 |
| Πω πω, μποτιλιάρισμα, και θα αργήσουμε στο συνέδριο νεολαίας! |
Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:
΄Ηταν κάτι σαν την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Περνούσαν «μια χαρά», με τις χαρούες τους, απομονωμένοι, μάλιστα, από τα οχληρά βλέμματα κι ενοχλητικές ερωτήσεις. Παιγνίδια για «μεγάλα παιδιά», οι... Μεγάλοι της παροικίας. Κι αίφνης, ξεφύτρωσε το θέμα: «παιδιά».
Οι νέοι. Πούν' τους «νέοι»; Δεν μπορεί να είναι έτσι... στέρφα η παροικία, αναρωτήθηκε... κάποιος. Δημοσιογράφος. Και βέβαια, όχι ομογενειακός, οι πάροικοι δημοισιογράφοι δεν είναι για να ερωτούν, απλά να ακούν. Ήταν Κύπριος, στο συνέδριο των Αποδήμων. Η απορία του φάνηκε λογική. Κι η αντιπροσωπεία των Μεγάλων Κυπρίων, της Ομοσπονδίας, βρέθηκαν εξ απίνης. «Λογική»; Στην παροικία μας;
Οι νέοι, ήταν κάτι νέο, για την ηγεσία των Μεγάλων. Την Ομοσπονδία. Συνεκλήθησαν έκτακτες συσκέψεις, κεκλεισμένων των παραθύρων. Να μην μπάζει ερωτήσεις. Έπρεπε να υπάρξουν νέοι. Πάραυτα, δεν έπαιρνε πια άλλο, μας πήραν χαμπάρι, να το κάνουμε... άνεννοιας, άνευ νέας γενηάς.
Βέβαια, κάτι τέτοιες ερωτήσεις είχε δοκιμάσει εκείνος ο «αλλόκοτος». Ο «νέος» (με άλλη σημασία, αυτό) διευθυντής του LGR. Ξανοίχτηκε και με την Τράπεζα Κύπρου (χρόνια, πριν η τελευταία τα διπλώσει και τα κλείσει περίπου όλα). Επχορηγήθηκε πρόγραμμα, για την νέα γενηά, έρευνα, συναντήσεις στο σταθμό για να τους γνωρίσουμε, μέχρι και Συνέδριο συνάντησης με την νεολαία, λίγο προς το «a capela» του, καταστροφικά ακαπέλλωτο. Νέα πράγματα, αδοκίμαστα νερά, επικίνδυνα. Κι όπως λέμε στο.. ναυτικό (μάρτυράς μου... η Αλίκη), «αν είναι ακίνητο, όπως η επίσημη παροικία της γερουσίας, (ξανα)βάψε το να φαίνεται καινούριο. Αν κινείται, όπως αυτές οι «νέες» ιδέες, ή η ιδέα του «νέου», ή χαιρέτα ή... πυροβόλα το!
Η νεολαία ήταν κάτι νέο, αλλά έπρεπε να στηθεί με τον παληό τρόπο. Πώς αλλιώς, θα έχει... συνέχεια η παροικία; Αρχίζουμε, λοιπόν, όπως με τους πολιτικούς, με τα εγκαίνια μακέτας. Συνέδριο νεολαίας, χωρίς ακόμα νεολαίους, πρέπει να μικράνουν ακόμα λίγο. Ο αλλόκοτος γελά στην εφημερίδα του, με κείνη την φωτογραφία του Συνεδρίου, ένα πανώ τεράστιο, εξάμετρο (το ξαναείπαμε, όχι δακτυλικό αλλά δακτυλοδεικτούμενο) με το σλόγκαν,«ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ», κι από κάτω 11 παροικοπατέρες με άθροισμα ηλικίας τα 700 χρόνια. Υπολογίστε, μια απλή διαίρεση, πόσο αναλογούν στον καθένα, και στο κοινό. Νεαρώτερος, το είχαμε σημειώσει κι αυτό, τότε, ήταν ο πρόθυμος δημοσιογράφος, ο Τάσος Ζαχαριάδης, στα 55 του, ήταν νέος τότε...
Και, το δώρο των ημερών, η φωτογραφία των Times, από το τηλεοπτικό πρόγραμμα, θαυμάσιο, εκείνες τις ημέρες (κάτι ξέρατε, μασκαράδες παλιο-εγγλέζοι)... Walking With Dinosaurs, του BBC. Να ξεχωρίζει στο μποτιλιάρισμα, στο κέντρο του Λονδίνου, ένας δεινόσαυρος, πάνω σε ένα ημιφορτηγάκι, καθώς μεταφέρεται στα πλατώ του BBC. Φταίει ο φονεύς; Η φωτογραφία, αμέσως, στην εφημερίδα μου, με το σχόλιο, άγχος του δεινόσαυρου: «Πω πω, κίνηση, και θα αργήσω για το συνέδριο Νεολαίας!»
