του Τίτου Χριστοδούλου
«Θ’ ανοίξεις το παράθυρο για τελευταία φορά, και την ζωή κοιτώντας, ήρεμα θα γελάσεις». Από τον αυτόχειρα ποιητή της Πρεβέζης. Στο απόλυτο του απονενοημένου της ζωής, η κωμικότητά της. Η απογύμνωση από νοηματοδοτικό περιεχόμενο, τόσο τραγική στο γεγονός της, είναι και τόσο κωμική στον συμπερασμό της παραίτησης που υποβάλλει. «Με δένδρο δίχως φύλλωμα θα παρομοιωθείς». Χωρίς τα δαφνόφυλλα - προσχήματα του βίου. Παραίτηση που μπορεί να είναι όμως, καθαρτικά, και κατάφαση στο ψιλό γεγονός της ζωής. Η ζωή, αίφνης, χωρίς τα περιττά κιλά της. Πάνω σε ένα δαφνόφυλλο, ένα μόνο, παρατηρεί στην «υπαρξιακή» 9η Ελεγεία του Duino κι ο Rilke αυτό το ψιλό γεγονός της ύπαρξης: «κι εμείς οι πιο εκλείποντες, [σαν το φύλλο] μόνο μια φορά, για λίγο, μια φορά, και ποτέ ξανά, αλλά αυτό, να έχεις υπάρξει μια φορά, μπορεί πια ποτέ να ακυρωθεί;»
«Ο έρως και ο θάνατος. Γιατί πας τόσο μακριά;», επιμένει ο ιδανικός αυτόχειρ φίλος. «Η ίδια η κωμικότητα αδειάζει από νόημα και σκοπό τις καταστάσεις. Πυροβολεί θανάσιμα τις υποβολές μας. Δεν είναι αυτό η απόλυτη τραγικότητά μας; Ήμουν νέος, φοιτητής, και βρέθηκα στο κρεβάτι της... απόλυτης γυναίκας των ονείρων μου. Πώς έγινε αυτό; Δεν ξέρω, ίσως κι απλώς να το ονειρεύτηκα. Tί σημασία έχει τώρα; Κι είχε η άθλια, μια που συνδέεις την κωμικότητά μας με τους καθρέφτες, ένα μεγάλο καθρέφτη στο ταβάνι πάνω από το κρεββάτι. Αυτό τα «σκότωσε» όλα. Ήταν κωμικό να με βλέπω εκεί πάνω. Σε μια στιγμή αναρωτήθηκα αν ήταν μύγα που έβλεπα εκεί πάνω ή είχα εληά στον πισινό. Όταν της είπα την εξυπνάδα μου, συνειδητοποίησα αμέσως ότι ήταν ώρα να φεύγω. Χωρίς καφέ. Και χωρίς λόγο για τσιγάρο. Sine coitum tristitia. Ο έρωτας δεν θέλει αστεία, συμπέρανα. Κράτα τις προσποιήσεις. Και μακριά από καθρέφτες. Το κωμικό γυμνώνει αφόρητα, από κάθε επίφαση νοήματος»! Vacio Abismal. Το αβυσσαλέο κενό…
Πόσο κωμικές πια εκείνες όλες οι glam ναρκισσιστικές στυλιζαρισμένες φωτογραφίες στην δεκαετία του ’80. Η ζωή στην πόζα της. Κι ο ερωτισμός καθαρά οπτικός, ποτέ απτικός: δισδιάστατος, αφαιρώντας την αναστάτωση και τις ζάρες ή ρυτίδες της τρισδιάστατης ζωής. Η ζωή σε σελλοφάν, σε φαρμακευτική μόνωση, η πραγματικότητα να μην λερώνει την φαντασίωσή της. Εκείνος ο σέξυ τριαντάρης βαστώντας το μωρό, θυμάστε τις φωτογραφίες της glam ερωτικής πατρότητας, σε όλες τις καφετερίες της γκλαμουριάς που έτρωγες το BLT σου. Φωτογραφίες κάδρα μιας ξύλινης ζωής, τόσο κωμικές όταν το ποζάρισμα γίνεται φανερό, όταν ο καθρέφτης δείξει το καθρέφτισμα, η πόζα απογυμνωθεί