ΚΡΙΤΙΚΟΣ ΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΧΗ, ΟΙΚΑΔΕ... του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

H Aνοχή είναι αρετή. Αλλά πόσο ενάρετος ο Οίκος της; Πόση Ανοχή δέχονται όσοι θέλουν να την.. επιβάλουν, χωρίς διακρίσεις, και το κυριώτερο, χωρίς για την ιδίαν κρίσεις; Κι αν όχι η Ανοχή, τότε τί, ώ ταγοί της συνταγής; Θυμίζει τους θιασώτες εκείνους της μέταλ μουσικής, που αγαπώντας την χωρίς όρια, την φωνάζουν και την ακούν σε τόση ένταση, ώστε τελικά κουφαίνονται και δεν μπορούν να την ακούσουν.
Πόσο ανεκτική, λοιπόν, είναι η παιδαγωγική φιλοσοφία της "Ανοχής" και της "αποδοχής του 'Αλλου'"; Η κυρία του αποδομητικού γραμματισμού (η ειασηγήτριά του στην Κυπριακή εκπαίδευση), που συνεώρτασε την στασιαστικά, 'αποδομητικά' ειρωνική για το ήθος της παρέλασης εμφάνισης της ξέκωλης καθηγήτριας, αποδομώντας τις αντιδράσεις μας ως έμφυλες, δηλαδή σεξολιγούρικες, με διέγραψε από φίλο στο φβ, διότι διεφώνησε με το γεγονός ότι διεφώνησα μαζί της... Και το γεγονός ότι τόλμησα να διαφωνήσω με την "libidinal", φροϋδική 'αποδόμηση' της κριτικής μας για την εμφάνιση της ξετσίπωτης καθηγήτριας με τα κολάν και τα ξώπλατα στην παρέλαση της 29ης Οκτωβρίου. Προσβάλλοντας βάναυσα, έτσι, τους 150 ως τώρα 'σεξολιγούρηδες' στον τοίχο μου, αφού 'ετοίμως' (με τα κλισέ της σχολής) απεδόμησε τον΄κρυμμένο ηγεμονικό λόγο' μας ως έμφυλο, δηλαδή αθεράπευτα αρσενικό, με όσα κακά αυτό συνεπάγεται: επί του προκειμένου... 'σεξολιγούρικο', και πώς μπορούμε πια να κρυφτούμε. Μας πιάσανε επ' αυτοφώρω, να 'σεξολιγουρευόμαστε'...

Όταν ο κριτικός γραμματισμός (η επίσημη πλέον παιδαγωγική φιλοσοφία των σχολείων μας) 'απαιτεί' την αποδοχή του Άλλου (να προσεχθεί το οξύμωρον του 'απαιτεί', εδώ), κι ειδικά μιας 'ειρωνικά' ξετσίπωτης εμφάνισης, όπως η ξεκωλάν κυρία καθηγήτρια, που την δέχεται και νομιμοποιεί ως 'κριτική' και ως 'ειρωνική διαμαρτυρία' κατά των 'ηγεμονικών εθνικιστικών στερεοτύπων' της παρέλασης, την ίδια ώρα απονομιμοποιεί (ώ, η πολιτική φιλοσοφία της κριτικής και της ανοχής) ως... μη ανεκτή κάθε κριτική στον δικό του (πάντα πολιτικό) λόγο. Και διαγραφόμαστε, συνοπτικώς, στα γκουλάγκ των νεομαρξιστικών τοίχων του φβ.

Στην φιλοσοφία το αποκαλούμε, αυτό, 'παράδοξο του Ισμαήλ'. Του αφηγητού της ιστορίας του Μόμπυ Ντίκ, που παραδόξως διεσώθη από το πλοίο του Κάπταιν Άχαμπ, το Pequod, όυαν αυτό βυθίστηκε αύτανδρο στο κυνηγι της άσπρης φάλαινας. Ώστε να διηγηθεί την ιστορία, του αύτανδρου χαμού του πλοίου του. Call her Ishmael. Το παράδοξο των σκεπτικιστών, που, ενώ αποφαίνονται αδύνατη την γνώση και την αλήθεια, προβάλλουν ως αληθή την απόφανση αυτή για την μετα-αλήθεια του... αδυνάτου της αλήθειας. Κι ο κύκλος του λόγου: πώς μπορεί κανείς να επειχειρηματολογήσει έλλογα για την δυνατότητα του λόγου, κι ακόμα χειρότερα, για το αδύνατό του;

Κι ο κύκλος της αποδόμησης, deconstruction, ώ Ishmael, σεις, του κριτικού, αποδομητικού γραμματισμού, της μηδενιστικής παιδαγωγικής φιλοσοφίας της αμφιβολίας, της υποψίας, της ανακριτικής 'κριτικής'. Deconstructio deconstructionis, για να θυμηθούμε τον Αλ Φαράμπι, η αποδόμηση της αποδόμησής σας. Ποιοί οι 'κρύφιοι σκοποί' - πολιτικοί μάλιστα αφού κύρια φιλοσοφική σας αρχή είναι το 'όλα είναι πολιτικά' - στην εισαγωγή του κριτικού γραμματισμού στην συγκεκριμένη κοινωνία μας; Δεν μιλούσε, λέτε, για μας ο Bραζιλιάνος Freire, όταν παιδαγωγούσε για να χειραφετήσει τις 'καταπιεσμένες από τον ηγεμονικό λόγο του καπιταλισμού μάζες';

