγει τις πύλες του τόπου η ετοιμαζόμενη ομοάσπονδη (πώς αλλιώς, με τους Τούρκους), συμφωνία.

Ναι, χαιρετίζουν την λύση οι ξένοι, ο διεθνής παράγων - αλήθεια, τι παράγει πια ετούτος ο διεθνής παράγων; Την ησυχία του παράγει, ευφημιστικά καλούμενη ως “διεθνής ειρήνη και ασφάλεια”. Τον διακανονισμό των διεθνών προβλημάτων, την απαλοιφή από την διεθνή ατζέντα, τον αφανισμό των ταραγμένων σημείων, “trouble spots”, την αποδιεθνοποίηση των προβλημάτων. Έστω και με τον αφανισμό των ‘troubled peoples”, με την δια κάποιας επιβαλλόμενης έξωθεν τοπικής γεωπολιτικής διευθέτησης και λύσης, δια της υπογραφής των ηττημένων, και πιο ευάλωτων στις διεθνείς πιέσεις. Δια της εσωτερικοποίησης, δικοινοτικοποίησης του διεθνούς προβλήματος, αποπομπής κι εξοβελισμού του, έτσι, από το διεθνές ενδιαφέρον.

Και της, δια της υπογραφής του θύματος, νομιμοποίησης της συνοδού ηθικής αδιαφορίας, της σίγησης της διεθνούς κοινότητας. Γιατί ο διεθνής παράγων, οι “ξένοι επενδυτές” στις λύσεις, αδιαφορούν παντάπασιν για την εξωτερική νομιμότητα και εσωτερική βιωσιμότητα των επιβαλλόμενων υπό την πίεσή τους λύσεων. Την βιωσιμότητα καν, την ίδια την επιβίωση των λαών που πιέζονται κι εξαναγκάζονται να παραδώσουν το μόνο όπλο που τους παρέχουν τα διεθνή θέσμια και νόμιμα, την υπογραφή με την οποία τους οπλίζει η κρατική τους κυριαρχία.

Πότε είναι η τελευταία φορά που έχετε ακούσει για τους Ταμίλ της Σριλάνκα; Τους Σέρβους του Κοσσόβου; Ή, της Βοσνίας; Είναι πλέον πρόβλημα μιας στερούμενης διεθνούς φωνής κοινότητας. Κάτι πήγε να πει η Κάρλα ντελ Πόντε, η φιλότιμη δικαστής του Διεθνούς Δικαστηρίου, για το σκάνδαλο των Σέρβων αιχμαλώτων κι εξαφανισμένων, που απήγοντο από τους Αλβανούς Ουτσεκάδες, για να τους αφαιρούν κι εμπορεύονται διεθνώς τα όργανα. Κι η λαλίστατη δικαστής αμέσως μετετέθη, εσιγήθη. Η σιγή της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, που λέγαμε.

Το ευρωπαϊκό καχεκτημένο

Εξωτερική νομιμότητα και εσωτερική βιωσιμότητα, είπατε; Θυμάστε εκείνον τον Φερχώυγκεν, τον Ευρωπαίο Επίτροπο, που μας… επέτρεπε την υπογραφή των καταφώρων όρων του Σχεδίου Ανάν και την παραβίαση του ευρωπαϊκού κεκτημένου και της διεθνούς νομιμότητας που η υποταγή μας στα ανανικά κελεύσματα θα αντιπροσώπευε, καθησυχάζοντάς μας ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο θα προσαρμοσθεί, μετά την αποδοχή του σχεδίου Ανάν, για να ενσωματώσει την… σκαιά παραβίασή του. Δηλαδή, να την νομιμοποιήσει. Διότι, τούτο ακριβώς μας ζητούσε, και μας ζητεί η Ευρώπη, κι ο διεθνής παράγων που καλωσορίζει (όπως και τα συγχαρίκια, και τότε, της UNOPS), ο κυβερνητικός εκπρόσωπος.

Την νομιμοποίησή της. Διότι, αν η Ευρώπη θέλει να έχει εξελιχθεί από μια οικονομική κοινότητα του Χάλυβα σε μια ολοκληρωνόμενη πολιτική κοινότητα θεσμών και νομίμων, φιλοσοφικών αξιών και ηθικών, ανθρωπιστικών αρχών, στο ιστορικό απότοκο της πολιτικής ιστορίας της Magna Carta, του Habeas Corpus και της Διακήρυξης της Χάρτας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τώρα μας ζητεί (αλλά δεν μπορεί να επιβάλει, θυμηθείτε το αυτό) την νομιμοποίησή της. Ώστε, παρά την ηθική λασπουριά του εγχειρήματος, να περάσει αβρόχοις ποσί από το Habeas Corpus στο Habeas Τούρκους.

Κι είναι αυτή την νομιμοποίηση της θεσμικής και ηθικής από-ευρωπαiοποίησης της Ευρώπης που της αρνούμεθα, ζητώντας μα ευρωπαϊκή λύση. Κι έχουμε το δικαίωμα να ζητούμε, να διεκδικούμε, μια ευρωπαϊκή λύση. Σαν κράτος μέλος της Ευρώπης, σαν πολίτες μιας κοινότητας αρχών του διεθνούς δικαίου και των πολιτικών κι ηθικών αξιών του ανθρώπου, έχουμε το δικαίωμα, έχουμε, ακόμη περισσότερο, το καθήκον απέναντι και στην δική μας όπως και την ευρωπαϊκή ιστορία, να ζητούμε σεβασμό στους πολιτικούς και πολιτισμικούς θεσμούς της Ευρώπης.

Έχουμε το δικαίωμα - και το έχουμε, υπογραμμίζουμε, αν το διεκδικούμε - όχι μόνο να μην αυτοκτονήσουμε με την υπογραφή συμφωνιών που μας καταργούν σαν κράτος και προετοιμάζουν τον αφανισμό μας σαν έθνος, αλλά και να απαιτήσουμε, με τα θεσμικά μέσα που αναγνωρίζει και δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει η Ευρώπη στα κράτη μέλη και τους πολίτες της, να μην αυτοκαταργείται κι η ίδια σαν πρωτίστως πολιτική και πολιτισμική κοινότητα αρχών και αξιών. Διεκδικούμε μια ευρωπαϊκή λύση και πιστεύουμε σε αυτή γιατί πιστεύουμε - κι έχουμε συμβάλει σαν ελληνικός πολιτισμός - σε μια Ευρώπη γι’ αυτό που είναι, μπορεί και πρέπει να είναι. Μια κοινότητα αξιών. Kαι διεκδικούμε μια ευρωπαϊκή λύση, σαν πρώτιστο όρισμα του αξιακού μας είναι, αλλά και ύστατο ανάχωμα του ιστορικού μας είναι, γιατί γνωρίζουμε, το φωνάζουν οι Βραγαδίνοι, ότι κάθε άλλη λύση συνιστά αυτοκτονική κατάλυση τόσο της κρατικής κι εθνικής μας επιβίωσης, όσο και της πολιτικής και πολιτισμικής ταυτότητας της; ίδιας της Ευρώπης.

Τίτος Χριστοδούλου

Πρόεδρος Γραμματείας Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ευρωπαϊκού Κεκτημένου του Ευρωπαϊκού Κόμματος