47. ΚΡΙΣΗ...; ΠΟΙΑ ΚΡΙΣΗ;... του Βασίλη Κεσσάριου

Γράφει ο Βασίλης Κεσσάριος;

Το πιο τραγικό απ' όλα είναι ότι συνεχίζει να υπάρχει, έστω και σε μικρό βαθμό, η άποψη πως με τα μέτρα του μνημονίου μπαίνει μια τάξη στα οικονομικά της χώρας, διώκεται η φοροδιαφυγή και διορθώνονται τα κακώς κείμενα της κοινωνικής μας ζωής, έτσι ώστε να βγούμε από την κρίση. 

Εγώ ωστόσο αναρωτιέμαι: πώς είναι δυνατόν να μπει μια τάξη στα οικονομικά της χώρας όταν όλοι οι επιχειρηματίες χρωστάνε ο ένας στον άλλον μεταξύ τους; Όταν διώκεται ο ιδιωτικός τομέας με 43% εργοδοτική εισφορά στο ΙΚΑ, με 500-700-1200 ευρώ στον ΟΑΕΕ για τους ελεύθερους επαγγελματίες, με 40% φορολόγηση επί των κερδών, με 23% απόδοση ΦΠΑ και άλλα τόσα;

Ποια φοροδιαφυγή χτυπιέται όταν ο προ 20ετίας φοροφυγάς δεν έχει πλέον να πληρώσει και εννοείς από δω και πέρα ως φοροδιαφυγή, την αδυναμία του κάθε πολίτη να ανταπεξέλθει στις ληστρικές τάσεις του κράτους; 

Ποια κακώς κείμενα της κοινωνίας διορθώνονται όταν η ανεργία στους νέους είναι πλέον στο 60% και επί του συνόλου στο 30%, όταν έχει χαθεί η ελπίδα για αποταμίευση και κατά συνέπεια η διάθεση για δημιουργία; Όταν οι νέοι δεν θέλουν να επιχειρήσουν οτιδήποτε γιατί κάθε δουλειά κοστίζει παραπάνω από τα προσδοκόμενα έσοδα; 

Ποια κοινωνική διόρθωση βλέπουν όταν υπάρχει έξαρση στις αυτοκτονίες , εκτόξευση των ποσοστών μανιοκατάθλιψης, αντικοινωνικότητας και κοινωνικής βίας και επιθετικότητας; Μάλιστα οι συγκεκριμένοι μνημονιακοί τραγέλαφοι, προσπερνώντας το γεγονός ότι δανειστήκαμε με ληστρικά επιτόκια και υποθηκεύσαμε την εθνική μας κληρονομιά και κυριαρχία, κάνουν λόγο και για έξοδο από την κρίση την στιγμή που κάτι τέτοιο δεν υφίσταται ούτε σαν όρος. 

Για εμένα ο όρος κρίση δεν υπάρχει. Είναι μια λέξη πλήρως αποπροσανατολιστική. Δεν υπάρχει κρίση από την οποία θα βγούμε. Αυτά είναι βλακείες. Πρόκειται για μια νέα κοινωνική, οικονομική, πολιτιστική και πολιτική πραγματικότητα στην οποία θα πρέπει να προσαρμοστούμε. Δεν υπάρχουν όροι όπως "έξοδος από την κρίση", "παύση της ύφεσης", "επερχόμενη ανάπτυξη", "μείωση της ανεργίας" και άλλα πολλά κουραφέξαλα. Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν; Ότι ο δρόμος προς τον παράδεισο περνάει μέσα από την κόλαση; Και αυτή σας πληροφορώ, πως είναι η πιο δυναμική και πιο θετική προσέγγιση που μπορεί να κάνει ο καθένας για τον εαυτό του, αν θέλει να επιβιώσει στη νέα πραγματικότητα. 

Δεν υπάρχει η παραμικρή δόση απαισιοδοξίας σε αυτή την προσέγγιση. Είναι απλώς η ανάγνωση της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης του δυτικού μεταπολεμικού κόσμου. Απλώς γι άλλη μια φορά…είμαστε 50 χρόνια πίσω. Αυτός ο επιθετικός κοινωνικός μετασχηματισμός, έλαβε χώρα στην Αμερική την εποχή του κραχ του '29 και της μεγάλης κατάθλιψης (Great Depression), ενώ στην Ευρώπη πραγματοποιήθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Μια ψύχραιμη ματιά στα κοινωνικά και οικονομικά δρώμενα του σύγχρονου δυτικού κόσμου, είναι αρκετή για να μας φέρει στη νέα αυτή πραγματικότητα.