του Τίτου Χριστοδούλου
Την έσυραν στα δικαστήρια για £300!
Διχάζει την παροικίαν η υπό Κυπρίων προσαγωγή Βαλκανίου νεαράς εις τα δικαστήρια
Σκηνές «Αθλίων» του Βίκτωρος Ουγκώ εξετυλίχθησαν την περασμένη Παρασκευή εις το Ειρηνοδικείον (County Court) του Τottenham, εις το Fore Street, όπως και εις το κλασσικόν έργο του Γάλλου λογοτέχνου φέρουσες τον κριτικόν στοχασμόν εις το ερώτημα ποίον το όριον ανάμεσα εις την «δικανικήν» στενήν έννοια της δικαιοσύνης και την ευρύτερη «πολιτικο-φιλοσοφικήν» έννοια της επιείκειας ή και της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Διάδικοι ήσαν, ως κατήγορος ο Κύπριος μεγαλο-οικοδόμος Γεώργιος Χαραλάμπους ή «Γιώρκατσος» ως εκ του επιβλητικού αναστήματος του υψαύχενος Κυπρίου και κατηγορουμένη νεαρά Βουλγάρα μητέρα ουκέτι απογαλακτισθέντος νηπίου, ήτις και εχρεώστει ως προέκυψεν εις τον Κύπριον μεγαλοοικοδόμον το ποσόν των £300, υπόλοιπον εκ χρέους £900 δια οικοδομικάς εργασίας το οποίον και μόνον μερικώς η Βαλκάνιος μετανάστις ανεγνώρισεν να αποπληρώσει. Μάρτυς κατηγορίας είχεν σπεύσει, μίαν «μηχανικήν» αντίληψιν επιδεικνύων δια την δικαιοσύνην, ο «από μηχανής θεός» δια τόσους ταλαιπώρους αυτοκινητιστάς της παροικίας μας Προκόπιος Δημητρίου ή «Ρούσκι», ως εκ των ευδιακρίτων πολιτικών του φρονημάτων. Ως μάρτυς υπερασπίσεως, αντιθέτως, είχεν προστρέξει, ειδικότερον και πατρικόν θα έλεγέν τις ενδιαφέρον επιδεικνύων δια την υπόθεσιν, ο έγκριτος νέος δημοσιογράφος, πολιτικός και αθλητικός αναλυτής και καθ’ όλους τους τρόπους υποστηρικτής της ομονοίας εις τα αθλητικά και κοινωνικά πράγματα της παροικίας μας, Χαράλαμπος «Πάμπε» Παστίδης.
Ως άλλος Ιαβέρης ο δικαστής δεν εδίστασεν ωστόσον σκληρόν να επιρρίψει τον πέλεκυν του νόμου εις την νεαράν χρεώστιδα, επιβάλλων αυτήι όπως εντός σεληνιακού μηνός, ευκόλως καταμετρουμένου ως ισουμένου προς τα θήλεια καταμήνια, δηλαδή εντός 28 ημερών, αποπληρώσει το σύνολον του χρεωστουμένου ποσού. Σκληρός ο νόμος, πλην νόμος, Dura Lex sed Lex, ως καταμηνύει η παράδοσις της ρωμαϊκής νομοθεσίας και η ιστορική κωδικοποίησίς της δια τον Δυτικόν πολιτισμόν μας εις τον Ιουστινιάνειον Πανδέκτην, και, πόσον ειρωνικώς, εις τας Νεαράς του...
Πλήν, τας Αριστοτελικάς αρχάς της επιεικείας του Ερετρείου ευελίκτου κανόνος ανέσυρον εις την ψυχήν του δικαστού αι εν συνεχεία εκτυλιχθείσαι τραγικαί σκηναί της οδυρομένης και την κόμην τιλλομένης νεαράς καταδεδικασμένης, ή και ως άλλη Εκάβη εθρήνει δεικνύουσα τους μητρικούς μαστούς και το εισέτι γαλακτιζόμενον βρέφος της, λισσομένη και εκλιπαρούσα την δικαστικήν μεγαθυμίαν κι επιείκειαν ως εκ της αδυναμίας της να εξεύρει το μυθώδες δι΄αυτήν ποσόν, ειμή και αν έμενεν ως τέκνον του Νταρφούρ ή της Σομαλίας λιμοκτονούν το νήπιον της.
