ΟΨΙΜΟΣ ΝΟΜΟΣ.... του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου

Αυτός που εκτρέφει τα κτήνη, αυτός έχει και το δικαίωμα να τα σφάξει... Αυτό είναι το μήνυμα που πολλοί διαβάζουν στην αιφνιδίως, ει και οψίμως, αποφασισιστική και ανελέητη πτώση του πελέκεως της δικαιοσύνης σε κόμμα της Βουλής των Ελλήνων που χαρακτηρίστηκε, βάσιμα, ως εγκληματική οργάνωση... 

Μία ώριμη, συνετή και εύρυθμα λειτουργούσα δημοκρατία θα έπρεπε, βέβαια, να είχε φροντίσει να μην υφίστανται οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που εκτρέφουν τέτοια εκτρωματικά πολιτικά μορφώματα. Τα οποία και, πρωτίστως, εκθέτουν την απονομιμοποίησή της στην συνείδηση του κοινωνικού σώματος, όταν το τελευταίο στέλλει ένα ναζιστικό κόμμα στην Βουλή, να συμβιώνει και συλλειτουργεί ως νόμιμο και θεσμικά...καταξιωμένο τμήμα της νομοθετικής εξουσίας.

Κι όχι να διεκδικεί δάφνες προστασίας της δημοκρατικής νομιμότητας, τώρα, με τον αέρα του 'όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω', περνώντας χειροπέδες σε έξι ζευγάρια χέρια στα οποία είχε αναγνωρίσει το δικαίωμα, την ευθύνη και την κρίση να ψηφίζουν νομοσχέδια, να συμμετέχουν στην διακυβέρνηση του έθνους.

Δεν συμβαίνουν, τα γελοία αυτά, χωρίς τραυματικές συνέπειες για την δημοκρατία και την πίστη της κοινωνίας στην φρόνηση, ευπραξία και, εν τέλει, νομιμοποίηση της κυβέρνησης ως ταγού του κοινού αγαθού, της δημοκρατικής ευταξίας, της κοινωνικής συνοχής, της ασφάλειας όσο και υλικής κι ηθικής ακμής κι ευημερίας του.

 
Ερωτηματικά θα πλανώνται, πώς κατέστη δυνατόν να φτάσουμε ως εδώ. Ερωτηματικά που θα θέτουν εν αμφιβόλω την φρόνηση και τις ικανότητες, ίσως ακόμη και τις προτεραιότητες ή σκοπιμότητες της κυβέρνησης, πολιτικές ή εκλογικές.

 
Αλλά και ερωτηματικά που η ίδια η κοινωνία πρέπει να στρέψει στον εαυτό της. Πώς επέτρεψε να διολισθήσει η ίδια στο να επενδύσει την εμπιστοσύνη της σε τέτοιες σκοτεινές δυνάμεις της πολιτικής και κοινωνικής εκτροπής, τέτοιους ηχηρούς κι απροκάλυπτους εξάγγελους της βίας και μισαλλοδοξίας, που με τα συνειδητά επελεγμένα σύμβολά τους επέμειναν θριαμβικά να παραπέμπουν, να θέλουν να ταυτίζονται με τις πιο σκοτεινές και φρικώδεις μέρες της σύγχρονης ιστορίας, που τόσο απάνθρωπα δεινά προξένησε στον ίδιο τους τον τόπο...

 
Μ' αυτές τις αφορμές ο γράφων ανακαλεί, και αισθάνεται την ευθύνη να υπομνήσει την προειδοποίηση του Jonathan Glover, στον μνημειώδες του 'Humanity: A Moral History of the Twentieth Century', πόσο εύκολα η ανθρωπότητα γλύστρησε, και μπορεί να ξαναγλυστρήσει, στις πιο απάνθρωπες ώρες της, στις σκοτεινές δυνάμεις που πάντα καραδοκούν κάτω από την φωτισμένη, αλλά εύθραυστη επιφάνεια: στον έννατο κύκλο της Κολάσεως, τον βυθό του Σύμπαντος.

 
Il fondo del' Universo, ξαναβρεθήκαμε εκεί...

Τίτος Χριστοδούλου