Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης:
Οι διαδικασίες των επόμενων εβδομάδων και μηνών, με τη θετική κατάληξη της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, πέρα από το ξεκαθάρισμα του πολιτικού σκηνικού, την ανάληψη από τον καθένα της ευθύνης του ώστε η χώρα να διαπραγματευτεί το πρόβλημα του χρέους και την οριστική έξοδο από την ανώμαλη για την οικονομία περίοδο, δημιουργεί και μια άλλη προοπτική. Της ανασύνταξης του χώρου της Δεξιάς, στην οποία περιλαμβάνονται ιδεολογικά και όσοι προέρχονται από το αληθινό Κέντρο της Ιστορίας ή αισθάνονται ότι ανήκουν σε αυτό.
Η πολυδιάσπαση του χώρου με τη στροφή της Ν.Δ. το 2011, που οδήγησε σε απώλειες σχεδόν 16% προς τα δεξιά μας, πολλαπλασίασε την άκρα Δεξιά, δημιούργησε το ληξιπρόθεσμο συμπίλημα του Καμμένου και άλλους τους έστειλε θυμωμένους στο σπίτι τους ή, ελάχιστους, ακόμη και στον ΣΥΡΙΖΑ.
Η τεράστια ευθύνη μπροστά στην ανάγκη σταθερότητας για την αποτελεσματική και ρεαλιστική διαπραγμάτευση του χρέους μαζί με την ανυπαρξία σοβαρής εναλλακτικής πρότασης δημιουργεί μια πραγματική βάση συσπείρωσης και συστράτευσης της μεγάλης φιλελεύθερης και πατριωτικής παράταξης, τώρα που ο χρόνος αμβλύνει πάθη και η πραγματικότητα υποδεικνύει την ανάγκη.
Οσο προχωράει ο χρόνος, παρά τα μεγάλα λάθη μας, τις επώδυνες και άγαρμπες προσαρμογές, είναι ολοφάνερο ότι ο Τσίπρας δεν μπορεί να ακολουθήσει τους ρυθμούς της Ιστορίας, δεν έχει σχέδιο και, δυστυχώς, στερείται πολιτικής σοβαρότητας. Οταν η πολιτική πρότασή του συνοψίζεται στο εκ Λαμίας ρηθέν ότι θα παίζει τον ζουρνά να χορεύουν οι αγορές, τότε η λογική χορεύει τον χορό του Ζαλόγγου.
Οι δανειστές, οι αγορές, οι κυνικοί αφέντες και διακινητές του χρήματος, όταν η χώρα τον Ιούνιο του 2015 θα πρέπει να πληρώσει το ομόλογο των 10,5 δισ., δεν περιμένουν περιδεείς τον Αλέξη και τους σκιντζήδες του να τους παίξει τη «ρούσα παπαδιά» για να τη χορέψουν. Και λέει κιόλας, πάλι δυστυχώς, ότι δεν έχει Plan B. Μα και αν σκαρφιζόταν ένα, όταν το Α είναι ο... ζουρνάς, φανταστείτε τι θα είναι το Β! Και λέω δυστυχώς, διότι -όπως ξαναέγραψα- θα χαιρόμουν η πατρίδα μου να έχει δύο και τρεις σοβαρές εναλλακτικές πολιτικές, διαφορετικής μεν φιλοσοφίας, λόγω άλλης ιδεολογικής αφετηρίας, αλλά πάντως σοβαρές. Το «είμαστε πιο ωραίοι και επαναστάτες, και θα έρθουμε αγέρωχα να σας χορέψουμε στο ταψί» δεν είναι σοβαρή λύση αλλά ραντεβού με το χάος, το οποίο θα το πληρώσουν και πάλι κυρίως αυτοί που ήδη υποφέρουν από τις συνέπειες της κρίσης.