σαν ποζάρισμα, κι όταν το μωρό, που ήταν ΄Ελληνας (το ξέρατε;) απαξιώσει τον ναρκισσισμό των αυτοπανηγυρικών δηλώσεων του «πατέρα» ότι κοιμήθηκε με 3000 γυναίκες: «Αυτό δεν είναι σχέσεις, δεν είναι ζωή». Είναι απλά η γελοιογραφία της, ο καθρέφτης που σχολιάζει τον εαυτό του. Και το «μωρό», αληθινό κι αμέτοχο τότε, σοφώτερο από την μωρία της glam πατρικής όχι και τόσον φιγούρας, μάλλον φιγουρινιού. Τώρα τα φιγουρίνια μπορούν να περπατούν και να μιλούν. Και να μασούν, για χάρη της τηλεοπτικής δημοσιότητας, και σκουλήκια και κατσαρίδες στα εξωτικά νησιά. Λέγονται celebrities. Κωμικοτραγικά όχι λιγότερον, η μάσκα έχει κι εδώ φάει το πρόσωπο, ανασαίνοντας την δημόσια ζωή εκ μέρους του.
Ο «καθρέφτης» της γελοιογραφίας δίνει, άλλωστε, την κωμική διάσταση που εντείνει την τραγικότητα της κατάστασης. Ένας καθρέφτης παραμορφωτικός, που στρεσάρει κωμικά το σχήμα της αλήθειας μας. Η άλλη, από τα έξω, εικόνα που διΐσταται της σοβαρότητας, ακόμα και τραγικής, που θέλουμε να αποδίδουμε στην κατάστασή μας. Μας δείχνει κωμικούς κι αδέξιους, γελοίους στην καρικατούρα που «ρακιοσυρράπτουμε» για να δείξουμε στους άλλους, ή και στους εαυτούς μας. Ασεβής, επιχειρεί τον «έλεο και τον φόβο» με το ανηλεές και άφοβο χιούμορ της, τις απλές οδυνηρές αλήθειες της που προσφέρουν ένα συντόμι προς την κάθαρση του γέλιου.
Την γελοιογραφία φοβούνται οι γελοίοι. Οι Αγέλαστοι. Ανασφαλείς στο άκουσμα του γέλωτος, και την ελεύθερη κριτική της ζωής που αυτό ασκεί. Ήταν ο Καλιγούλας, ο πλέον ανηλεής των Ρωμαίων αυτοκρατόρων, εκείνος που απηγόρευσε τον γέλωτα στους «υπηκόους» του. Κι επέβαλε τον καθολικό θρήνο για τον θάνατο της αδελφής του. Ή πάλι, επέβαλε το γέλιο, για να γελάει ο ίδιος, με τον πιο κυνικά ωμό τρόπο, στα ίδια τα θύματα της βίας του. Όπως στον γέρο πατέρα που ανάγκασε να παρακολουθήσει τον βασανισμό και εκτέλεση του γιού του. Και το ίδιο βράδυ κάλεσε σε δείπνο ζητώντας του να γελά με τα αστεία του. Κι εκείνος πράγματι γέλασε. Γιατί, εξηγεί ο Σενέκας: είχε κι άλλο ένα γιό. Ένα αστείο, για την σκληρή απουσία του.
Το γδύσιμο από την γύμνια τους φοβούνται οι βασιλιάδες της αόρατης κλωστής. Κι, ώ του γέλωτος. Μερικοί θέλουν να δημοσιοποιήσουν κι αποδείξουν την γελοιότητά τους κινούμενοι δικαστικά κατά των γελοιογραφιών. Ή και με φονταμενταλιστικούς φόνους, κάποιοι «προφητικότεροι» του Προφήτη. Ποιός είναι ο πιο τρελλός από τους δυό μας, «περι-γελά» ο τρελλός, στο τραγικότερο δράμα του Σαίκσπηρ, τον Βασιλέα Ληρ. Καν γελοίον ή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!