Ναι, οι πολιτικοί μας ήταν εδώ, για μας, πριν από μας. «Θα σας φτιάξουμε και δρόμους, θα σας φέρουμε και θάλασσα, θα σας κάνουμε και παιδιά!». Θυμάστε, παιδιά, το παιχνίδι; Αυτοί, το θυμόντουσαν: βάζουμε ένα «ΝΕ» μπροστά στις λέξεις. Ένα «ΝΕ», ήταν το κλειδί, όπως αργοτερα, οι ΝΕ-Νέκοι. Καφές, παιδιά, νεολαία-στάιλ; ΝΕσκαφές. Καναπεδάκι; ΝΈκαναπαιδάκι. Κι όταν στην Ρώμη, όπως οι Ρωμαίοι, ξε-ΝΕρωμένοι. Σιγά, σιγά, σάρξ εκ της σαρκός μας (κυρίως, αυτό), θα έλθουν οι νέοι.
Ο νέος είναι νέος, ο παλιός είναι αλλιώς.
Κι ήλθαν. Με τον παλιό, δοκιμασμένο, δόκιμο τρόπο. Οι νέοι, οι δόκιμοι. Η ΝΕ-ΠΟΜΑΚ. Και πώς έμοιαζαν στους παλιούς! Μέχρι το... ίδιο επίθετο είχαν! Οι ΝΕ-ώτεροι, οι αρχηγοί ανάμεσά τους. Είπαμε, ανεβαίνουν με την βαρύτητά τους, πέφτοντας, το μήλο, κάτω από την μηλιά. Το είπε και ο ΝΕύτων. Τους έβγαλαν και μπίζνες κάρτες, τους αγόρασαν και ιστοσελίδα, τους έστελναν στις διεθνείς συναντήσεις, στα δίκτυα νεολαίας. Μιά φορά τον χρόνο, τους βλέπαμε κιόλας, σε περίπτερο που τους νοίκιαζαν στην Γιορτή του Κρασιού, της Παροικιακής, του ΑΚΕΛ.
Οι Νέοι ήταν εδώ. Τόπο στα νιάτα! Κάποιον συγκεκριμένο τόπο, τέλος πάντων.... Ήσαν οι νέοι, με τον παλιό τρόπο. Ο παλιός είναι αλλιώς, κι όμοια οι νέοι των. Ήσαν, όπως τα παιδιά με αναθροφή. Να τους βλέπουμε, να μην τους ακούμε. Όπως, εν γένει, με τα προβλήματα της παροικίας. Αυτοί οι νέοι, ήσαν, το είπαμε, νέοι με αναθροφή. Διαλεχτοί, και διαλεγμένοι. Μετρημένοι, στα δάκτυλα του ενός χεριού. Κι όχι περισσότεροι.
Κι εδώ, «η τυραννία των αριθμών». Όσο η παροικία εκμετρούσε το ζην, τόσο τα έχανε στο μέτρημα. Κι όχι, πως οι πάροικοι είχαν ξεχάσει την ευλογία του... «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε». Γεμάτα τα μαγαζιά, από «κόρη-girls», στο Wood Green Shopping City, στα μαγαζιά με τα φθηνά T-shirts και τα τριμμένα μπλου-τζην, ή στα ZARA, Mara, kai kako synapantema, στο Brent Cross Shopping Centre, για όσες ήθελαν να πιστεύουν τον εαυτό τους πιο upward-mobile. Και τρείς κατηγορίες στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου της παροικιακής ΚΟΠΑ, με όλα, έστω, τα σημάδια της φθοράς κι εκεί («άλλη ομάδα προπονούσα, κι άλλη ήλθε στον αγώνα», ήταν το αποχαιρετιστήριο λακτισμα, φίλου προπονητή, που ανέλαβε να «σώσει» απο τον υποβιβασμό, παραπαίουσα ομάδα).
