ΑΡΙΣΤΕΡΕΣ ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΑΝΟΜΙΑΣ του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη

Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:

Το ΕΚΠΑ είναι το αρχαιότερο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα. Μήπως θυμάστε ποιος έβγαλε λόγο στο ξεκίνημα του πρώτου πανεπιστημίου της ελεύθερης Ελλάδας, απευθυνόμενος στους πρώτους φοιτητές; Ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αν δεν την έχετε διαβάσει και δεν έχετε κάποιο σχετικό βιβλίο, εύκολα θα βρείτε την ομιλία του Γέρου του Μοριά στο διαδίκτυο. Κύλησε, βέβαια, πολύ νερό στο αυλάκι από τότε. Οι γεμάτες συγκίνηση πατριωτικές και χριστιανικές παραινέσεις του αρειμάνιου πολεμιστή, που έβλεπε τους κόπους του να πιάνουν τόπο, σήμερα θα του χάριζαν τη ρετσινιά του... φασίστα και του χρυσαυγίτη από το κούνημα που υποδύεται το κίνημα στα πανεπιστήμια.

Διότι όταν το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών έχει δεκάδες χιλιάδες φοιτητές και των «αγωνιστικών» καλαμπαλικίων μετέρχονται 40 ματσουλαραίοι, που βρυχώνται υστερικά ελληνικούρες, τότε είναι ψιλοκούνημα κι όχι φοιτητικό κίνημα. Χρόνια τώρα το πάλαι ποτέ «φοιτητικό κίνημα» τα έχει κακαρώσει και ζέχνει ψευτοπροοδευτική πτωμαΐνη. Για την ακρίβεια, είναι ζόμπι, είναι ένα κινούμενο, πού και πού, πτώμα. Κάνει ένα μπάχαλο εδώ, έναν τραμπουκισμό εκεί, καμιά παράνομη κατακράτηση, κάνα ξυλοδαρμό, καμιά διατάραξη. Οι απρόκλητες φθορές από κοινού, οι εξυβρίσεις, οι απειλές είναι στο πλαίσιο των σπασμωδικών κουνημάτων του ψιλοκινήματος.

Θα σας αποκαλύψω δε κάτι τρομερό σε παγκόσμια αποκλειστικότητα, αλλά θα μου ορκιστείτε στη μέλανα κοτσίδα του ποιητού Κουράκη ότι δεν θα το ρουφιανέψετε. Λοιπόν, πίσω από όλο αυτό το μπάχαλο, που διεκδικεί το ανύπαρκτο δικαίωμα στην ανομία, πτυχίο ως τα 80 και φύλαξη των πανεπιστημιακών χώρων μόνο με προοδευτικά σκόρδα και αντιεξουσιαστικά φυλαχτά κρεμασμένα στις ξεχαρβαλωμένες πόρτες, πίσω από τη διεκδίκηση να παραμένει το πανεπιστήμιο φιλόξενο σε βανδάλους, φρικιά, ναρκεμπόρους, λιανοπωλητές, λαθρεμπόρους της Καμόρα και άλλες ιερές αγελάδες των σκοταδιστών της πολιτικής ορθότητος, δεν κρύβεται το ΚΟΔΗΣΟ, δεν κρύβεται ο Γιάγκος Πεσμαζόγλου, δεν κρύβεται η Ολυμπιακή Δημοκρατία, ούτε καν η Χριστοπιστία. 

Είναι απίστευτο, πιο μεγάλη έκπληξη κι από το ότι ο Πάπας είναι καθολικός, αλλά, όποτε το κούνημα κουνιέται, πάντα τριγύρω πετάγονται σαν καλικαντζαράκια διάφοροι συριζαίοι βουλευτές, «διανοούμενοι» και στρατευμένοι δημοσιογραφούντες, για να σπεύσουν να προσφέρουν την πλέρια, φαρδιά και δημοκρατικιά υποστήριξη - ηθική αυτουργία. Σαράντα οι ματσουλαραίοι και καμιά δεκαριά αλληλέγγυοι από την Κουμουνδούρου, να τη η μισή κατοστάρα να αγριοκοιτάει τα Χειμερινά Ανάκτορα. Σαράντα σε ένα πανεπιστήμιο δεκάδων χιλιάδων. Πόσα εξάμηνα έχουν χαθεί, πόσες ορκωμοσίες φοιτητών ματαιώθηκαν, πόσες ζωές, σχέδια πήγαν παραπίσω, διότι οι τρεις κι ο συριζαίος, αριστεριστής ή κουκουές Κούκος αποφάσισαν ότι έτσι τους κάπνισε;

