Γράφει ο Γεώργιος Ψαθάς:
ΠΟΡΦΥΡΕΝΙΑ ΔΥΣΗ
τώρα που αντικρίζουμε μαζί
τον ίδιο δρόμο της ζωής
κοίταξε ετούτη τη δύση
και σφίξε μου το χέρι πιο πολύ
γιατί όσο κι αν φαίνεται μονόδρομος
τούτο το διάβα
το δικό μας βασίλειο είναι εκεί,
εκεί, στο τέλος που φωτίζει.
Μα εσύ πάντα να βλέπεις τον ερωτά μας
σαν αιώνια άνοιξη.
Κι όταν η ένωση γίνει δημιουργία
σαν την σπορά του χώματος
εσύ χρυσοϋφαντα ύφαινε
τους κόπους τον ιδρώτα
τις εποχές την άνθηση
το νέο γένος που θα 'ρθει
το βρέφος που θ' αντικρίσεις με χαμόγελο
και με ευτυχίας δάκρυ
ως σαν μητέρα της φύσεως
δίδαξε το αιώνιο
απ' το θνητό μας πέρασμα
που ο ήλιος το φωτίζει.
Όμως η διαδρομή που οδεύουμε μαζί
αν χωριστά βαδίσουμε
και γίνει οδύσσεια για εμάς οι μέρες , ο καιρός
κι εγώ μέσα σε άλλες αγκαλιές βρεθώ
σαν της Κίρκης την αγκάλη
δεν θα με νικήσουν για πάντα.
Έτσι και εσύ όσοι μνηστήρες και να εισέλθουν
μες στο δικό μας βασίλειο
ακόμη κι' αν το γυμνό κορμί σου αιχμαλωτίσουν
την ψυχή σου και τους θρόνους
ποτέ να μην τους δώσεις.
γιατί μια μέρα θα γυρίσω πάλι
να γεράσουμε μαζί εκεί ! στην πορφυρένια δύση.
............................
ΓΙΩΡΓΟΣ ΨΑΘΑΣ
ΠΟΙΗΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!