Ω, έχουν παράδοσιν καταλίπει και εις τας εν Λονδίνω της Θέμιδος αιθούσας αι υπό του αναισχύντου δικανικού των αρχαίων Αθηνών ρήτορος Αισχίνου ληρώδεις μέθοδοι αποσπάσεως του δικαστικού οίκτου! Ούτω, και εν μέσω πλημμυρίδος πανταχόθεν δακρύων, εντόνως και συντόνως υποβαλλομένων δια των ηχηρών λυγμών της σεβασμίου πατρικής μορφής του αγλαού Πάμπου Παστίδου, ο Βρετανός δικαστής ισχνήν είχεν ελπίδα να μην υποχωρήσει, τί λέγομεν, να μην καταρρεύσει και ούτος δακρυόεν θρηνών επί της ατέγκτου δικαστικής έδρας. Sunt lacrima legis, δακρύει και ο νόμος.
Ανταποκριθείσα ήγουν και υπό του ογκουμένου κύματος της επιείκειας μελιττωθείσα η ψυχή του δικαστού, επεδίκασεν εις την τραγικήν εκ των Βουλγαρικών ροδώνων μικράν ροδόχρουν μετανάστιδα να πληρώνει μίαν και μόνην λίραν εβδομαδιαίως. Πλην, τυφλωθείς ίσως εκ του ρεύματος των δακρύων ο δικαστής δεν εσκέφθη ότι άλλη ούτως επαχθή ποινήν επεφύλαξεν εις την εις τραγικήν Δαρδανίδα μικράν καλλονήν, προσδεθείσα ούτως εις μακροχρόνιον δεσμόν προς τον δύστροπον Γιώρκατσον, όν και οφείλει να πληρώνει επί 350 εβδομάδας, δηλαδή επί μίαν ολόκληρον επικατάρατον επταετίαν.
Ιού, εφώνησεν ακροωμένην την νέαν καταδίκην η τον πίθον των Δαναϊδων τί λέγω, Δαρδανίδων, καταδικασθείσα να μεταφέρει επί 350 εβδομάδας και τόσον ατυχήσασα νεαρά, απώλεσα η τάλαινα τον νούν δι’ έναν Κύπριο, νυν απόλλυμι και μίαν λίραν, ως να μην είχον προφητικώς προειδοποιηθεί υπό της προσφιλούς μητρός μου, ότε μετανάστευον εκ της ευκάρπου πατρίδος Βουλγαρίας δια να καταλήξω εις τα βένθη της εν Λονδίνω Κυπριακής παροικίας, «τα μυαλά σου και μία λίρα, ανόητη!»
Επιμύθιον
Άχρις των πρώτων πρωϊνών ωρών παρέμεινεν διαφιλονικούσα τα της δίκης η φιλοσοφούσα ομήγυρις εις το πλατωνικής εμπνεύσεως tabernaculum ‘Ανάμνησις’, ή και ‘Κωστάκης’ προσεπικαλείται, εν μέσηι τηι Επταδέλφωι λεωφόρωι των λογισμών. Απαρασαλεύτως και αμετακινήτως ως «μαγκωμένος» μοχλός ή λεβιές παρέμενεν αυτοακίνητος εις την θέσιν του δια το άτεγκτον και άφευκτον του νόμου ο και ως μάρτυς κατηγορίας εις την δίκην προσελθών Προκόπιος. «Ο νόμος είναι νόμος και τον δίκηον είναι δίκηον» εταυτολόγει τα αυτονόητα προς τους αμεταπείστους, σκληρότερος της πρώτης ύλης του επαγγέλματός του ο ex machina, κρίνων ότι η προειδοποίησις του μηνύοντος Γιωρκάτσου προς την μηνυθείσαν ότι αν δεν επληρώνετο θα την οδήγει εις τα δικαστήρια, δεν συνιστά απειλήν, εφ’ όσον είναι καθ’ όλα νόμιμος και δεν υπαινίσσεται την άσκησιν βίας.
