Η ζωή μου σαν αστραπή περνά μπροστά στα μάτια μου. Αλλ’ αυτό συμβαίνει, κανονικά, όταν κανείς πνίγεται, όχι όταν κάθεται στο γραφείο του. Εκτός κι αν, εδώ, μπροστά στο χαρτί, να ανακαλύπτω ότι ‘I am not waiving, but drowning’. Όπως, γενικά, και συνολικά, αυτός ο τόπος. Από γεννησιμιού μας, στα χρόνια της Ζυρίχης.
Όταν, δηλαδή, ο τόπος αυτός ενόμισεν ότι γεννιέται (ότι του επέτρεπαν να γεννηθεί) ως κράτος. Και πληρώνουμε, έκτοτε, το ΄νόμισμά’ του αυτό.
Βέβαια, έβγαλαν πολλά… νομίσματα όσοι ενόμισαν τον «νόμο» τούτου του δυσοίωνου, οιονεί κυρίαρχου κράτους. Οι άνθρωποι του νόμου, όχι λιγότερο, «άντε τζαι καλός δικηόρος» όντας η μία και πιο βαρύτιμη φιλοδοξία, κυρίως για όσους το «άνθρωπος του νόμου» (κι ας λέει ο θείος Θωμάς για το φυσικό δίκαιο) δεν σημαίνει και «νόμος του ανθρώπου».
«Παγωμένη επιθυμία», frozen desire, ωνόμασε το χρήμα ο φιλόσοφος αναλυτής του. Και πώς παγώνει, όντως, το αίμα αυτή η ανακλαστική, άκριτη και άσκεφτη, ενστικτώδης, ζωϊκή περίπου επιθυμία του χρήματος για τον Κύπριο. Ο χρηματισμός, το χρήμα μόνιμο κρίμα του τόπου, από φούσκα σε φούσκα οδεύοντας, μια πολυφουσκωτή ιστορία που έφερε όλες τις φούσκες να σκάνε τώρα ταυτόχρονα: νομισματο-πιστωτική φούσκα, φούσκα των ακινήτων, φούσκα των χρηματιστηρίων, φούσκα των ομολόγων, φούσκα των χρεωγράφων, φούσκα του ιδιωτικού χρέους, δημοσιονομική φούσκα, που εν μια νυκτί μετέτρεψαν οι πωλητικοί σε φούσκα του εξωτερικού χρέους. Οι ταγοί της συνταγής, εξαργυρώνοντας δηλαδή το σκάσιμο της φούσκας στην γνωστή τους συνταγή της υποταγής.
«Ο δε χρηματιστής βίαιος τις εστιν». Ο Αριστοτέλης, στα Ηθικά Νικομάχεια. Κάτι γνωρίζοντας, από τότε, για την βία του χρήματος. Για να το κλειδώσει στο σπίτι, στην «οικία», όπου και μόνον έχει νόημα να επιβάλλει την βία της ανάγκης, την «οικονομική» του βία, το χρήμα. Ώστε, ελεύθερος από την βία της ανάγκης να ασκεί έξω από την οικία, στην «αγορά», την «προαίρεσή» του, βουλευόμενος την «ευβουλία» ο πολιτικός, ο «homo politicus, όπως τον ώρισεν (το εξηγούμε πιο κάτω) η Χάνα Αρέντ. Αντιδιαστέλλοντάς τον προς τον «homo laborans», στους γονατισμένους ώμους του οποίου φορτώνουν το «πολιτικό υποκείμενο» οι μαρξιστές φιλόσοφοι.
Αφορμή στα πιο πάνω, η δημόσια κοινωνική συνάντηση (σε κάποια πρόσφατη σύναξη), και τόσον αγαστή συνεύρεση ενός κορδακιζόμενου χρηματιστή της εποχής του ΧΑΚ, με νεοκόρδακα φίλο του «δικηόρον», κάποτε της εισαγγελίας, πολιτικόν σήμερον στην Βουλή (πού αλλού;). Ή να πώ, ορθότερον, της «κάποτε εισαγγελίας», που τόσον… ως γνωστόν έχει αγωνιστεί να μπαγλαρώσει τους υπευθύνους του σκανδάλου του Χρηματιστηρίου, όσον και τους επιγόνους των, στην χρηματοπιστωτική κρίση που βούλιαξε τον τόπο…
‘Ποιός πρόσφυγας θέλει ποτέ να επιστρέψει;', φώναζε, κυνικώ το τρόπο και την υλακή, ο δημοσία κορδακιζόμενος τον ’εκλογικεύοντα’ κυνισμό του βουλευτής.
Ο δε χρηματιστής βίαιος. Κι ο «νόμος» των κυνικών, του παραχαράσσειν το νόμισμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!