Κι αλήθεια, απορώ. Ειδικά στην Κουμουνδούρου, που καμώνονται τον θεσμικό ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ράβουν κοστούμια και για να παραμυθιάσουν φαμελιάρηδες, πατριώτες, αστούς και μικροαστούς, έχουν πάρει σβάρνα το Αγιον Ορος, το Βατικανό, τις Ενοπλες Δυνάμεις, πιστεύουν ότι η υποστήριξη σε αυτή τη μειοψηφική βαρβαρότητα στην ανώτατη παιδεία, που εν έτει 2014 είναι καταφανώς γελοία και απολαμβάνει αποδοχής μικρότερης κι απ' τον Εμπολα και τα κονδυλώματα, θα τους δώσει το παραμικρό όφελος; 

Η αδιαφορία ή η αντίθεση της συντριπτικής πλειονότητας των φοιτητών δεν λέει τίποτα σε κανέναν από τους φωταδιστές κομισάριους του Αλέξη; Ο μόνος λόγος που οι φορείς αυτής της ενοχλητικής χυδαιότητας δεν καρπαζώνονται από την πλειονότητα των φοιτητών είναι γιατί η συντριπτική πλειονότητά τους ενδιαφέρεται για τις σπουδές της, αγωνιά για το αύριο και την επαγγελματική προοπτική της. Σιχαίνεται τον τάχα «προοδευτικό» φασισμό των δήθεν αγωνιστών του έτσι ενάντια στο τέτοιο αλλά δεν έχει τη διάθεση να κατεβεί στη λάσπη για να παλέψει με το γουρούνι. Κι ως γνωστόν, το να παλεύεις με το γουρούνι είναι μάταιο. Εσύ απλά λερώνεσαι και το γουρούνι το ευχαριστιέται. 

Κι ούτε είναι δουλειά της νομοταγούς (εδώ η τυχοδιωκτική Αριστερά παθαίνει επιληπτική κρίση στο άκουσμα του όρου) πλειονότητας των φοιτητών να αποκαταστήσουν με έναν άλλο ακτιβισμό τη νομιμότητα στα πανεπιστήμια, αυτοδικούντες ενάντια στους παρανομούντες. Το έχουμε πει χίλιες φορές, χίλιες μία: το μπάχαλο και την ανομία την πληρώνουν οι απλοί άνθρωποι και κανείς δεν μπορεί να υποκαθιστά τα όργανα της Πολιτείας, είτε είναι μειονότητα είτε συντριπτική πλειονότητα. Αυτό είναι δουλειά των θεσμικών οργάνων διοίκησης του Πανεπιστημίου, της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης. Κι ο λαός, πλην αφιονισμένων αντιεξουσιαστών και αριστεριστών, έχει μπουχτίσει να βλέπει αυτό το άθλιο έργο κάθε τόσο, όλη αυτή την αγένεια, αμορφωσιά, όλη αυτή την ξιπασμένη θρασύτητα μαθητών απέναντι στον δάσκαλό τους, στον ψευτοτσαμπουκά, στους προπηλακισμούς, στις ύβρεις και τις απειλές και τριγύρω τους ηθικούς αυτουργούς να παριστάνουν τους ιδεολογικούς τσιλιαδόρους με βουλευτική ασυλία.

Χρόνια τώρα βλέπαμε κάθε τόσο να σηκώνονται τα πόδια και να χτυπάνε το κεφάλι. Νόμιζαν ότι θα το συνηθίσουμε. Αμ δε. Πουθενά αλλού. Στην οπισθοδρομική Οξφόρδη και στο παρακατιανό Κέμπριτζ, στα πρωτόγονα πανεπιστήμια της Γαλλίας, της Γερμανίας, των ΗΠΑ, των μπας κλας Σκανδιναβών δεν γινόταν αυτό. Σε λίγα λεπτά σε έχει μαζέψει ο μπόγιας. Εδώ, όμως, γινόταν και κάποιοι προσπαθούν ακόμη να το κάνουν. Μικρές δόσεις ανομίας κι ολοκληρωτισμού αλά Ουγκάντα. Γι' αυτό το τεντωμένο δάχτυλο του κ. Φορτσάκη, που έδειχνε στους αυθάδεις την πόρτα, και το στεντορεία φωνή «Τολμήσατε ν' απλώσετε χέρι εδώ! Εξω!» ήταν κάτι αυτονόητο, πλήρους αποδοχής, που άργησε 30 χρόνια. Αλλά κάλλιο αργά παρά ποτέ...

Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης