του Τίτου Χριστοδούλου
Η βία της 'ανάγκης', γεννώντας την 'ανάγκη' της βίας. Βίαια, καταστροφικά των πολιτών και της Πολιτείας, μέτρα λαμβάνονται από την εκτελεστική εξουσία, συχνά σε παράκαμψη της νομοθετικής εξουσίας, και σε φανερή υποταγή και διεκπεραίωση αξιώσεων υπερεθνικών κι εξωθεσμικών κέντρων. Η κοινωνία βιάζεται, λεηλατείται κι ευτελίζεται, το κοινωνικό κράτος προνοίας 'παραιτείται' από κάθε αξίωση νομιμοποίησής του σαν παροχέας και διασφαλιστής κοινωνικής ασφάλισης και ευημερίας, αντιπαρατάσσοντας σαν μόνο επιχείρημα την βία της 'ανάγκης', το 'force majeure', τις αδήριτες επιταγές μιας εσωτερικής 'κατάστασης πολέμου', ενός ακήρυκτου κοινωνικού πολέμου με θύμα την κοινωνία και κερδισμένους και προνομιούχους τους ίδιους τους 'θύτες'.
Τους συνωμολογήσαντες με τον Μαρδόνιο, για την μαζική λεηλασία και τον εθνικό εξανδραποδισμό του τόπου και του λαού των: 'κερδαλεώτερον τω Πέρση συνομολογείσθαι'. Με την λογική αυτή του 'κερδαλεώτερου', φεύ, υπάρχουν εκείνοι που δεν χάνουν, μάλλον κερδίζουν, κι ΟΧΙ μόνο πολιτικό χρόνο, από τούτη την εθνική καταστροφή. Κι ας παραδέχονται, κι ανοικτά διακηρύσσουν χωρίς... να εννοούν τι λέγουν, ότι η προβολή της Ανάγκης, της βίας της οικονομικής Κρίσης (που... 'θα μας άφηνε αλώβητους', θυμάστε), σημαίνει εν ταυτώ και αποβολή κάθε δικαίωσης με αναφορά στην άσκηση ελεύθερης πολιτικής κρίσης.
Δηλαδή, παραίτησης των πολιτικών από οιανδήποτε πρόφαση ότι ασκείται πλέον στον τόπο αυτό 'ελεύθερη' πολιτική: πλεονασμός, βέβαια, χώρος της ελεύθερης πολιτικής πράξης, του'homo politicus' της Αρέντ, η 'αγορά', όχι σαν χώρος σφυρηλάτησης απρόσωπων εντολών της οικονομικής ‘ανάγκης’, δηλαδή βίαιης αναγκαιότητας, δεν είναι ο τόπος κι ο τρόπος του εργαλειακού λογισμού, της κοντόφθαλμης κι εξαναγκαστικής υπαγωγής και με τα πιο λυσιτελή μέσα εφαρμογή εξωγενών, λογιστικών αξιώσεων - δίαβαζε: του μνημονίου και των πιστωτών, αλλά ο χώρος ελεύθερης έκφρασης του πολιτικού λόγου, εγγενώς αξιακού, αξιολογούντος δηλαδή ΟΧΙ μόνο τα μέσα, αλλά πρωτίστως τους σκοπούς και τα τέλη του, δημόσια αγαθά αυτά, και όχι ιδιωτικά. Ο πολιτικός λόγος σαν λόγος αρετής, δηλαδή, μας έλεγεν κάποιος Διδάσκαλος.
Αλλά, όπου απουσιάζει ο Λόγος, επερίσσευσαν οι λόγοι. Ο 'επικοινωνιακός' λόγος, πού φαίνεται να είναι πρώτιστο μέλημα και της εδώ κυβέρνησης, γεμίζοντας το Προεδρικό με 'χρυσοφόρους' μηδίσαντες δημοσιογράφους, τους HMV (His Master's Vίκτωρες), και με Υπουργό Οικονομικών 'θα κάνουμε ό,τι πει η Τρόικα', κι όσα θέλουμε εννοούμε, τον επικοινωνιολόγο του Κόμματος, Εκπρόσωπο Τύπου του. Στην ομοίως μνημονιακή Ελλάδα, ο Εκπρόσωπος Τύπου, φορά καταλλήλως το πιο Σιδηρούν Προσωπείο του, για να αναγγείλει το 'αποφασίζομεν και διατάσσομεν' κλείσιμο της δημόσιας τηλεόρασης, της ΕΡΤ, μέρος, φαίνεται, των πολιτικών προθέσεων που χθες διεκήρυξεν, αυτοκωμωδούμενος, ο Έλλην πρωθυπουργός να κάνει την Ελλάδα... "αγνώριστη". Τα πρώτα τροχιοδεικτικά πυρά κατά των οικονομικών πόρων του ΡΙΚ, της δημόσιας στην Κύπρο τηλεόρασης, έχει ήδη ρίψει ο αρχηγός του κυβερνώντος στην Κύπρο Κόμματος, συναδόντων των κυβερνητικών παπαγαλακίων.