Γιατί, μου φαίνεται εμένα, η αντικατάσταση της παιδείας (education) της γνώσης με την εκπαίδευση (training) των δεξιοτήτων, skills, (που πάει πακέτο με την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση την οποία ζητεί, άλλωστε, η Ευρώπη) την ίδια ώρα που ετοιμάζει τους τυχάρπαστα ευέλικτους εργαζόμενους του τέλους της εργασίας και της κοινωνίας της περιστασιακής απασχόλησης, την ίδια ώρα αποδομεί, βάζει σε εισαγωγικά κι εξαερώνει ως 'κοινωνική περιστασιακή σκοπιμότητα' (contingency), κοινωνική κατασκευή το λέτε σεις οι του 'κριτικού γραμματισμού' την 'ουσιαστική μας παιδεία', το πολιτιστικό μας έρμα, που θα μας κράταγε κάπως να μην συρόμαστε ξυλάρμενοι στα ρεύματα της εποχής, σκόνη στους ανέμους των καιρών. 

 

Παιδεία, ή εκπαίδευση της αμφισβητησης, που οδηγεί σε αμφισβήτηση της παιδείας: η μηδενιστική από παιδαγωγικής πλευράς φιλοσοφία του κριτικoύ γραμματισμού, ρίχνοντας το βάρος στον 'τρόπο' της κριτικής παρά στην εμβάθυνση στις ποιότητες του 'υπό κρίσιν και υποψίαν' πια πολιτισμικού αγαθού, 'κειμένου' για σας τους μεταμοντέρνους σκεπτικιστές της λεγόμενης πια παιδείας, προς 'ανάγνωσιν' όχι γνώσιν, βάζει οξύμωρα το άλογο πριν το αμάξι, προϋποθέτει την απαξία πριν διδάξει την αξία (πολιτισμική, ηθική, αισθητική), καλλιεργεί την υποψία πίσω από την όψι των ανθρωπίνων πριν εμβαθύνει στο βάθος των, συγχέει και αντικαθιστά την επιλογή του καταναλωτού (των κειμένων) αντί της ελευθερίας της πραγματικής ανθρωπιστικής παιδείας, βάζει την άρνηση πριν την θέση, παράγει αυθάδεις "ignoramuses", κι όχι βαθιά καλλιεργημένους ανθρώπους.

Κι όταν, μάλιστα, σ' αυτόν τον βαλλόμενο τόπο, που έχει γνωρίσει μαρτυρημένες ιστορικά πολιτικές αφελληνισμού του, από επικυριάρχους που ακόμη ρίχνουν την σκιά τους και τν απειλή των ύποπτων σκοπών τους για την εθνική του επιβίωση, όπου η έννοια 'πολυπολιτισμικότητα' δεν έχει, δεν αφήνεται να έχει τις αθώες σημασίες που ορίζει η κοινωνική και πολιτική του ιστορία, ας μην γελιόμαστε, αλλά χρησιμοποιείται εργαλειακά για να προωθήσει πολιτειακές ρυθμίσεις που νομιμοποιούν τον κρατικό, εθνικό και φυσικό βιασμό του τόπου, την κατοχή, την εθνική εκκαθάριση και τον εξανδραποδισμό του, απειλώντας να εγκαθιδρύσει πιο βαθειά, πιο μόνιμα και πιο νόμιμα τις αβελτηρίες του τελικού εθνικού αφανισμού του… Έ, τότε, όχι, κυρίες της παιδείας της αρνητικής υποψίας, της ύποπτης αρνητικότητας, θα αποδομήσουμε την αποδόμηση των πνευματικών, κοινωνικών και εθνικών αξιών μας που επιχειρεί η εκπαιδευτική απορρύθμισή σας, θα ασκήσουμε τον πιο καταλυτικό κριτικό λόγο, όπως μας έμαθε η ελληνική φιλοσοφική παιδεία τον 'λόγο', για να απογυμνώσουμε - όχι σεξολιγούρικα - σας βεβαιούμε, τις κρύφιες σκοπιμότητες, και πάντως, ορατές συνέπειες της αποδόμησης της παιδείας του τόπου αυτού, τον "άκριτο αγραμματισμό" που πλασάρεται ως 'κριτικός γραμματισμός'... Φοβικά σύνδρομα; Ιδού, λοιπόν, με διαφανή λόγο τι φοβούμαστε!

Διότι, πολυπολιτισμικότητα, για μας, σημαίνει διάλογος των πολιτισμών, όχι 'απολιτισμική' παιδεία, σημαίνει περιεχόμενο, ιδέες, λόγο, δεν σημαίνει το κενό του σχετικισμού, του υποκειμενισμού, της κρίσης που ανοίγει δρόμο στην σκέψη, όχι του σκεπτικισμού που κλείνει δρόμους. Λόγος που μας έμαθε η παιδεία του τόπου αυτού, η ελληνική παιδεία, ότι ανθίζει στην συνάντηση και τον διάλογο, όπου το 'ιερόν της πειθούς' είναι ο λόγος, όπου γνώση σημαίνει έλλογη πειθώ, κι όχι έτοιμη κι υποψιασμένη απείθεια. 

Διάλογος που στηρίζεται στην Ανοχή, όχι Ανοχή που κλείνει την πόρτα του Οίκου της.