Αλλά, το αληθές να λέγεται, κ. Καουνίδη μου, οι «μιτσιοί» ήταν εκεί, στο ποδόσφαιρο. Και στους τελικούς, του περιφερειακού πρωταθλήματος, έφθασε όχι μόνο μία φορά, η «μικτή» μας. Η επίσημη παροικία, ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας, ποτέ δεν ήταν εκεί, ούτε στον Τελικό. Δεν ήξερε καν, γι' αυτόν. «Εν να νεκατωνούμαστε, με τους μιτσιούς;» Όταν χρειάστηκε, κάπως, έστω προσχηματικά, να ΝΕ-κατωθούν, οι μιτσιοί δεν θέλησαν να ανταποκριθούν. Γιατί;
Διότι, το εγνώριζαν, τους ήθελαν για «γεμωσιά», για παραγέμισμα, σαν «canon-fodder». Για «άλλοθι». Πάει να πει, η λέξη, για «αλλού». Να δηλώνουν παρόντες, αλλά να είναι, στην πραγματικότητα «άλλοθι», αλλού. Να φανούν, αλλά να μην ακουστούν. Κι οι νέοι, τους βαρέθηκαν. «It sounds so burnt-out», μου είπε κάποιος νέος. Μια από τα ίδια, αποκαΐδια. «Δεν ξέρουν τί μας ενδιαφέρει, πώς θα μας καλέσουν;» «Ακούγονται ηλίθιες αυτές οι «catch-all», προσφωνήσεις», δήλωσε άλλος, σε μια φευτοέρευνα που κάναμε, κι όμως έφερε 700 απαντήσεις. «Ελάτε, νεολαίοι»! Μόνο στα αστεία καλείς έτσι τους νέους. Το βράδυ, ας πούμε, στο σπιτικό τραπέζι. Όχι παραέξω, δεν θα σε πάρουν σοβαρά. Κάνε κάτι, που τους ενδιαφέρει, και θα έλθουν. Βάλε δωρεάν «WI-FI», στο Κοινοτικό Κέντρο, και θα έλθουν. Δεν θα έλθουν να παίξουν πιλόττα, σε λερά δωμάτια, στο Κοινοτικό, ή να παρακολουθήσουν τηλε-νουβέλλες, για να μάθουν τις παραδόσεις τους, από μεταγλωττισμένους Βραζιλιάνους. Και δεν θα καθήσουν, να σας ακούσουν να λέτε τα ίδια, τα χθεσινά εκείνα, που σας έφεραν στις καρέκλες σας, και τα συνεχίζετε εσαεί, όσο εσαεί συνεχίζετε και την καρέκλα. Ακόμα κι εσείς, σας βαριόσαστε.
Μεταξύ τους, γνωρίζονται. Συναντιούνται, συνομιλούν, μοιράζονται, αγαπιούνται. Ξέρετε, πού, ξέρετε πώς; Κάνουν μαζί, τα ουσιαστικά, αυτά που τους ενώνουν. Ξέρετε ποιά; Τους βλέπετε στο σπίτι σας, να μιλούν Αγγλικα, να τους μιλάτε Αγγλικά, να βγαίνουν έξω, με τους φίλους τους. Να σας δείχνουν, γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα δικά σας. Τους ρωτήσατε ποτέ; Βγάλατε συμπεράσματα, ώ ηγέτες, από τα σπίτια σας, για το σύνολο της παροικίας; «Extrapolation» το λένε οι κοινωνιολόγοι, στα Αγγλικά. Σας ενδιέφερε ποτέ αυτό; Σας ενδιέφερε ποτέ αληθινά, η νέα γενηά, η τριτη γενηά, πώς την μετράτε; Ή, την φοβάστε, την αλήθειά της, σαν απειλή για την καρέκλα σας;
Όμοια, δεν τους ενδιαφέρετε. Όμοια, τους απωθείτε. Οι πιο κυνικοί μονάχα, μιλούν την γλώσσα σας. «Θα με ενδιέφερε η παροικία, only if it is good for my business», μας δήλωσε άλλος. Χρήμα, money, μια κοινή, η μόνη γλώσσα σας. Από εσάς την έμαθαν. Οι σαρξ εκ της σαρκός σας. Εκείνοι, έκαναν το «Extrapolation». «Ο γιός του Προέδρου της ομοσπονδίας, γιατί δεν έρχεται στην νεολαία; Γιατί δεν μιλάει λέξη ελληνικά; Όταν το ραδιόφωνό του μας έχει πρήξει να έρθουμε στα ελληνικά σχολεία, να γίνουμε «fluent» στα ελληνικά» (sic).