Η κοινωνική διαστρωμάτωση, που βιαίως επιβάλλεται στην χώρα, με τα θύματα των κυβερνητικών χειρισμών, ή μάλλον, εθνικών αυτοχειριασμών, είναι ήδη ωμά φανερή στα θύματά της, στην από δώ όχθη, την χέρσα, την βαλλόμενη από τους πολιτικούς κι οικονομικούς καταπέλτες και βαλλίστρες, την χειμαζόμενη, την απομυζούμενη, την λεηλατημένη, ρημαγμένη και καθημαγμένη, την τιμωρημένη να διαβάζει την μοίρα της στους απέναντι, στο χαμόγελο που βλέπει στους προνομιούχους, αδειούχους, ερωδιούχους (για την ρίμα, μόνο, το τελευταίο), τους 'untouchables', με μία δική μας, πολιτική αδεία έννοια: τους πολιτικώς και νομικώς και δικαστικώς (έτσι, κ. Κληρίδη), την πολιτική ελιτεία των 'αθίγγανων', των προστατευμένων 'κούτσουρων' των παλαιών οτζακίων (δέκα γόνοι παλαιών πολιτικών οικογενειών στην νέα, 'αγνώριστη' Ελλάδα, του Σαμαρά - με τις δικές μας παραδόσεις, οι ωραίοι Κυπραίοι, οι 'δημοκρατικώς' πιο εκτενείς οικογένειες της κουμπαροκρατίας και της συμπεθεροκρατίας.) Και το χάσμα της διαστρωμάτωσης χασμωδώς να ανοίγει, με κάθε.. 'εξυγιαντική', οικονομικά ή κοινωνικά, δηλαδή, διττώς εξαθλιωτική απόφαση. Κι οι χαμένοι να χάνονται κι αυτοί διπλά στο χάσιμο των νοημάτων: εξυγιαντικώς να κλείνουν, στην Ελλάδα, δεκατρία Νοσοκομεία, κι ο Ηγέτης της εκεί Κρίσης να οραματίζεται για τον λαό Του… σωτηρία, σημειολογικώς κλείνοντας και το νοσοκομείο της Σωτηρίας...
Υποφώσκει η βία. Θα αναφανεί ένας νέος... υποΦώσκολος; Υποφώσκει, ναι, η βία, με καταφυγή στην βία απειλώντας να απαντήσει στην αλαζονεία των κυβερνώντων, που αγνώριστο αφήνοντας τον τόπο, ελπίζουν, και σαλπίζουν, κι αλλαγή των όρων του κοινωνικού η πολιτικού παιχνιδιού. Ασφάλιση και κοινωνική προστασία, τα νομιμοποιητικά της πολιτικής εξουσίας αγαθά που επιδεξίως απεπλύθηκαν πια από κάθε ελπίδα να προσφέρουν. Στην υποφώσκουσα κοινωνική, της απελπισίας, βία, στους διαρρήκτες και τους κλεφτοκοτάδες και τους φόβους του φιλήσυχου λαού για τις κοτούλες και τα ζαρζαβατικά τους, σιωπηρώς φιλήσυχου όμως όταν η κυβέρνηση συμφωνούσε στο άδειασμα των τραπεζικών λογαριασμών τους για να σωθούν οι μεγακλεπτοκοτάδες της τραπεζοκλεπτοκρατίας, σε αυτούς τους μικροαστικούς, προσεκτικά στα ΜΜΕ καλλιεργημένους φόβους προσβλέπει η πολιτική, τώρα, η κυβέρνηση. Η κυβέρνηση 'νονός', πώς την περιέγραψε ο πολιτικός Φιλόσοφος, ο Tilly: που δημιουργεί η ίδια τους φόβους, από τους οποίους αναλαμβάνει, με το αζημίωτο, να προστατεύσει.
Απονομομιμοποιημένη στο καθήκον της να προσφέρει κοινωνική ασφάλιση, εμπιστοσύνη στο μέλλον κι ελπίδα ευημερίας, αντιπροσφέρει 'νόμο και τάξη'. Μία άλλη, πονηρή, μετατόπιση των νοημάτων. Η πολιτική, τώρα, νομιμοποιείται ως 'προστάτης', ως Νονός της νύχτας, ως εγγυητής και παροχέας 'ασφάλειας', ΟΧΙ ως κοινωνικής εξασφάλισης, 'security', σαν 'social security', αλλά ασφάλειας ως 'safety', προστασίας, πώς το εξήγησε ο κοινωνιολόγος στοχαστής, ο Bauman. Και διαφημίζονται οι φόβοι αυτοί, καθηκόντως, στα ΜΜΕ, όχι ως επιφαινόμενο μιας ασθενούσας κοινωνίας, αποτέλεσμα πολιτικών επιλογών, ίσως και σχεδιασμών, αλλά ως προϊόντα ατομικών, αρρωστημένων μυαλών, θεραπεία όντας για τα ανομήματα/ ανοσήματα αυτά τα όπλα και τα κάγκελα της αστυνομίας, της νέας 'αγνώριστης' κοινωνίας της κάθειρξης,και του λαού ως έδει... 'ομονοούντος' πίσω από την κυβέρνησή του.
Όλα είναι έτοιμα. Η κοινωνία στα πρόθυρα της απόγνωσης, και της κατάρρευσης, την έκταση των αιτίων για την οποία τα ΜΜΕ σιγούν επιμελώς. Οι δικαστές φροντίζουν μόνο για τα παχυλά μισθά τους, σιγούν ή 'σβήνουν' ατιμωρητί τα υπόλοιπα. Επιβάλλουν,τώρα, και στην ερευνητική επιτροπή να σιγήσει,όπου οι δικαστές δείξουν με ένα, μάλλον προστατευτικό για την ώρα, δάκτυλό τους. Μία σιγή έχει σκεπάσει τον τόπο. Πριν την καταιγίδα; Κι αναρωτιέται, κανείς, όταν αναλάβει τον 'προστατευτικό' κατά της βίας ρόλο η εξουσία, ποιος θα φυλάσσει από τους φύλακες, πόσο συμβατή με ό,τι εννοούμε ως ΄δημοκρατία’ θα είναι η προστασία από την βία που θα γεννάται από τα μέτρα του μνημονίου και την κοινωνική αγωνία, οργή κι απόγνωση, τι θα ξεχωρίζει την εξουσία της βίας από την βία της εξουσίας;
Οι οιωνοί δεν είναι καλοί...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!