Μου έλεγε δε στο Εφετείο καλός, διακεκριμένος συνάδελφος, με ειλικρινή πίστη στην επαναστατική Αριστερά: «Αφού είστε πατριώτες και τσαμπουκάδες, τον τσαμπουκά αυτόν να τον δείξετε στους έξω, στους ισχυρούς». Εχει δίκιο, με την επίγνωση όμως της πραγματικότητας οφείλει κανείς, που δεν πάσχει από αυτοκτονικό ιδεασμό, να κάνει τις απαραίτητες διακρίσεις. Αν κάνουμε μονομερείς ενέργειες, δεν θα μας δανείσει ξανά κανείς, οπότε σε όσα πανηγύρια και αν παίξει ζουρνά ο Αλέξης, δεν προλαβαίνει να μαζέψει από τη χαρτούρα 10,5 δισ. ως τον Ιούνιο. Ούτε σε 20 χρόνια, ακόμη και αν ήταν καλύτερος από τον Πετρολούκα.
Επίσης, ο «εχθρός» δεν κατεβαίνει από τα Τέμπη, απτός, να τον σταματήσουμε συγκεντρωμένο μπροστά σε κάποιες Θερμοπύλες και Πλαταιές. Δεν μιλάμε μόνο για κέντρα χρήματος και αποφάσεων στα μήκη και στα πλάτη της Υφηλίου αλλά και για 27 Κοινοβούλια, που δεν θα ήταν διατεθειμένα να μας κάνουν χάρες, ενώ οι πλείστες χώρες δανείστηκαν ακριβότερα για να μας δανείσουν φθηνότερα.
Επομένως το πεδίο είναι παγκόσμιο και ενίοτε αόρατο, ο «εχθρός» διασκορπισμένος παντού και απρόσβλητος από πορείες, διαμαρτυρίες, τσιτάτα, ύβρεις, κατάρες και αφορισμούς. Δεκάρα δεν δίνουν γι’ αυτά τα εξαρχειώτικα, όταν πίνουν καφέ στο City, στη Νέα Υόρκη, στο Βερολίνο ή στις Βρυξέλλες τα σκληρά κολάρα των δανειστών και των οίκων. Συνεπώς δεν είναι ζήτημα γενναιότητας, αλλά οργανωμένης -με ρεαλιστικό σχέδιο- αποφασιστικότητας, πατώντας υποχρεωτικά στα συμφωνηθέντα και προσπαθώντας να εξασφαλίσει συναίνεση για τις όποιες αλλαγές, εξηγώντας πειστικά την αποτελεσματικότητα κάθε αλλαγής που επιζητούμε.
Αν, λοιπόν, το καταφέρουμε αυτό μετά την προεδρική εκλογή, επιτυγχάνοντας μια ομαλή έξοδο στη φυσιολογικότητα και τη σταθερή ανάκαμψη, χωρίς τυχοδιωκτικά τριτοκοσμικά «μαθήματα χορού» στους δανειστές, τότε ο λαός θα δει αληθινή ανάσα και όχι αριστερίστικα φούμαρα. Τότε το τοξικό σύστημα του ΣΥΡΙΖΑ / Βίλα Αμαλία / Louis Vuitton και των πέριξ θα φάει τις ίδιες του τις σάρκες, τα συγκυριακά μορφώματα θα εξαφανιστούν και πάνω σε ένα σαφές κάλεσμα θα μπορέσουμε να επανενώσουμε τη βάση της παράταξης.
Αυτό το κάλεσμα δεν μπορεί να μην έχει και ιδεολογικό περιεχόμενο πάνω στις στέρεες αρχές της παράταξης, που είναι η εθνική ιδέα, η μετριοπάθεια στα κοινωνικά ζητήματα, η αυστηρότητα στην τήρηση της νομιμότητας, της ασφάλειας και στην υπεράσπιση των εθνικών θεμάτων και των συμφερόντων του όλου Ελληνισμού, από τη Β. Hπειρο ως την Καρπασία, με έμφαση στην πρακτική ολοκλήρωση των συμμαχιών με την Αίγυπτο και το Ισραήλ, κινητοποιώντας και τις ευρωπαϊκές ναυτικές δυνάμεις αλλά υποδεικνύοντας και στις ΗΠΑ τις νέες γεωπολιτικές επιταγές. Αυτή θα μπορεί να είναι πραγματικά μια νέα λαμπρή εποχή...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!