Γράφει η Νατάσα Γεωργανάκη:
Να χάνεσαι στα όνειρα και ν΄αργεί να ξημερώσει..... Να ζεις μοναδικά με τον ένα μόνο, εκείνον που η μοίρα όρισε άλλο σου μισό και δεν θα πάψεις ν΄αναζητάς όσα χρόνια κι αν περάσουν...!
Κι η νύχτα... Η νύχτα σύμμαχος και τα αστέρια αισθήματα να σε πονούν και να σου θυμίζουν ότι κάπου εκεί μακριά είναι εκείνο που προσμένεις...!
Σηκώνω τα μάτια και ψάχνω ανάμεσά τους το πιο δυνατό μου αίσθημα δώρο για σένα να φέρω στη γη...! Κι εκεί που το ύψος την ανάσα μου κόβει να ξυπνώ ζαλισμένη, χαμένη σ΄ένα κόσμο που καιρό τώρα έπαψα ν΄αναγνωρίζω για δικό μου...!
Είσαι πολύτιμος γιατί είσαι ο ένας ή γιατί μυαλό δεν έχω να δω την αλήθεια;
Λογική και συναίσθημα δεν πάνε μαζί, μας λένε χρόνια τώρα χιλιάδες σοφοί,... Πως θες εγώ να ξεφύγω να μην είμαι αυτή που χρόνια προσμένω μια άλλη αρχή;
Αρχή τ΄ονομάζω κι ας είναι το τέλος, μιας ζωής σ΄αυτόν τον πλανήτη... Στης νύχτας τα πέπλα μόνο μπλεγμένη, αστροφεγγιά να προσμένω μην τάχα σε φέρει σκιά του ονείρου, λαμπρό μου αστέρι...!
Πλάσμα της νύχτας, σκιά του νου είσαι μόνο... Υπάρχεις γιατί θέλω και σε δημιουργεί το εγώ. Μια μάσκα μόνο φτιαγμένη από εμένα, με αισθήματα που νοιώθω ή δεν νοιώθω εγώ...!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!