Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

HOMER, THE SUN THAT NEVER SETS του Τίτου Χριστοδούλου


The plot is ingenious, the magnitude 'epic', the complexity masterly, the structural technique novel, the narrative engaging, the unity binding the monumental compositions striking, the grandeur and beauty of the solemn poetic diction superb, the theme eternal, the appeal for scholarly quest undying. The age: primordial. The relevance imperative. Α most engaging teaching of what it is to be human.

With the Iliad and Odyssey, Greek poetry - indeed Western poetry -has started with nothing less but two monumental masterpieces. Whether they are the culmination of a long line of oral tradition contributing several lays of distinct, recitable tales, as is universally accepted since the time of F.W. Wolf's pioneering work on the Homeric question in 1795, or represent the reworking by a commanding genius (Homer), the Iliad and the Odyssey have all the merits of brilliantly finished art. ∂merging at the very dawn of the perceived Western poetic tradition, Homer has been universally celebrated as the 'founder and father-figure of the Classical tradition.'

ΟΞΥΜΩΡΙΑΣ ΕΓΚΩΜΙΟΝ του Τίτο Χριστοδούλου


Όλα τα οξύμωρα στην πίστα. Το οξύμωρον. Αρχαίος ο όρος, από την ρητορική θεωρία. Κι αρχαία η πρακτική, με σοφό συχνά παρά σοφιστικό περιεχόμενο, όπως το ρητό «σπεύδε βραδέως»... 

Πρόκειται για συζεύξεις η συνδυασμούς όρων που αντιφάσκουν και αλληλοαναιρούνται, συχνά παράγοντας στην εμφανή τους νοηματική σύγκρουση και τριβή το φώς μας νέας, κρυμμένης, κατανόησης κι αλήθειας. Πιο συχνά πρόκειται για τετριμμένες εκφράσεις που, στρογγυλεμένες απο την χρήση, έχουν χάσει την οξύτητα της κυριολεξίας και δεν εκπλήσσουν με την άτεχνη αντίφαση των όρων τους.