ΑΠΟΜΟΧΛΕΥΣΗ ΚΙ ΕΚΠΟΙΗΣΕΙΣ του Τίτου Χριστοδούλου

Γράφει ο Τίτος Χριστοδούλου:

Να τα πούμε; Σ' αυτό το σπίτι τ' αψηλό, πέτρα να μην ραΐσει. Πλην ράγισε και κατεδαφίζεται, και μαζί το όνειρο ότι κάποιοι, όλοι, μπορούν να πλουτίζουν ασκέπτως κερδοσκοπικά, πολλαπασιάζοντας τα ρίσκα ...χωρίς ρίσκο, ότι οι φούσκες μπορούν εσαεί να φουσκώνουν χωρίς να σκάσουν, και μάλιστα, στα μούτρα των πιο ευάλωτων.

Η πολυφουσκωτή μας οικονομία έσκασε, τώρα: Φούσκα του νομισματοπιστωτικού τομέα, που έθρεψε και τράφηκε από την φούσκα των ακινήτων, που έθρεψε και τράφηκε από την φούσκα του ιδιωτικού χρέους, που μεταφράστηκε σε δημοσιονομική φούσκα και φούσκα του εθνικού χρέους. Σαν παιδικό πάρτυ στο Μαντολναλντ, οι φούσκες μας.

Ηλθε η βελόνα της πραγματικότητας. Το κύμα του πλασματικού χρήματος fictitious capital που έστελλε η Μητρόπολις έσκασε, τα νερά τραβήχτηκαν, οι ξεβράκωτοι στην περιφέρεια φάνηκαν, η μπλόφα του πλούτου ρεφάρει. Η Τρόικα είναι εδώ.

Κι είναι εδώ, από της υπογραφής του Μνημονίου. Που υπεγράψαμε ακονιτί, με όλες τις ρήτρες της σύμβασης, τις προθεσμίες, τις προϋποθέσεις της πρέζας, δλδ τις δόσεις και τον αναπνευστήρα. Κι ο Wilbur δεν είναι εδώ για να μας κάνει αέρα.

Οι εκποιήσεις θα λάβουν χώρα... Δεν φεύγουν αυτές όχι, τα σπίτια φεύγουν. Κι οι πολιτικοί, με την μέριμνα να μην φύγουν μαζί τους, 'αγωνίζονται' για προστασία των ευάλωτων κι 'απροστάτευτων'. Και τιμωρία των ενόχων... αλλά είναι ακόμη πρωΐ για παραμύθια. Όταν δούμε μπόνους να επιστρέφονται, για την πραγματική δουλειά των τραπεζιτών, το risk management που δεν έγινε, τότε η τιμωρία θα έχει νόημα σαν λέξη.

Οκτώ τροποποιήσεις στον νόμο των εκποιήσεων, με σοφή μοιρασιά, κάθε κόμμα ταυτίζεται με μία στο πέτο, ενώ συμφωνούν στις αυτονόητες όλες...

Πιο σημαντικός φερετζές προστασίας από τους πιστωτές, το 'πλαίσιο αφερεγγυότητας'. Δηλαδή, η προστασία από τους πιστώτές, ή ιδιωτική εθελουσία πτώχευση. IVA. Πόση προστασία σ' αυτήν; Μπορεί να προστατευθεί η πρώτη κατοικία σε αυτή την ρύθμιση; Στο φουσκωμένο ύψος των 350.000; Θα το δεχθεί η Τρόικα; Ακόμη κι αν αυτό σημαίνει το moral hazard ο δανειολήπτης να έχει απολαύσει το κέρδος του ρίσκου του χωρίς ρίσκο; Κι αν η όλη έννοια της υποθήκης καταστρέφεται με την ρύθμιση αυτή; Και της οικονομικής της σημασίας; Ποιό,πστωτικό ίδρυμα θα έπαιρνε πρώτη κατοικία πλέον σαν υποθήκη; Πώς θα κινηθεί η οικονομία με τόσο ανάπηρο τον μοχλό των υποθηκών;

Και τί θα συμβεί στην οικονομία με τις εκποιήσεις; Όχι μαζικές, μάχονται οι πολιτικοί, ενώ ταυτόχρονα επικρέμαται η προθεσμία μεταπώλησης των δανείων, προφανώς πακέτων, σε τρίτους.

Κι η μή εκποίηση από τον δανειολήπτη, δεν ισοδυναμεί με εκποίηση από τον πιστωτή, την Τράπεζα; Η χρυσή τομή των αναδιαρθρώσεων, πώς μπορεί να λειτουργήσει, με ποιά ισορροπία δύναμης ανάμεσα σε τράπεζα κι οφειλέτη, με ποιά πιεστική ή εξαναγκαστική δύναμη ανάμεσα σε πιστωτή κι οφειλέτη; Οι διαμεσλαβητές ή εξώδικες ρυθμίσεις, τί θέση ή καταλυτική παρέμβαση μπορούν να έχουν;

Συνέπειες από τις εκποιήσεις θα υπάρξουν για την οικονομία, το downsizing από την πτώση των ακινήτων, αλλά κι από την μη απελευθέρωση των χαρτοφυλακίων των τραπεζών.

Το ρίσκο, δεν ήταν ποτέ χωρίς ρίσκο η ανάληψη του ρίσκου του δανείου. Κι αυτό ήταν προβλεπτό, δεν είναι act of God, για να ζητούμε τώρα προστασία από αυτό, σαν αγρότες.

Ευθύνες ναι, προστασία πώς;

Η φούσκα έσκασε και σκάει ακόμη, κι ανήκει στην φύση του θηρίου να πονέσουν πολύ. Σκοπός, να υπάρξει αύριο.

Αλλ´ αυτό, πια, ήταν το πιο χαμένο όνειρο του χθες...