΄Ισως, αυτό το προσωπικό ζήτημα να μην έπρεπε να γίνεται θέμα. Δεν είναι, δα, και πολιτικώς ορθόν. Αλλά, τα παιδιά ρωτούσαν, σαν αντιπαράδειγμα. Στρεβλά, ίσως, «the personal is the political», το αντιπαράδειγμα, ήταν πάντα εκεί, κι αυτό, και άλλο, και άλλο. Πώς, και πόσο θα κρυφτεί, ότι ο νέος, υιος του μεγαηγέτου της παροικίας, χωρίς να έχει ξοδέψει ώρα σε αυτήν, κατέληξε, χωρίς άσκοπες χρονοτριβές στους «παροικιακούς αγώνες», γραμματέας στο πολιτικό γραφείο βουλευτού φίλου της Κύπρου; Αυτή η παράδοξη θεολογία, των παιδιών «ανώτερων» και «κατώτερων» θεών. Στο κατηχητικό, μιας προσωπικής, πικρής εμπειρίας. Πώς να αντλήσεις πια, κ. Πρόεδροι, ευγενείς φιλοδοξίες από αυτήν;
Η άλλη νεολαία
Κι ήταν, κι είναι, η άλλη νεολαία. Την γνωρίσατε ποτέ; Ή φοβηθήκατε να δείτε την κοινότητα στον καθρέφτη της; Οι θαμώνες, ασθενείς, στα ιδρύματα αποτοξίνωσης. Η «ωραία» Ελένη, στους δρόμους του βορείου Λονδίνου. Ξέρετε, ότι υπάρχουν, με πρόνοια των δήμων, όχι δική σας, τμήματα για ελληνόφωνους; Πόσα βαποράκια, «ελληνόφωνα», πώς θα τους έλεγεν και ο Πρόεδρος, εδώ, βρίσκονται στις βρετανικές φυλακές;
Πόσοι σφάχτηκαν, στους δρόμους και τα μπαρ του βορείου Λονδίνου; Μας ρωτούσε, συχνά, γι αυτούς η Μητροπολιτική Αστυνομία, θύματα ξεχασμένα ωστόσο, κι απο τις ίδιες τις εφημερίδες μας. Κι οι δεκάδες φροντιστές, των δικών τους, να φθίνουν οι ζωές τους, νέα παιδιά, στην φροντίδα των κτυπημένων από την αρρώστια γονιών τους. Αποσυρμένοι, όπως και οι νέοι με ειδικές ανάγκες, να ανασύρονται στις ημέρες του ραδιομαραθωνίου, το πανηγύρι των δίπλατων, ψεύτικων, φωναχτών «χαμόγελων» των εκφωνητών του παροικιακού ραδιοφώνου. Φτιάχτηκε, επιτέλους, το Κέντρο των Παιδιών με ειδικές ανάγκες, μετά από 15 - 20, πόσα χρόνια Ραδιομαραθωνίου. Πρόεδροί του, οι πρόεδροι κι εκτελεστικοί διευθυντές του Κοινοτικού Ραδιοφώνου. Η παροικιο-ηγεσία, αυτοδικαίως.
Κι οι αθώοι αμνοί της σφαγής, ακόμη. Πόση συγκίνηση, μας έφερε η συγκινητικη συμπαράσταση, των νεαρών φίλων, για τον Παντελάκη. Σφαγμένο, από ένα τρελλό, έξω από το σπίτι του. Κι οι φίλοι του, δεκάδες, να τον ξενυχτούν, κάθε βράδυ, για να σταθούν στην οικογένειά του. Κι έστησαν, μια ποδοσφαιρική ομαδα, με το όνομά του, για να ζήσει αυτό, η PANTEL, κι έπαιζε, για χρόνια στο παροικιακό πρωτάθλημα. Αυτοί, οι συνομήλικοι ήξεραν, αυτοί αγαπούσαν, αυτοί νιαζόντουσαν. Εκεί, μεταξύ τους, αυτοί υπήρχαν, σαν νέα γενηά. Για σας, γιατί δεν ενδιαφερόντουσαν; Γιατί, ώ παροικιοπατέρες, δεν τους ενδιαφέραν τα υψηλά παιχνίδια σας;
Αλλά, για να κλείσουμε... «αισιόδοξα», γιατί οι τόσοι επιτυχημένοι νέοι, στα πανεπιστήμια, τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα νοσοκομεία, τα δικηγορικά γραφεία, γιατί όλοι αυτοί έχουν φύγει, ή, πιο σωστά, τους έχετε διώξει, και έχοντας μερικοί, επιχειρήσει, αφελώς, να προσφέρουν, έφυγαν, άρον άρον, για να μην φθαρούν κοντά στην μικρότητά σας;
Γιατί, οι νέοι μας είναι «αλλού», όταν τους θέλετε, ακριβώς γι' αυτό, για άλλοθι...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!