Η "ΚΑΘΙΣΤΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ" - Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΤΩΝ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥΔΩΝ, ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ. του Τίτου Χριστοδούλου

του Τίτου Χριστοδούλου

Η φωνή σπαρακτική, αυθόρμητη, ξέσπασμα ασυγκράτητο. Ο λόγος μεστός, καίριος, άμεσα πειστικός. Μια συσσωρευμένη ιστορία βίας και περιφρόνησης της αδυσώπητης αλήθειας των γεγονότων, βρίσκει τον πιο άμεσο έλεγχό της. Στα θύματα της σωπασμένης ιστορίας. Δεν μιλούν, εδώ, οι κρατούντες της πολιτικής, αλλά, ακράτητοι πια, οι ελάχιστοι πολίτες. Άμεσα, ανέρωτα, «αδια-μόρφωτα», τα πρόσωπα χωρίς τους εκπροσώπους. Το προσωπικό είναι πια το πολιτικό, κι η ιστορία συναντά τις προσωπικές ιστορίες αυτών που συνθλίβει το πέρασμά της. Λιώνουν, ματώνουν, αλλά έτσι γράφεται, στο οδόστρωμα, η ιστορία.

Η απήχηση ανάλογη και της εμβέλειας του μέσου, που επικύρωνε με το κύρος του, και την σοβαρότητα του μηνύματος («the medium is the message»). Ήταν το BBC1. Πραγματικοί δημοσιογράφοι, ευαίσθητοι δέκτες και καταγραφείς της «πραγματικότητας», είχαν νιώσει κι ανταποκριθεί στις δονήσεις του αυθεντικού, του άμεσου, του ακατέργαστου.

ΝΕΟΛΑΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ, ΑΝ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΕΟΙ! του Τίτου Χριστοδούλου

Πω πω, μποτιλιάρισμα, και θα αργήσουμε
στο συνέδριο νεολαίας!

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

΄Ηταν κάτι σαν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Περνούσαν «μια χαρά», με τις χαρούες τους, απομονωμένοι, μάλιστα, από τα οχληρά βλέμματα κι ενοχλητικές ερωτήσεις. Παιγνίδια για «μεγάλα παιδιά», οι... Μεγάλοι της παροικίας. Κι αίφνης, ξεφύτρωσε το θέμα: «παιδιά».

Οι νέοι. Πούν' τους «νέοι»; Δεν μπορεί να είναι έτσι... στέρφα η παροικία, αναρωτήθηκε... κάποιος. Δημοσιογράφος. Και βέβαια, όχι ομογενειακός, οι πάροικοι δημοισιογράφοι δεν είναι για να ερωτούν, απλά να ακούν. Ήταν Κύπριος, στο συνέδριο των Αποδήμων. Η απορία του φάνηκε λογική. Κι η αντιπροσωπεία των Μεγάλων Κυπρίων, της Ομοσπονδίας, βρέθηκαν εξ απίνης. «Λογική»; Στην παροικία μας;