Η ταπεινότης του ποσού υποδεικνύει και προσμετρά την ταπεινότητα και σκληρότητα των δικολάβων ενστίκτων, διετείνετο αντιθέτως ο Βασίλειος «Κλωστή», ως εκ της λεπτότητος και του ως μίτος της Αριάδνης σχοινοτενούς των λογισμών του, υπογραμμίζων δε τας πολιτικάς διαστάσεις του διασυρμού της πτωχής παιδίσκης, ως έκφρασιν πρωτίστως ταξικής αντιπαραθέσεως απαραδέκτου δι’ ανθρώπους της κομματικώς οργανωμένης, ει και κυβερνώσας, αριστεράς. Ώφελεν επί του προκειμένου πρώτον να ομιλήσει η καρδία, αντετέθη ο σεβάσμιος συνήγορος των ασθενούντων, Πάμπος Παστίδης, ατυχήσας φευ εις τούτον, ετοίμως να τωι αποδοθώσιν από την πονηρώς διακειμένην ομήγυριν άλλα τρυφερά κίνητρα εις την αγαθήν προθυμίαν και το πατρικό του ενδιαφέρον να στέρξει και να προσεναγκαλισθεί προστατευτικώς την διωκομένην νεαράν.
Τας φιλοσοφικάς του διακρίσεις εις την χρήσιν των εννοιών προσέφερεν ο δια λίγον μόνον μετακληθείς εκ Κίνας όπου ως γνωστόν επί του παρόντος ενδιατρίβει Τίτος Χριστοδούλου, εξηγών εις τον δύσπιστον Προκόπιον ότι η «απειλή» είναι ευρυτέρα έννοια περιλαμβάνουσα πέραν του ανόμου υποσυνόλου της προσεπικλήσεως βιαίων ενεργειών και την έννομον προσαγωγήν εις θέσμιον όργανον νομίμου εξαναγκασμού της θελήσεως κατά την θεσμοθετημένην εκ της πολιτείας απόλυτον και αδέκαστον κρίσιν του Κριτού, Γερουσίας, Καδή, Προφήτου ή Δικαστού. Ενδεικτικώς, ανέφερεν, η τραγωδία του Αισχύλου εις ην και κωδικοποιείται η εισαγωγή της Δίκης, ως συστατικής της ευνομουμένης πολιτείας εξανακαστικής και δεσμευτικής εις τα πορίσματά της κρίσεως των δικαστών, καλείται «Ευμενίδες», αντικαθιστώσα (εις την εξέλιξιν της τριλογίας της Ορέστειας) ως πρόοδος πολιτική και κοινωνική την εποχήν των Ερινύων, της δι’ αίματος και τύψεων κρίσεως και εγκλήσεως των αδικημάτων.
Διοσφραινόμενος εν τοις λόγοις του κλασσικιστού φιλοσόφου ποιάν τινα ευκαιρίαν δικαιώσεως των απόψεών του, ο Προκόπιος ανέστη αίφνης ορθός και αναβιβάσας προς τα υπερώα ύψη του νεφεληγερέτου αναπεπταμένας και εν εκμέτρω εκτάσει τας χείρας εζύγισεν τον λόγον του πυρροίς οφθαλμοίς πριν καταβιβάσει βιαίως τας χείρας ανοικταίς παλάμαις προς την υπογάστριον χώραν του, κραυγάζων ως να έδινεν τελικήν έκβασιν και τελεσίδικον του δράματος συμπερασμόν, «Έστι Δίκης Οφθαλμός – στραβάρα σας!!!»
Εγραψεν, και παρά λίγον τι να δαρεί δια τούτον, ο Τίτος Χριστοδούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Ένα ιστολόγιο προβληματισμού και διαλόγου...!!!